De cottagetuin
- Wilma Hollander
- 17-04-2022
- Nieuws
Het is eindelijk lente in Pilion en dat levert kleurrijke plaatjes op tijdens mijn wandelingetjes door de olijfgaard. Je gaat er gewoon van huppelen, zo vrolijk word je ervan. Huppelen doe ik sowieso weer, want na vier hele maanden kwakkelen met mijn gezondheid gaat het zomaar ineens stukken beter met me. Nee, niet door dat lentegevoel – al helpt dat natuurlijk wel mee – maar door een dokter die met andere ogen naar mijn klachten keek en zei: ‘Stop jij maar eens minstens twee weken met je bloeddrukverlagers en kijk dan hoe je je voelt.’ En ja hoor, binnen twee dagen was ik van mijn klachten af en voelde ik mijn energie weer helemaal terugkomen. Inmiddels zijn we zo’n drie weken verder en voel ik me nog steeds prima. Hopelijk blijft het nu zo, dat zou wel heel erg fijn zijn, na al die maanden ellende.
Een van de eerste dingen die ik heb aangepakt zodra ik me weer beter voelde, was de tuin. Nou ja, niet letterlijk, hoor. Op onze leeftijd mag je dat soort lichamelijk zware klussen uit handen geven, iets waar we steeds meer plezier in krijgen. Alleen vond ik dit keer dat de tuin toch een wat drastischer opknapbeurt nodig had dan het onkruid verwijderen en takken snoeien. Na elf jaar een beetje aanmodderen werd het toch wel tijd voor een wat gestructureerder tuinplan. Het kostte wel wat overredingskracht van mijn kant, want voor manlief hoeft dat allemaal niet. Hij is meer het type van: ‘Een plant is een plant en groen is groen, en hoe groener hoe beter, dus pl’**r ’m daar maar neer.’ Met als gevolg dat mijn droombloementuin van elf jaar terug al snel een soort bostuin werd. Mooi, dat zeker, maar ook een bostuin moet je regelmatig terugfluiten als je geen oerwoud wilt creëren.
Tuinieren in Griekenland is totaal anders dan in Nederland. Niet voor niets vind je in de Griekse dorpstuinen vaak een overvloed aan bloemen en planten in potten. Dat is veel makkelijker te onderhouden dan een echte tuin. Bovendien is ‘tuin’ voor een Griek vaak het equivalent van ‘eetbaar’. Als we Griekse vrienden op bezoek hebben, gaat hun aandacht altijd als eerste naar de fruitbomen en de moestuin, een ‘normaal’ onderdeel van een Griekse tuin; de bloemenpracht krijgt slechts een vluchtige blik, tenzij het een kruidenplant is als oregano of tijm. Daar lopen ze dan weer wel warm voor. Onze Nederlandse vrienden daarentegen prijzen altijd als eerste de kleurrijke bloemen die tussen het groen te zien zijn, en vinden de fruitbomen in het geheel niet ‘normaal’, maar juist heel bijzonder.
Een Nederlandse tuin creëren in Griekenland moet je niet willen, maar een Griekse tuin met alleen terrasjes en potplanten vind ik niet bij ons kneuterige huisje horen. Mijn droom is een Griekse cottagetuin, naar Engels voorbeeld: een uitgebalanceerde combinatie tussen eetbaar en bloemenpracht, die weinig onderhoud nodig heeft en zichzelf vermeerdert. Alleen geldt dat cottagetuinplanten die het in een noordelijk klimaat goed doen onder de brandende Griekse zomerzon helaas het loodje leggen. De goudsbloemen, de Spaanse margrieten en de teunisbloemen doen het prima, maar verder dan dat ben ik nooit gekomen, ook al omdat ik de afgelopen zeven jaar nauwelijks tijd had voor iets anders dan boeken schrijven.
Dankzij de bloeddrukverlagers heb ik echter sinds november niets meer geschreven, behalve dan de maandelijkse columns. Het contract voor een nieuw boek in 2022 moest ik al vrij snel teruggeven, omdat langer dan een halfuur achter de computer niet meer ging. In het begin was het echt heel raar, om zo ineens geen echt ‘doel’ meer te hebben in mijn leven, maar inmiddels ben ik er toch wel aardig aan gewend geraakt. Vandaar ook de wens om dit jaar maar weer eens wat meer aandacht te besteden aan die droomtuin van me, want daar had ik nu immers alle tijd voor. Het grote Cottagetuinboek werd weer uit de kast gehaald, ik maakte een plattegrond op schaal van de tuin en stelde enthousiast een lijst samen van een aantal planten die het volgens mij prima zullen doen op de open plekken in mijn tekening. Daar moest ik wel de officiële Latijnse namen voor opzoeken, want met de googlevertaling van bijvoorbeeld Stokroos (vertaald als πουλιά = vogels) snapt geen tuincentrum hier wat je bedoelt.
Een drie man sterke tuinploeg rukte aan om onze nog in winterchaos verkerende tuin op te schonen en gereed te maken voor de nieuwe aanplant. Binnen een paar uur was het grote werk gedaan en vertrokken twee van de drie naar het tuincentrum om een flink aantal planten te halen die het volgens onze tuindeskundige in onze tuin prima gaan doen. Ze waren nauwelijks tien minuten weg toen boven ons hoofd donkere wolken zich samenpakten en de overgebleven tuinman samen met ons ruim anderhalf uur onder het afdakje moest schuilen omdat er daarboven een grote waterkraan werd opengedraaid. ‘Dat wordt morgen verder,’ zeiden manlief en ik al tegen elkaar, maar gelukkig werd de kraan netjes dichtgedraaid op hetzelfde moment dat de nu met planten volgeladen wagen bij ons tuinhek arriveerde. De zon begon zelfs weer te schijnen en zo konden we aan het eind van de dag dan toch onze zeer opgeruimde en netjes aangeplante tuin bewonderen.
Ik vind het een echt een feestje om iedere morgen te zien hoe al die nieuwe bloemen en planten zich aan het wortelen zijn en mij verblijden met alweer een nieuwe knop of kleurrijke bloem. Het ziet er nu nog veel te keurig uit om het predicaat ‘cottagetuin’ al te verdienen, maar als ik zie hoe rap het groei- en bloeiproces gaat, dan denk ik dat een kwestie is van slechts een paar maanden. Deze zomer ga ik dan ook heerlijk genieten van onze tegen die tijd ongetwijfeld prachtige cottagetuin. En dat heb ik dan toch maar mooi te danken aan alle dokters die er met hun miskleunen voor hebben gezorgd dat ik nu zeeën van tijd heb. Goeie ouwe Cruijff heeft opnieuw gelijk gekregen: ieder nadeel heeft echt z’n voordeel... ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
.jpg)
