Annie M.G.Schmidt in Wallonië
- Marijke Persijn
- 31-07-2022
- Nieuws
Zoals U weet, volg ik lessen Frans in Hotton. Deze worden georganiseerd door Miroir Vagabond. Dit is een organisatie met heel veel enthousiaste vrijwilligers en enkele betaalde krachten. Het blijkt bijvoorbeeld dat onze leraren Frans allemaal vrijwilliger zijn en alleen hun reiskosten vergoed krijgen. Chapeau! Ik heb nog nooit zo fijn les gehad. Misschien omdat men met pensioen is en het voor het plezier doet?
Nu is het natuurlijk vakantie, maar gelukkig werd me gevraagd of ik mee wilde doen aan het Festival Bitume in Ny. Dit is een dorpje waar ik altijd op de terugreis van mijn Franse les doorheen kom. Zodra Eric en ik terug waren van onze vakantie in Frankrijk, deed ik met enkele andere medecursisten mee aan de voorbereidende bijeenkomsten. Het idee was dat mensen uit verschillende culturen een verhaal zouden vertellen in hun eigen taal. Niet makkelijk voor ons publiek en daarom werden we bijgestaan door een echte verhalenverteller. Uiteindelijk bleven we over met Vlaamse Eddie Roeland die uit Vlaanderen komt, maar erg graag in het Duits wilde vertellen, Corrine uit Burundi, Katty uit Guinée-Conakry en Marijke uit Nederland (ik dus). Jammer dat mijn vrienden uit Iran en Afghanistan zich moesten terugtrekken.
Omdat ik op vakantie was geweest en dus niet in mijn boeken had kunnen snuffelen, koos ik voor het gedicht “De prinses en het egeltje” van Annie M.G.Schmidt. Mijn moeder voedde ons op met “Jip en Janneke” en allerlei gedichten van Annie. En ook wij gaven deze liefde door aan onze kinderen. Eén van onze favorieten was het gedicht over het prinsesjes dat uit vijf vrijers moest kiezen en dat het egeltje koos “omdat ze stiekem dacht: hij zal wel in een prins veranderen midden in de nacht”.
Het is grappig hoe dingen van vroeger in me verankerd blijken te zijn. Ik kende het binnen de kortste keren opnieuw uit mijn hoofd. Maar … een Nederlands gedicht voor een Franstalig publiek vraagt toch wel om extra maatregelen. Ik moest me proberen uit te drukken met allerlei verhelderende gebaren. Mijn mimiek is altijd al wel aanwezig. Begrijpen dat het om een egeltje ging, was toch wel erg moeilijk . Gelukkig kwam mijn vriendin Irma met haar hond Joy bij ons aanwippen. Hoe is het mogelijk? Ze bleek een egeltje te hebben. U ziet het op de foto. U kunt er tevens Irma en Joy vinden. En die prachtige jurk die ik aan heb, was ooit van mijn moeder. Ik vond haar zo mooi daarin!
Eric maakte opnames met zijn camera. Voor wie nieuwsgierig is: U kunt de video vinden op YouTube op het kanaal “Eric J. van der Horst” met de titel “Les Conteurs Vagabonds – FESTIVAL BITUME 2022 – Contes en langues d’origine”. De video bestaat uit 7 hoofdstukjes. Eric heeft muziek uit de verschillende landen bij de foto’s van de vertellers en vertelsters geplaatst.
Het festival vindt, als er geen corona is, elk jaar plaats in een dorp of stad hier in de buurt. Dit jaar dus in Ny. Het hele dorp doet mee. Weilanden als parkeerplaatsen. De kerk voor het kindertheater. Tuinen en steegjes voor acrobatiek, dans, een arena. Voedselkarren in de straten. Een zelfgemaakte draaimolen. ’s Avonds was er muziek, maar dat heb ik gemist. Wij hadden een joert uit Mongolië om onze verhalen in te vertellen. Snikheet, maar dat was het buiten ook! Sfeervol. Gezellig. Alle deelnemers, wij dus ook, werden geweldig verzorgd. Lunch en avondeten en drankbonnen.
Tijdens zo’n maaltijd kwam ik naast een man uit Irak te zitten. Hij bleek componist te zijn. U kunt zijn video’s vinden op FARJO Bashar. Een toevallige ontmoeting die waarschijnlijk uitmondt in het samen opnemen van één van zijn composities en dat in de kerk van Ciney. Prompt begin ik over zingen en orgelspelen in kathedralen te dromen …
We hadden op het moment van het festival hondje Sisi te logeren. Wat een lieve schat. Ze gedroeg zich prima in Ny en was een heerlijke knuffel thuis. Twee weken lang hadden we samen plezier. Ze zat bij ons aan tafel. Lag heerlijk op mijn schoot te slapen. ’s Nachts kroop ze bij me onder de dekens, hoe heet het ook was. Ze verjoeg daarmee wel Eric uit ons bed. Hij vertrok naar de andere slaapkamer en onze kat Boeffie vond het daar ook een stuk prettiger. Onze dochter Mara, kleinzoon Leon en Mara’s partner kwamen na hun vakantie nog een paar dagen gezellig bij ons logeren. En ook wat klussen. Yes! Nu zijn ze weer naar Nederland. Eric, Boeffie en ik slapen nu weer heerlijk met ons drieën in ons grote bed.
Augustus wordt een gigantisch drukke maand met heel veel logees en een bezoek aan het Victorian Festival in Llandrindod Wells in Wales, waar ik dan toch eindelijk zal zingen met operazangeres Marie-Elaine Miller. Daarover volgende keer meer.
A la prochaine,
Marijke Persijn
