Cora-art

VLAARDINGEN/DOYLESTOWN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Volg de belevenissen van Wilma Hollander (Griekenland), Marijke Persijn (België), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag van Cora Vlug-Bot (Verenigde Staten).

In 2000 emigreerde ons gezin naar de Verenigde Staten. Ik heb al vaker geschreven over het ontdekken van mijn passie dankzij heimwee en verveling. Dankzij deze emigratie heb ik mijn verborgen tekentalent ontdekt. Doordat een aanhouder won, ging ik in mijn gedachten weer zo’n 20 jaar terug in de tijd. Om maar zo snel mogelijk in te burgeren en mensen te leren kennen ging ik wat cursussen volgen. Eén daarvan was tekenen voor beginners. Mijn leven was natuurlijk al compleet veranderd bij de eerste stap op Amerikaanse bodem, maar deze cursus heeft daar nog eens een hele goede schep bovenop gedaan. Van schaamtevolle eerste schetsen tot hobby, tot passie, tot betaalde opdrachten en shows. Vooral portretten van oude filmsterren, markante gezichten, maar ook honden- en kattenportretten zijn dankbaar werk.

Ik schilderde in 2004 mijn eerste serieuze portret. Een gezicht dat over de hele wereld bekend is en het verhaal in de ogen wat me altijd geïntrigeerd heeft, vanaf de publicatie op de cover van National Geographic Magazine in 1985. Vol twijfel maar ook vol passie ging ik aan de slag. Toen het af was kreeg ik een golf van zelfvertrouwen over me heen en dacht 'ik kan dit!!'. Ik beloofde mezelf dit portret nooit te verkopen en keek er elke dag met trots naar. Totdat een aantal jaren later een zeer aanhoudende Hollander mij een prijs bood, waardoor ik met een goed gevoel afstand kon doen van mijn schilderij. Het ging me niet eens om het geld, maar om het idee dat iemand zo graag mijn werk in huis wil hebben en respecteert. Ze hangt sindsdien in een prachtige Franse Mansion in Pennsylvania.

In 2012 heb ik haar nogmaals geschilderd. Ze was nog mooier dan de eerste keer en weer beloofde ik mezelf plechtig om haar nooit te verkopen. Ik genoot elke dag van haar in ons eigen huis. Vier jaar geleden hield de Art Studio een Open Dag. Mijn 'Haunted Eyes' Afghan Girl hing tussen de vele schilderijen en tekeningen van leerlingen van Amanda’s Art Studio. Dezelfde Studio waar ik in 2001 schoorvoetend begon als beginner. Twee mannen stonden stil te staren naar de 'Haunted Eyes'. We raakten aan de praat en de heren deden flink hun best om me te overreden haar aan hen te verkopen. Deze keer hield ik mijn poot stijf en beloofde mezelf nog eens duidelijk haar nooit te verkopen. De mannen gingen teleurgesteld en met lege handen naar huis. Ze gaven me nog wel hun telefoonnummer, voor het geval ik van gedachte zou veranderen.

De oude vertrouwde Giant Supermarkt is pasgeleden verbouwd tot een Megagrote supermarkt. Alles is prachtig en alles is er, behalve genoeg personeel. Nu vind ik het niet erg om een poosje te wachten voor een stukje verse kaas, maar meer dan een half uur is toch te gek. Kortom, waardeloos. Giant is een onderdeel van Ahold. Er zijn hier in Pennsylvania veel Giant supermarkten, dus ik rijd nu dezelfde afstand, maar een andere kant op naar een andere Giant in de buurt, waar ik voorheen zelden een boodschapje had gedaan. Ik moet even zoeken in de schappen, maar heb al snel mijn karretje vol en wacht bij de kassa op mijn beurt.

De man achter de kassa komt me bekend voor, maar ik weet nog even niet waarvan. Dan ben ik aan de beurt. De kassier zegt me vriendelijk goedemiddag. We kijken elkaar aan en hij vraagt meteen 'do I know you?' Ik moest lachten en vertelde dat ik al zo’n tien minuten sta te verzinnen waarvan ik hem ken. Hij vraagt of ik een 'artist' ben. Bij mijn ja-woord zie ik in m’n gedachte een lichtbolletje boven z’n hoofd aangaan. Zijn volgende vraag is of The Afghan Girl al te koop is. Oh boy, nu weet ik weer wie je bent!! Ik beloof dat ik er een nachtje over zal slapen, met in mijn achterhoofd dat ik nee ga zeggen. Ik vertel hem dat al mijn schilderijen in Amanda’s Art Studio worden tentoongesteld deze maand. Ook de Afghan Girl hangt er, met een prijskaartje, expres met een veel te hoog bedrag, zodat niemand het in z’n hoofd haalt om dit te willen kopen. En dat is precies mijn bedoeling.

Dave komt de volgende dag naar de Studio. Ik heb een nachtje geslapen. Dave schrikt niet van het prijskaartje. Mijn 'Haunted Eyes' Afghan Girl heeft een nieuwe eigenaar!!!! Zeg nooit nooit!! Het was niet nodig, maar ik heb hem toch maar 10 procent korting gegeven. Wederom, het geld is heel fijn, maar daarom heb ik haar niet verkocht. Dave en zijn partner waarderen mijn art enorm. Ze zijn zo ontzettend blij en trots met dit schilderij, ik heb gewoon een heel goed gevoel hierover. Ze hebben er vier jaar op gewacht en vaak aan gedacht, zegt Dave.

Geduld is een schone zaak, de aanhouder wint en heeft alles dan toch een prijs? Dave is blij, ik ben trots. Ik krijg een dikke knuffel en een check. Ik mag altijd langskomen als ik haar mis, zegt Dave… en daar gaan ze.

Back to the drawing board www.cora-art.