Column: Later als ik groot ben
- Suzanne Stevense
- 11-06-2016
- Nieuws
Zelf ben ik een behoorlijk poosje negatief geweest, of heb ik mij in ieder geval zo gevoeld. Voelde eigenlijk niet veel meer, deed vooral veel, maar voelen was er niet meer bij. En dat heeft te maken met dingen uit het verleden, die ik gelukkig nu heb aangepakt waardoor ik weer kan voelen, en positiever in het leven sta. Misschien daarom die drang naar altijd alles delen. Positieve berichten willen delen, omdat ik weet hoe het is om geen positieve berichten te kunnen delen. Ik vind dat er genoeg ellende is in deze wereld dus laten we ook vooral mooie dingen maken en mooie dingen doen en dus mooie dingen delen...op social media en in het echt.
Zo raakte ik geïnspireerd in Den Haag door 'minibieb' en startte dezelfde dag een mini bieb voor mijn deur, niet alleen om van de boeken af te komen, maar ook om mensen te verbinden, te laten stoppen voor mijn hekje, kinderen spontaan te laten lezen op de stoep, even een 'blijmaak momentje' mee te geven.
Via Instagram werd ik verrast door de #snailmail of #echtepostiszoveelleuker. Het werkt simpel, je vraagt jouw volgers om het woonadres, vervolgens kun je jezelf uitleven op een blijmaak pakketje voor deze persoon, versier een schoenendoos, stop het vol met gezellig spul en kaartjes. Voor mij pure ontspanning, en voor de ontvanger is een pakketje vol gezelligheid en handmade spullen ook een feestje om open te maken. De kinderen hier in huis maken zo nu en dan een pakketje voor een ander kindje dat zij niet kennen; even een paar kenmerken vragen en ze gaan aan de slag. Dit kost geen fortuin, je bent een paar eurootjes kwijt aan een stickervel, potlood en een mooie tekening kost al helemaal niets. Liefde stoppen wij erin. Nu stuur ik wekelijks vrolijke pakketjes naar voor mij onbekende mensen en ontvang ik zelf ook echte post, kaartjes en pakketjes. Klein maar heel fijn.
Je komt weleens van die projecten tegen waarvan je meteen blij word, 1 omdat het te leuk is dat het bedacht EN uitgevoerd is door iemand, en 2 omdat het direct een lach om je gezicht tovert. Heb je weleens gezien of gehoord over 'wildbreien'? Een tijdelijke vorm van street art, ook al zo'n fijn gegeven trouwens: street art… Men haakt, breit of vilt lappen stof of wol aan elkaar, en verspreidt die vervolgens door de stad. Het idee is om publieke objecten te versieren, mooier te maken. Denk aan bomen, lantaarnpaal, kunstwerken…Geweldig!
En dan heb je mensen zoals:Candy Wang, een kunstenares uit de VS, in mijn ogen een Professioneel Blijmaker. Een project zijn bijvoorbeeld de briefjes aan een leegstaand appartementencomplex, waar oud bewoners hun beste herinnering aan het complex op een gele post-it noteren; niet alleen heel tof om te zien maar ook heel leuk om alle herinneringen van al deze mensen te lezen. Een ander project is de 'Before I Die' wand die wereldwijd mensen uitdaagt datgene te delen wat ze ooit nog eens zouden willen doen voordat ze sterven. In Vlaardingen zou zo'n wand zeker niet misstaan. Een grote lange wand op een plek waar veel mensen samenkomen, denk aan een evenement. Met daarop in koeienletters bovenaan: “Later als ik groot ben...” of “Before I Die...” Vervolgens gebeuren er dingen rondom het bord, men kijkt, twijfelt, praat een beetje, en pakt uiteindelijk de stift... zo raak je met elkaar in gesprek en deel je dingen met elkaar. Kwetsbaar opstellen maakt mensen mooi en echt. Denk aan “Over de streep” en “Als je mij echt zou kennen..”
Wat zou het mooi zijn om 5 augustus bij de eerste schreden in 'Het Hof' het Zomerterras af te trappen met het delen van een inspirerende “Later als ik groot ben” of “Before I Die” boodschap? Nog even een dikke vette kijktip: kijk en luister naar mijn held Candy Wang over haar project(en) hier!
