De Wereld leefde mee

VLAARDINGEN/DOYLESTOWN - Iedere zondag op Vlaardingen24 leest u hier een verhaal van Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken. Volg de belevenissen van Wilma Hollander (Griekenland), Marijke Persijn (België), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag van Cora Vlug-Bot (Verenigde Staten).

Zo, dat was héél spannend!! Iedereen leefde mee. We kregen veel appjes en berichten van familie en vrienden uit Nederland. Ik had gedacht dat de uitslag langer op zich zou laten wachten, maar dan opeens, onverwacht is de uitslag bekend. Voor iets minder dan de helft van de bevolking een vreselijke domper, voor de kleine meerderheid een gigantische opluchting en reden voor een feest door de straten van The United States of America. Ook hier in het dorp werd er opgewonden gejuicht en getoetert. Ook de Trump-stemmers lieten van zich horen. Alles ging in goede harmonie. Dat was mooi om te zien. De geweldadige beelden die we zien op tv, geeft dus niet een beeld van de gehele USA. Wij wonen in Pennsylvania, een uurtje van Philadelphia, waar ook gedanst werd in de straten. Ken je dat lied nog? Martha en de Vandella’s Dancing in the Street. 'In Chicago, New Orleans, NYC…Philadelphia PA'. Pennsylvanians stemmen over het algemeen Democratisch, maar verkozen in 2016 Trump boven Clinton. Beide 2020 kandidaten waren voor de verkiezingen veel te vinden in Philadelphia omdat Pennsylvania de doorbraak kan geven tussen winnen en verliezen en dat is maar weer eens duidelijk gebleken. We wachten met spanning af of alles op rolletjes gaat verlopen tot en op 20 Januari 2021.

 Ik zit mijn verhaal voor deze rubriek te schrijven op Veterans Day. Dat doet me denken aan een mooi verhaal van een paar jaar geleden. Ik heb echt genoeg van alle politieke perikelen en ik wil jullie dit verhaal nogmaals vertellen, simpelweg om maar weer eens aan te tonen dat het toch weer de kleine dingen zijn die het doen.

 Al meer dan negentien jaar ben ik vrijwilliger in de snackbar van het plaatselijke ziekenhuis. Het was toen zo’n beetje m’n redding om in te burgeren in dit land en ik ben er blijven 'hangen'. In de loop der jaren veel geleerd, veel mensen ontmoet en vrienden aan over gehouden. Iedereen komt wel eens binnen voor een burger of een broodje. Zo ook deze keer weer. Het was gezellig druk, de burgers lagen te sputteren op de grill, de patatjes knisperden in de frituur. Er komt een man aan de eetbar zitten en hij maakt een babbeltje. Hij vertelt dat hij vele jaren heeft opgetreden als goochelaar. Hij geeft les in het goochelen. Kortom het is z’n lust en z’n leven. Nadat hij z’n hamburger op heeft betaalt hij de rekening. Hij past er een kwartje bij voor het wisselgemak. Ik houd m’n hand op en hij legt het kwartje in m’n hand. Althans daar was ik dus van overtuigd. Ik sta er bovenop met m’n neus en het kwartje is verdwenen. Het klinkt natuurlijk heel oubollig, maar het kwartje kwam tevoorschijn vanonder z’n pet. Hij deed het nog 3x voor me voor, maar natuurlijk heb ik nu nog geen idee hoe hij het deed.

Even later komt er een opvallende, wat oudere man binnen lopen. Ik schat hem een jaar of 70. Mooie verweerde bruine 'kop'. Wit mouwloos hemd met daarover een eveneens mouwloos spijkerjack met 'Harley Davidson' op de rug geprint. Een zilver/gouden kruis om z’n nek en drie 'dogtags' uit vervlogen militaire tijden. Een spijkerbroek tot aan z’n kuiten en daaronder een paar zwarte laarzen. Op z’n flink gespierde armen een paar indrukwekkende tattoos. Vanonder z’n pet kwamen de lange grijze krullende lokken tot over z’n schouders. De pet vertelde dat hij Vietnam Veteraan is. Die man heeft vast heel veel verhalen te vertellen.

Gelukkig was het even rustig in de snackbar. Natuurlijk bestelt zo’n typisch Amerikaans hippy een cheesesteak, french fries en een milkshake. Terwijl hij geniet van z’n maaltijd begint hij te vertellen. Z’n vrouw ligt in het ziekenhuis, maar het gaat gelukkig beter en ze mag vandaag of morgen weer naar huis. ,,We hebben veel beleefd samen, veel gezien en ik wil haar nog lang niet kwijt hoor. Veel te veel te doen, veel te veel te zien.'' Hij is in 2000 gepensioneerd, uit de United States Navy. Hij laat me de tattoo op z’n bovenarm zien. Een groot anker met opschrift 'USN 1970-2000'. ,,In 1970 aangemeld. Zeven werelddelen, zeven conflicten meegemaakt. Bad times but also good times.'' Hij is er trots op.

Hij vertelde verder dat hij de film Easy Rider zag in 1969. Sinds die dag was zijn droom om ooit een roadtrip te maken door de USA op een Harley Davidson. Die droom is uitgekomen, drie keer zelfs. In 2000 dan eindelijk z’n Harley kunnen kopen en samen met z’n vrouw op avontuur gegaan. Hij laat me een paar foto’s zien. Ze hebben met z’n drieën alle Staten doorkruist. Z’n vrouw, hij zelf en de Harley.

Ondertussen komt Lynette de snackbar binnen om haar beker met water te vullen. Lynette werk op het kantoor van de vrijwilligers. Ze is moeder van drie schoolgaande kinderen en werk met veel plezier en enthousiasme full time voor de vrijwilligers en alles wat erbij komt kijken. Ze vult haar beker met water en luistert ondertussen met één oor naar de man aan de bar. Ze doet een paar stappen en blijft achter een pilaar staan en wenkt naar me. Ik excuseer me even en loop naar haar toe. Fluisterend vraagt ze of de man z’n eten al betaald heeft. Nee zeg ik. Ze geeft me twintig dollar, zegt 'it’s on me, just don’t tell him. Just thank him for his Service' en ze loopt weg. Ik ga naar de kassa, reken af en bewaar het wisselgeld voor later, om aan haar terug te geven.

De man geniet nog even van z’n milkshake en legt dan een $20 biljet op de bar. Ik zeg hem dat z’n maaltijd al betaald is. Hij begrijpt het niet en is zeer verbaasd. Ik leg uit dat iemand z’n maaltijd heeft betaald.  Een klein gebaar voor veel waardering en respect. 'Thank you for your Service'. De tranen schieten de man in z’n ogen. Getverdemme daar kan ik echt niet tegen en ik snotter lekker mee. Ik kijk naar de chef achter de grill. Grote stoere Vinny, Italiaanse afkomst uit de Bronx New York City. Hij krijgt ook natte oogjes en verstopt zich bijna in de afzuigkap. Nou, daar staan we dan met ons goeie fatsoen.

De man probeert nog uit me te krijgen wie die goede gever dan wel is, maar ik houd m’n mond. Blij, voldaan en toch ook trots gaat hij maar weer eens naar z’n vrouw. Wanneer m’n werk is gedaan moet ik nog uitklokken in het kantoor. Lynette zit achter haar bureau. Ik geef haar het wisselgeld en vertel haar wat er gebeurd is. Ook zij krijgt tranen in haar ogen en ik ook weer. De man, de 'Vietnam Vet' pet en z’n hele karakter deed haar denken aan haar vader. Hij was ook als jonge soldaat in Vietnam.  Een klein gebaar maar het werd enorm gewaardeerd. Het deed haar goed. Zoek volgende keer wel even iemand anders uit om dit voor je te doen, want ik kan hier dus echt helemaal niet tegen. Tevreden ga ik op huis aan.