BONUSUREN

VLAARDINGEN/PILION - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Marijke Persijn (België), Cora Vlug (Verenigde Staten), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag Wilma Hollander (Griekenland).

Ik ben geen vroege vogel. Nooit geweest ook, trouwens. Het is een van de redenen dat mijn werkzame leven altijd heeft bestaan uit banen met flexibele tijden. Structureel iedere dag om halfacht ’s ochtends achter een bureau zitten heb ik ooit een maand volgehouden, toen was mijn biologische klok zo verstoord dat ik als een zombie mijn ontslag heb ingediend. Geef me onregelmatige diensten, laat me een nacht doorwerken, in het weekend opdraven... ik vind het allemaal prima, zolang ik op andere dagen maar gewoon lekker mijn eigen slaap- en waakritme kan volgen.

Dagelijks vroeg opstaan is sinds ik in Griekenland woon niet meer aan de orde geweest. Eigen baas zijn betekent je eigen werktijden indelen, en dat betekent dat ik op kan staan wanneer ik wil. Heb ik geen afspraken en zet ik geen wekker, dan word ik zelden uit mezelf voor tien uur wakker. Een beetje jammer vind ik dat wel, hoor, want ze zeggen niet voor niets dat de morgenstond goud in de mond heeft. Er zijn dus ook genoeg dagen dat ik ondanks mijn vrijheid van leven gewoon de wekker op negen uur zet, zeker als het voorjaar begint en alles vanbinnen begint te kriebelen om naar buiten te gaan. Maar uit mezelf ruim vóór die wekker wakker worden... dat komt zelden voor.

Afgelopen week gebeurde dat echter wel. Klaarwakker was ik om kwart over zes, en dat niet alleen, ik was ook gewoon uitgeslapen. En jeetje, wat heb je dan een heerlijk lange dag. Tegen de tijd dat ik mijn ontbijtkoffie ophad en mijn normale facebook- en emaildingetjes had doorgewerkt, was het pas zeven uur en had ik alle tijd van wereld om allemaal dingen te doen die ik normaal niet doe omdat ik vanwege dat late opstaan pas tegen elven een beetje op gang kom. Nu kon ik zowaar in alle vroegte al mijn wandelingetje maken, een activiteit die ik mezelf minimaal een paar keer per week opleg om mijn lijf fit en gezond te houden.

Hoe anders is zo’n vroege wandeling dan later op de dag! Alles in het dorp was nog in diepe rust en ook de camping verderop vertoonde weinig tekenen van leven. De zon was nog maar net opgestaan en blijkbaar zo blij mij op dat vroege uur te zien, dat ze spontaan een waterval van zonnestralen naar beneden liet kletteren! Op zo’n moment neem ik me dus heilig voor om iedere dag lekker vroeg op te staan, zodat ik optimaal kan genieten van alle mooie dingen die zo’n lange dag voor mij in petto heeft. Helaas is het voorlopig weer bij dat heilige voornemen gebleven, want aangezien het in de dagen erna somber, druilerig en nat was, vond mijn bioklok het helemaal niet nodig om van dat vroeg wakker worden een goeie gewoonte te maken.

En ach, zo heel erg vind ik dat nu ook weer niet, hoor. Het leuke van met pensioen zijn is dat je lekker kan doen waar je zin in hebt. Noodzakelijke dingen om te doen zijn er natuurlijk wel, maar die doe je gewoon op tijdstippen die je goed uitkomen, in een tempo dat past bij mijn leeftijd. Zo had ik onlangs om twaalf uur een doktersafspraak, die ik vanwege de vele onverwachte verkeersopstoppingen in Volos gelukkig net haalde. Geheel tegen mijn gewoonte in had ik echter om halfdrie nog een tweede afspraak staan, bij de kapper, expres met wat extra ruimte ertussen zodat ik nog even wat kon winkelen voordat de winkels zouden sluiten. Halfuurtje voor de doktersafspraak, ruim voldoende tijd om lekker te shoppen tot twee uur en aansluitend een halfuurtje om een tosti te eten. Een aardig reële planning, nietwaar?

Nee, niet in Pilion. Tegen één uur zat ik nog steeds in de wachtkamer mijn frustratie te verbijten, want zoals hier heel normaal is, bleek die twaalfuur-afspraak weer eens meer een indicatie dan een echte tijdsafspraak te zijn. Een consequentie van het feit dat de artsen hier alle tijd voor je nemen, wat natuurlijk heel fijn is als je met een uitgebreide klacht die spreekkamer binnenkomt. In mijn geval ging het echter om een plekje op mijn huid wat ik niet vertrouwde, en waarvan de dokter al heel snel constateerde dat het alleen maar een ouderdomsvlekje was. Ik had dus makkelijk binnen tien minuten weg kunnen zijn, ware het niet dat de dokter het nodig vond om mij aan de hand van een specialistisch fotoboek uitgebreid te vertellen en vooral te laten zien waarom dat plekje van mij niets ernstigs was. Heel aardig van haar, maar niet echt efficiënt gezien de lange wachttijden – nog afgezien van het feit dat ik niet echt zit te wachten op expliciete foto’s van alles wat op en in de menselijke huid kan groeien.

Uiteindelijk stond ik pas na halftwee weer buiten en waren de meeste winkels al bezig met voorbereidingen om voor de lange middagpauze te gaan sluiten. Ik heb het winkelen dus maar laten schieten en extra lang van mijn tosti en een overheerlijke bergthee genoten. Daarna bleek er nog genoeg tijd over voor een kleine stadswandeling, zodat ik die dag toch nog aardig wat kilometertjes kon toevoegen aan de virtuele Landsend to John O Groats-challenge van 1700 km die ik samen met mijn wandelbuddy Sophie doe. Gelukkig had de kapper geen last van vertraging in zijn werkschema, en kon ik daar lekker bijkomen van alles.

Kijk, was ik nu een vroege vogel geweest, dan was ik al om negen uur in Volos geweest, en had ik  geen last gehad van verkeersopstoppingen, want daar was het dan nog te vroeg voor. Ik had ruim de tijd gehad om eerst te winkelen en de wachttijd bij de dokter had ik kunnen vullen met het bekijken van mijn inkopen. Ik had zelfs nog wat extra kilometers gemaakt, want al die winkels afsjouwen tikt ook lekker aan. Maar... al die kleren die ik dan natuurlijk wel zou hebben gekocht, passen niet in mijn toch al overvolle kledingkast. De volgende dag zou ik dan al mijn extra tijd hebben moeten spenderen aan het uitruimen, uitzoeken en opnieuw inruimen van die kast, terwijl buiten de zon zou schijnen en ontelbare watervallen licht naar beneden zou laten vallen. En die zou ik dan allemaal gemist hebben omdat vroeg opstaan voor vroege vogels normaal is, waardoor alle uren van zo’n dag ook gewoon gevuld zijn met bezigheden, en er geen ‘extra’ vroege vogel-bonusuren overblijven waarin ik op mijn gemak zonnige ochtendwandelingen zou kunnen maken.

Kortom, ik denk dat ik bij nader inzien toch eigenlijk maar gewoon een vroege vogel bij uitzondering blijf... ;-)

Yiasou uit Pilion,

Wilma Hollander