De eerste voorjaarsdagen
- Redactie
- 20-02-2022
- Nieuws
De winterstormen die het noordelijk halfrond de afgelopen dagen teisterden, laten ons tot nog toe gelukkig met rust. Het is misschien een beetje wrang om nu aan jullie te vertellen, maar het is hier momenteel prachtig weer. Vijftien graden met een zonnetje erbij in februari voelt echt als voorjaar. En ja, natuurlijk zit er zo af en toe nog wel een slechte dag tussen. Zoals de keer dat ik drie afspraken in Volos op het programma had staan: onverwachte natte sneeuw in de ochtend, die overging in urenlange regen. En omdat ik van de ene naar de andere afspraak moest lopen, vertoonde ik tegen de tijd dat ik de derde bereikte opvallend veel gelijkenis met een verzopen kat. Gelukkig heb ik er behalve wat natte kleding niets anders aan overgehouden, en kwam de zon de dag erna weer vrolijk tevoorschijn. Dat is het voordeel van hier wonen: het zonnetje blijft nooit lang weg!
Die zonnestralen doen wonderen voor je gestel en je humeur. Het ‘slappe vaatdoek-gevoel’ van een paar weken terug begint langzaam te verdwijnen en mijn energie lijkt in hetzelfde tempo ook weer terug te keren. Een echt grote hap hooi op mijn vork nemen is er nog niet bij, maar voorzichtigjes aan begin ik me toch weer een beetje ‘mezelf’ te voelen. En dat is wel zo fijn nu het voorjaar in aantocht is en de natuur zich losrukt uit de lange winterslaap. In onze tuin staan de eerste goudsbloemen alweer te stralen, ik zag net dat de hyacinten in het terrasperkje zich al aan het openen zijn, en de artisjokkenstruiken achterin bij het hek groeien de pan uit. Knoppen zie ik daar nog niet, maar als het zo doorgaat, kunnen we de eerste artisjok ongetwijfeld volgende maand al eten. En dat is vroeg, want meestal zijn ze pas echt ‘volwassen’ in april, zo rond mijn verjaardag. Daar onthoud ik het altijd aan, omdat we dan vaak op ons terras een ‘artisjok-dip-lunch’ doen met mijn vroegere Vlaardingse buurmeisje Petra en haar man Gijs, die hier traditiegetrouw ieder jaar een week lang op verjaarsvisite komen.
Die gezamenlijke dip-verjaardagslunch hebben we nu al een paar jaar helaas moeten missen, en hoewel we elkaar regelmatig video-appen, zou de terugkeer van dat jaarlijkse verjaardagsweekje toch wel heel fijn zijn. Of het er dit jaar eindelijk weer van zal komen, weten we nog niet. De Griekse regering heeft heel enthousiast en voortvarend bepaald dat het toeristenseizoen vanaf 1 maart geopend is, en dat betekent in de praktijk dat ‘corona’ vanaf dat moment in dit land ineens geen gevaar meer lijkt op te leveren. Maatregelen worden opgeheven, restricties zijn er niet meer, en iedereen mag weer volop genieten van alles wat Griekenland te bieden heeft. Die vrijheid is natuurlijk heel fijn, maar feit is dat we op dit moment nog steeds 20.000 besmettingen en 80-100 doden per dag hebben. En of dat over tien dagen nu zo heel anders zal zijn, betwijfel ik ten zeerste.
Dat gezegd hebbende, verheug ik me natuurlijk net als iedereen op die weer grotere vrijheid. Nu al zie je op onze boulevard de drukte van weleer terugkeren. In de weekenden zitten de terrasjes gezellig vol met groepjes vrienden, die vrolijk het glas tsipouro heffen op het weerzien en uren bijkletsen over wat er allemaal in de afgelopen tijd is gebeurd. Het lijkt me heerlijk om binnenkort samen met mijn wandelmaatjes uit Nederland weer mooie, lange wandeltochten te maken, want in mijn eentje durf ik nooit zo ver de bergen in te gaan. Een klein stukje wel, hoor. Vorige week nog, en wat is dat dan genieten, als je in het zonnetje van bovenaf neerkijkt op je dorpje en in de verte, aan de overkant van de Pagasitische Golf, de nog besneeuwde toppen van de bergen op het vasteland kunt zien. Het licht is prachtig nu, zo helder en fris, en heel anders dan verderop in het jaar. De eerste wilde anemoontjes, die over een paar weken onze bergen rood, wit en paars zullen kleuren, piepen alweer boven de grond uit, en ik zag zelfs een kolibrivlinder, die zich laafde aan de eerste bloemen van de gele brem. Mooie, kleine genietmomentjes, die ik zomaar iedere dag in mijn schoot krijg geworpen.
Kortom, ook al gebeurde er in de afgelopen weken niet zo veel schokkende dingen als in januari, ik heb toch eigenlijk altijd wel iets om over te schrijven. Wist u trouwens dat ik iedere maand behalve deze column uit-den-vreemde ook een websitecolum volschrijf over mijn belevenissen op ons schiereiland? Dat doe ik al vijftien jaar lang, en toevallig heb ik onlangs een aantal daarvan – vooral de columns die over de mooie plekjes op ons schiereiland gaan – in een e-book gebundeld. De Smaak van Water heb ik het genoemd, een titel die slaat op het ‘water’ (lees: tsipouro!) van ons buurdorp Kala Nera, een naam die in het Nederlands vertaald ‘de goede wateren’ betekent. De legende zegt dat als je eenmaal van het water van Kala Nera hebt gedronken, je er altijd weer terugkomt. Er kunnen wat jaren overheen gaan, maar toch! De bundel is te koop voor slechts € 1,99 bij onder andere Bolcom, maar zit ook in het gratis lezen Kobo Plus abonnement. Net als mijn gewone romans trouwens! Dus als u behalve deze vierwekelijkse krantencolumn nog meer van mij wilt lezen, dan weet u nu waar u het moet zoeken.
Zo, en nu heb ik wel weer genoeg geneuzeld voor vandaag. Het zonnetje schijnt heerlijk, dus ik denk dat manlief en ik lekker een terrasje gaan pakken aan de ongetwijfeld levendige boulevard van ons kleine dorpje aan zee. Nog even genieten van het Griekse ‘onder ons’ gevoel voordat het toeristenseizoen opengaat. En reken maar dat ik een flesje van het water van Kala Nera bij de ober bestel. Dat water smaakt namelijk uitstekend... ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
.jpg)
