De 100ste... en de 101ste
- Cora Vlug-Bot
- 24-07-2022
- Nieuws
Ik loop al een paar dagen te verzinnen waar ik het deze keer over zal hebben in Vlaardingers In Den Vreemde. Er gebeuren weinig spectaculaire dingen, behalve in de politiek, maar als ik daarover begin dan wordt mijn verhaaltje voor de zondag een trilogie bundel. Dus we zien de protesten op tv, de beloftes van de politiek, 'thoughts and prayers', mooie toespraken en ondertussen gebeurt er niets. Meer woorden maak ik er niet aan vuil, zou m’n moeder zeggen.
In Mei 2014 schreef ik mijn eerste verhaaltje voor deze rubriek. Ze liggen hier allemaal uitgeprint op een slordige stapel op mijn bureau. Acht jaar, ik bedenk het me opeens 1x per maand /acht jaar lang, dat is 8x12 ongeveer”. Met een beetje goede wil zit ik toch in de buurt van de honderd. Ik besluit om de stapel te gaan tellen, want ik weet nog steeds niet waar ik het over moet hebben nu ik achter de computer zit, tegen een blanco bladzijde te staren. Ik kom aan de negenennegentig, maar zie dat ik m’n verhaaltje van vorige maand nog niet heb uitgeprint, dus die maakt Honderd!!
Ik zit hier vandaag voor de 101ste keer achter mijn computer om mijn mede-Haringkoppen te vertellen hoe het leven in de Verenigde Staten eruitziet voor mij. Op TV zien jullie de films, documentaires, natuur en CNN. Als toerist zie je de toeristische gebieden, die hier genoeg zijn en adembenemend mooi. Je bezoekt de grote steden en bekende plekken die je gezien moet hebben. Ons dorpje Doylestown staat bij niemand op de to-do lijst wanneer je als buitenlander naar de Verenigde Staten op vakantie gaat. Gelukkig maar, want dan wordt het hier veel te druk. Toch is Doylestown een plaats met veel geschiedenis, mooie oude huizen, musea en zelfs twee imposante kastelen. Boerderijen en prachtige natuur rondom. Een Landbouw Universiteit, waar je voor $ 55.000,- een jaar mag studeren. Leuke winkeltjes in het dorp, restaurantjes en een filmtheater uit 1938. Heerlijk om te kuieren, kopje koffie te drinken en een praatje te maken.
We wonen hier nu 22 jaar en nog steeds genieten we van het vele groen om ons heen. 'Jullie wonen in één groot park', horen we altijd als we bezoek hebben uit Nederland. Honderdenéén keer Vlaardingers in den Vreemde vanuit de USA. Ik hoop dat jullie door mijn belevenissen toch een beetje een andere indruk hebben gekregen van de Verenigde Staten dan de beelden en verhalen van CNN. Ik ga mezelf maar eens even trakteren op een ijsje, ter ere van deze mijlpaal.
Na een heerlijk ijsje te hebben genuttigd bij Nina’s, kuier ik nog wat langs de winkeltjes. Er staan een paar mensen bij de kassa van het filmtheater County Theater. De film over het leven van Elvis wordt druk bezocht. Ik wilde deze film eigenlijk ook wel gaan zien, maar toen ik hoorde dat de film drie uur duurt, hoefde ik niet meer zo nodig. Dat is wel een hele lange zit. Het is lunchtijd, de terrasjes zijn gezellig vol. Nog steeds jammer dat het verkeer niet wordt omgeleid, zodat het alleen voor voetgangers toegankelijk is. Sinds Covid wordt er wel een straat afgesloten op vrijdag- en zaterdagavond, om de restaurants te promoten. De eettafels staan dan buiten op straat. Er speelt een bandje en het is druk en gezellig. De auto is hier heilig, dus een voetgangersgebied zal het helaas nooit worden.
Ik passeer Artistic Eyewear. De naam zegt het al, een optiek met wat anders dan andere monturen. Ik heb al een aantal jaren dezelfde bril op m’n neus, dus even binnenkijken. Inderdaad is de naam van winkel niet overdreven. Alle vormen en kleuren die je maar kunt bedenken. M’n oog valt meteen op een rek vol met vrolijk gekleurde brillen, net even wat anders dan alle andere die er in de winkel tentoongesteld zijn. Niet te opvallend, maar toch anders dan de saaie bij de gewone brillenzaken. Ik laat m’n ogen gaan over alle brillen van dit ene rek. Ik vind ze allemaal leuk. Ik pas er een paar en vind ze nog steeds leuk. Ik kan niet echt goed zien hoe ze staan, want ik heb m’n bril niet op… duh. Ik beloof om terug te komen met een extra paar ogen om me te vertellen welke het beste past bij me. Ik zet m’n eigen bril weer op en zoek nog even naar een prijskaartje. Ik onderzoek de poten van de bril en zie tot mijn stomme verbazing the Netherlands gegraveerd staan in een poot. Nou ja, als dat geen teken is dat ik zo’n bril moet kopen! Dit hele rek is van het merk (mag ik reclame maken?) Roger uit Nederland. Toch wel weer bijzonder genoeg om het in m’n verhaaltje te melden, toch?
Verder is het rustig en heet buiten. Net zo heet als in Nederland op de eerste dag van de Vierdaagse, maar gelukkig heb ik airco, dat scheelt enorm in m’n humeur en energie. Ook al moest ik deze keer flink zoeken naar een onderwerp voor deze aflevering van Vlaardingers in den Vreemde, ik blijf nog een poosje doorgaan… Als jullie het goed vinden.
.jpg)
