Een bijzondere Dodenherdenking
- Cora Vlug
- 05-05-2019
- Nieuws
Afgelopen 10 dagen hadden we familiebezoek uit Nederland. Schoonzus Corrie, haar dochter Michèlle en kleinzoon Joep van 15 jaar. Het is niet zo moeilijk om “voor ieder wat wils” te verzinnen hier, dus we hadden een volle agenda. We zochten en vonden een adelaarsnest met de bewoners, langs de Delaware Rivier. We dronken koffie met een mega cookie in een winkeltje waar de tijd heeft stil gestaan. Eekhoorntjes tellen. Naar de vlooienmarkt, ondergaande zon bij Lake Galena, kantoor van Léon (waar alles begon) bekijken, boodschappen doen in de supermarkt (waar de Hollandse monden van open vielen, zo groot). Natuurlijk naar Philadelphia voor een kopje koffie en ons kleinkind bewonderen. Eén regenachtige dag bij de Amish doorgebracht. Een gezellig straat festival bezocht en natuurlijk veel, heel veel bijkletsen en gegeten. Natuurlijk was New York City toch wel een hoogtepunt, zeker voor Joep. Een lang gekoesterde wens van hem was het Empire State Building op, dus dat hebben we natuurlijk bezocht en genoten van het wereldberoemde uitzicht. Hij kreeg de “smile” van oor tot oor niet meer van z’n gezicht. Fantastisch om zo’n knul zo te zien genieten.
Ook Washington DC stond op de verlanglijst. Het is 3 uur rijden van ons huis, maar dubbel en dwars de moeite waard. Schitterende stad en natuurlijk de vele gebouwen en monumenten die iedereen wel op tv heeft gezien. Michèlle kwam ook nog een oud vriendinnetje tegen uit Nederland. Dan is de wereld weer heel klein. Het meest indrukwekkende van Washington DC is voor mij toch steeds weer het Vietnam Monument. De lange zwarte imposante muur met de (tot nu toe) 58.195 namen erin gegraveerd van de in Vietnam gesneuvelde Amerikaanse soldaten. Er hangt een sfeer van respect, overdenkingen, verdriet en reflectie. We kregen een uitleg van een vrijwilliger over wat het Monument symboliseert. Wanneer je het monument van bovenaf zou bekijken is het een open wond die is genezen maar een groot litteken heeft achter gelaten. De USA heeft in de Vietnam Oorlog een grote wond opgelopen, is genezen, maar er blijft altijd een groot litteken wat nooit zal vervagen. Nieuwe namen worden nog steeds toegevoegd van veteranen die na deze oorlog (ook nu nog) overlijden aan de gevolgen van hun periode in de Vietnam Oorlog en de als vermist opgegeven militairen waarvan de stoffelijke overschotten gevonden worden. Vele vermisten en POW’s (Prisoner of War) zijn in de loop der jaren gevonden en teruggebracht naar de USA. Er wordt heden ten dage nog steeds intensief gezocht naar de stoffelijke overschotten van 700 vermisten uit deze periode 1955 -1973 in Vietnam. De Amerikanen blijven zoeken totdat de mannen en vrouwen allemaal “thuis zijn”. De gids Paul, die ons dit allemaal met passie vertelde bleek zelf een Vietnam Veteraan te zijn. Hij was Kapitein van een peloton in 1971/1972. De namen van 5 van zijn mannen staan in de Muur gegraveerd. Na zijn terugkeer uit Vietnam in 1972 ging het gewone leven door. Hij werd directeur van het Amerikaanse bedrijf Sears. Een multi-million keten van warenhuizen. Geen kleine jongen dus en hij verdiende geld in overvloed door hard werken in een verantwoordelijke toppositie in z’n Burgerleven. Hij had alles wat zijn hartje begeerde, vertelde hij. Werkte hard, stichtte een gezin en leefde zijn leven zonder problemen. Toen ging hij met pensioen. Heerlijk van al het goede in het leven genieten met vrouw en inmiddels volwassen kinderen en kleinkinderen. Na een maand of 18 kreeg hij last van depressies. Eerst wilde hij niet daaraan toegeven, maar op aandringen van z’n vrouw ging hij toch maar eens met iemand hierover praten. De psychiater wist er eigenlijk geen raad mee en hij kreeg wat pillen mee naar huis. Dat werkte niet en hij kreeg nachtmerries. Zijn vrouw raadde aan om toch maar eens bij de VA (Departement of Veteran Affairs) te gaan praten. Ook dat werd door hem afgewimpeld in eerste instantie, maar na aandringen toch maar de stap gezet. Binnen 1 gesprek met een VA psychiater kwam duidelijk naar voren dat hij lijdt aan PTSD, Post Traumatic Stress Disorder, gevolg van zijn tijd in Vietnam. Ongeveer 31% van de Vietnam Veteranen lijdt hieraan, in minder of meerdere mate. Dat betekent dat meer dan 250.000 Vietnam Veteranen lijden aan PTSD. Niet te bevatten toch hè. Sinds de onthulling van het monument in 1982 wilde Paul daar zijn gesneuvelde mannen eren, maar hij had nooit de moed gehad. Nu, na al die jaren was de tijd rijp. Hij staat met tranen in z’n ogen, ik heb een brok in m’n keel, hij vervolgt zijn verhaal. Na zijn bezoek aan het Vietnam Monument komt er een ommekeer in zijn ziektebeeld en nachtmerries. Hij geeft zich op als vrijwilliger. Hij zet zich in voor Vietnam Veteranen die net als hij hulp nodig hebben. Paul woont in Chicago. Elk weekend vliegt hij naar Washington en staat hij voor het Vietnam Monument zijn verhaal te vertellen aan eenieder die het maar horen wil. Er is een grote last van z’n schouders gevallen. De namen van zijn gevallen mannen staan achter hem in de muur gegraveerd. Hij staat weer voor z’n mannen en kan ze eindelijk eren. Hij kon deze mannen toen niet beschermen maar doet dit nu elk weekend met trots en passie. Het helpt hem om met de PTSD te kunnen leven. Helemaal vergeten doet hij het nooit, maar dit is zijn redding geweest. We geven hem een stevige hand en bedanken hem voor z’n verhaal. Ik loop nog een poos met een brok in m’n keel.
Cora Vlug
