De smaak te pakken
- Wilma Hollander
- 15-07-2018
- Nieuws
Iets minder dan een maand ligt mijn Smaak van Liefde nu in de winkels, en wat heb ik een mooie reacties erop gekregen. Smaak van Liefde hing pontificaal aan het tijdschriftenschap bij de grote supermarkten, exemplaren gingen mee naar Vlieland, lagen op tuinbedjes te wachten op hun eigenaar en bleken al snel niet meer te verkrijgen bij de plaatselijke sigarenboer. Mocht u De Smaak (nog) niet te pakken hebben gekregen, dan kunt u die altijd via deze link bestellen en ligt hij binnen korte tijd bij u op de mat – of op de e-reader, want hij is ook als e-book te bestellen.
Na een gezellig etentje en een paar tsipouro’s keerde ik echter al snel weer terug naar de orde van de dag: het afschrijven van deel twee, dat inmiddels bij de redactie ligt, en een dezer dagen voor de laatste correcties en herschrijvingen naar mij terugkomt. Ik heb die tijd besteed aan het plegen van achterstallig onderhoud. Mijn kantoor moest heel nodig opgeruimd en gedweild worden, mijn eigen verschijning had dringend behoefte aan diverse opknapbeurten en er was ook nog de kwestie van onze testamenten. Ja, u leest het goed. Geen onderwerp waar je graag bij stilstaat, maar toch wel belangrijk om dat een beetje op orde te hebben, zeker als je in een land als Griekenland woont. De bureaucratie hier is niet zo heel erg transparant, om het mild uit te drukken, en je moet er toch niet aan denken dat je je nabestaanden opscheept met een zoektocht langs allerlei Grieks sprekende instanties die je verwijzen naar andere instanties die je terugverwijzen naar waar je bent begonnen.
Wij dachten het goed op de rit te hebben dankzij een in de jaren tachtig in Nederland opgesteld testament, maar kwamen er onlangs achter dat er in 2015 iets in de wet is veranderd. Als je langer dan vijf jaar in het buitenland woont, en je komt te overlijden, dan wordt de nalatenschap afgehandeld volgens het erfrecht van het land waar je woont. Daar schrokken we een beetje van, want dat Griekse erfrecht is niet wat wij willen. Gelukkig kan dat voorkomen worden door bij een erkende notaris te verklaren dat je je nalatenschap onder het Nederlandse erfrecht wilt laten afhandelen. Fluitje van een cent, zult u denken. Je stapt naar zo’n kantoor toe, laat een verklaring opstellen, zet in het bijzijn van een paar door de notaris verschafte getuigen een handtekening en klaar is Kees. Nou, nee... niet in Pilion.
Er bleken in Volos slechts twee notarissen te zijn die redelijk Engels spraken. Na enige mailtjes over en weer volgde er een persoonlijk voorgesprek bij een van hen. Niet op afspraak, dat was niet nodig, ik kon altijd even binnenlopen, had hij gezegd. Dat was inderdaad zo, al moest ik even knipperen bij het zien van het ‘kantoor’, dat bestond uit twee kamers van een woonflat boven de winkels. De wanden werden in beslag genomen door stoffige kasten vol documenten, er huisde iemand anders in de andere kamer en een receptioniste of secretaresse hadden ze geen van beiden. De notaris typte gewoon alle formulieren en testamenten zelf uit. Wel op de computer, dat viel alweer mee. Na enig heen en weer gepraat bleek namelijk dat we die verklaring van ons in een officieel Grieks testament moesten zetten, in het bijzijn van drie getuigen en een vertaler die we zelf moesten meebrengen als we dat testament kwamen opstellen. Dat werd later één getuige en een vertaler, want de notaris kon ook wel zorgen voor een tweede notaris - die gold blijkbaar voor twee gewone getuigen.
We spraken een datum en tijd af waarop we ons weer op het kantoor zouden vervoegen voor het officiële gedeelte, en gingen op zoek naar een getuige en een vertaler. Gelukkig wilde de Griekse buurvrouw wel onze getuige zijn, kon het vertaalbureau ons iemand aanbevelen en waren we zowaar allemaal op de afgesproken tijd bij het notariskantoor. Behalve de notaris... die kwam een kwartiertje later aanzetten. Helaas was de vertaler vergeten om een identiteitsbewijs mee te brengen en werd ze door de notaris op staande voet ‘dismissed’. Na wat heen en weer gepraat belde hij uiteindelijk een bevriende advocaat op, die bereid was om meteen te komen en zowel de functie van tweede notaris en vertaler zou uitoefenen, en konden we na een halfuurtje vertraging eindelijk beginnen aan waar we voor gekomen waren.
Bij het voorlezen van wat manlief in zijn testament had gezet – wat we dus net met zijn allen uitgebreid hadden besproken – werd ik de kamer uitgestuurd, en bij mijn voorleessessie moest hij de gang op. Het had geen enkele zin, want de schuifdeuren in de kamer konden niet goed dicht, waardoor je gewoon alles kon volgen en zien wat er in de kamer gebeurde. Maar we hadden in ieder geval wel voldaan aan de wet en dat was het belangrijkste. Een afschrift of kopie van het testament om alles later nog eens na te lezen kregen we niet. Ook dat is hier blijkbaar volgens de wet verboden. De notaris schreef onze aktenummers eerst in een groot boek dat in de stoffige kast verdween, en vervolgens nog een keer achterop zijn visitekaartje, waarna hij ons op het hart drukte dat goed te bewaren voor de nabestaanden. Die moeten tegen die tijd persoonlijk naar zijn kantoor komen om te vertellen dat wij ooit die testamenten hebben gemaakt en dat een en ander in werking moet worden gesteld. De notaris gaat dan bellen met het gerechtshof in Athene, die maakt het testament openbaar en vervolgens mag een notaris in Nederland het over gaan nemen.
We kwamen gierend van het lachen het kantoor uit, want werkelijk, het had allemaal wel heel erg veel weg van een slapstickcomedy. We hopen nu maar dat het inderdaad zo werkt als wij bedoeld hebben, al zullen wij dat zelf niet meer meemaken. We hebben in ieder geval ons best gedaan, dat is een feit. Het enige wat ons van dit hele gedoe zeer tevredenstelde, was het kostenplaatje. In vergelijking met Nederland waren we nu slechts tien procent kwijt van wat het ons in het thuisland zou hebben gekost. En zo zijn we voor een habbekrats toch weer een hele ervaring rijker...
