Column: Pennywise poundfolish

Bram Keizerwaard
24-09-2016
Nieuws

Christina heette ze en aan de hand van haar moeder stapte ze mijn kamer binnen. Net als iedere leerling van groep 8 was ze op zoek naar een school voor Voortgezet Onderwijs. Ze leek in alles op een leuke gezellige aspirant brugklasser en je zou niet zeggen dat ze blind was. Ze wilde graag naar de school waar ik toen werkte en na een paar gesprekken met het team konden we haar melden dat ze meer dan welkom was. Natuurlijk was dat een taakverzwaring voor de docenten, maar niemand mopperde. De tekendocente dacht allerlei opdrachten uit die tastbaar konden worden uitgevoerd en na de lessen zag ik menige collega met haar in een leeg lokaal zitten om haar te helpen. Het gebouw was wel een beetje lastig, zelfs voor iemand die niet blind was maar met wat knopjes onder aan de leuning kon ze voelen op welke verdieping ze was. En natuurlijk werd ze geholpen door medeleerlingen. Ze stroomde al gauw op naar het VWO en inmiddels zit ze op de universiteit.

Maaike heette ze. We hadden haar ingeschreven als VWO-brugklasser maar een fatale duik in ondiep water zorgde ervoor dat ze vanaf haar schouders verlamd was. Na een jaar intensieve revalidatie kwam ze op school en begon op de havo. Na 7 jaar haalde zij haar diploma, ging naar een vervolgopleiding en heeft nu een mooie baan.

Sjoerd (dit is niet zijn echte naam) heette hij: na een faux pas werd hij verwijderd van zijn toenmalige school en het kostte hem moeite om een andere school te vinden. Met duidelijke afspraken mocht hij komen en kon hij zijn schoolcarrière weer oppakken.

Marjon (niet haar echte naam) kwam bij ons (in Maassluis) op school omdat de schoolarts mij vroeg om haar op te nemen. ,,Het gaat niet zozeer om de prestaties’’, zei de betrokken dokter, ,,maar we zoeken een plek waar ze even rust en regelmaat kan vinden na een aantal traumatische gebeurtenissen.’’

Zonder aarzelen werden alle leerlingen met open armen ontvangen. De inspecteur was iemand die af en toe de school bezocht en bij wie je te rade kon gaan met problemen.

Het perverse beoordelingssysteem dat nu wordt toegepast, bestond gelukkig nog niet. Scholen worden nu afgerekend op de snelheid waarmee leerlingen door hun middelbare school vliegen en een klas overdoen is uit den boze. Ook de leerling die (bijvoorbeeld door ziekte of een traumatische gebeurtenis) niet de verwachtingen waarmaakt van de basisschool levert strafpunten op en een naming and shaming op de website. Zittenblijven kost geld.

Jesse Klaver sprak onlangs van het creëren van kansen. Dát is de core -business van het onderwijs. Proberen eruit te halen wat erin zit. Uit het hart gegrepen! En hij weet waar hij over spreekt.

Juist door het systeem van de inspectie worden scholen aarzelend om leerlingen aan te nemen waar een risico zou zitten. Gaat het toch fout, dan wordt je afgerekend.

Het was dan ook verfrissend om te constateren, dat Jesse Klaver een lans brak voor het scheppen van kansen in het onderwijs. De krokodillentranen die bij Diederik Samson eerder dit jaar over zijn wangen biggelden, deden mij niet veel. Ook zijn partij is één van architecten van het huidige inspectiesysteem.

Natuurlijk is doubleren een noodoplossing. Maar het kan goed werken. Hoeveel politici vlogen zelf zonder zittenblijven door het voortgezet onderwijs? Terwijl ze zitten-blijven-in-de-kamer tot een kunst hebben verheven. En hoe lang deden onze beleidsmakers over hun universitaire studie?

Een tweede universitaire studie is financieel onbereikbaar geworden. Nederland kenniseconomie?

De Christina’s, Maaikes, Sjoerds en Marjons van nu verdienen het nog steeds om met open armen te worden ontvangen en hun kansen te pakken. Jesse Klaver weet waarover hij spreekt als ‘Tweedekanser’, dat is geen diskwalificatie maar een geuzennaam.