Een mooie wandeldag
- Wilma Hollander
- 06-09-2020
- Nieuws
Kent u die heerlijke Britse serie The Durrels, over het Engelse gezin dat in de jaren dertig vier jaar op Corfu woonde? Vast wel. Een ieder die Griekenland een warm hart toedraagt, heeft die serie gezien. De eigenwijze kinderen, de vaak tot wanhoop gedreven moeder, de exotische dieren die door Gerald liefdevol verzorgd werden, en natuurlijk niet te vergeten het typisch Griekse eilandleven... Het was een serie om van te smullen en ik zal niet de enige zijn die het jammer vindt dat er geen vijfde seizoen komt. Net als ik hebt u natuurlijk altijd gedacht dat hun grote, half uit elkaar vallende huis aan zee op Corfu stond. Nou, ik heb nieuws voor u. Dat huis staat op Pilion! Hier vlakbij ook nog eens, in het twee dorpen verderop gelegen Koropi, ook wel Boufa genaamd in de volksmond.
Ik liep er gisteren zomaar ineens tegenaan, tijdens een heerlijk ontspannende wandeling met twee vrienden, die mij spontaan hadden uitgenodigd om een keertje met hen mee te wandelen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelden in Koropi kom. Het dorpje zelf is klein, maar heeft een mooi langerekt zandstrand met een aantal bar/restaurants. Ik weet nog dat we daar voor het laatst ’s avonds naartoe zijn gewandeld met mijn jeugdvriendin en haar man voor een gezellig etentje bij zonsondergang. Vanuit Kala Nera is het een niet al te lange wandeling die je helemaal langs het strand kunt afleggen. Er is alleen één probleem: als het hoog water is, is het strand op bepaalde plekken verdwenen en zul je door het water moeten waden. Die bewuste avond was het geen hoog water, en konden we redelijk droog doorlopen, al moesten we ergens wel een gedeelte over een wat wankele beschoeiing schuifelen. Een beetje avontuurlijk gedoe was het wel, maar dat vinden wij en de meeste van onze vrienden niet zo erg. Voor een heerlijk ontspannen etentje aan het strand als beloning hebben we zo’n wandeling met hindernissen graag over.
In opperbeste stemming zochten we een mooi tafeltje uit, op het terras, aan de rand van de zee. We leunden relaxt achterover, bestudeerden de kaart en krabbelden ondertussen onbewust regelmatig aan onze onderbenen. En onze armen. En aan alles wat verder onbedekt was! Vreselijk was het, en het werd steeds erger, want in de inmiddels gevallen avondschemering verzamelden alle muggen uit de omgeving zich daar aan de rand van de zee, op die mooie terrassen met uitzicht op de zonsondergang. Mijn antimuggen-tubetje Fenistil – standaard uitrusting als ik op stap ga – maakte overuren en ging van hand tot hand. Vooral mijn vriendin moest het ontgelden. Haar benen zaten in een mum van tijd vol met jeukende bulten, wat ons ‘gezellig samenzijn’ daar op dat terras er niet gezelliger op maakte. We hebben de menukaart dan ook heel snel weggelegd en zijn letterlijk op de vlucht geslagen, op zoek naar een plekje waar de muggen ons niet te pakken zouden nemen. Dat vonden we gelukkig in de kleine taverne van Sotos aan de hoofdweg, zo’n typisch Grieks huiskamergebeuren waar zoveel gebeurt dat je er maanden later nog van in een lachstuip schiet. De taverne bestaat niet meer, maar de herinneringen eraan bezorgen mij nog steeds een hele grote glimlach op mijn gezicht!
Terug naar de dag van gisteren, want van muggen was dit keer gelukkig geen sprake. Het watergedoe ontliepen we door niet over het strand, maar gewoon door de olijfgaard richting Koropi te lopen. Iets langer, maar wel comfortabeler en ook heel mooi. Aan het eind van het pad waar je normaal gesproken linksaf naar de grote supermarkt aan de hoofdweg gaat, kun je namelijk ook rechtsaf slaan, en dat pad voert je binnen een paar minuten langs een aantal grote villa’s naar het strand. Het was er niet druk, de strandbedden waren maar sporadisch gevuld met badgasten, wat in coronatijd altijd een opluchting is. We installeerden ons aan een tafeltje bij Bar-Restaurant Kadi, waar we meer dan hartelijk begroet werden door een van de vroegere kelners van Taverne Paris in Kala Nera. Tweeëntwintig jaar had hij daar gewerkt, vertelde hij, ooit begonnen als achtjarige – tja, zo gaat dat hier. En nu dus bij Kadi in Koropi, waar hij het helemaal naar zijn zin had.
Nou, wij ook, hoor! Eerst heerlijk uitgepuft bij een ijskoude frappé, en vervolgens aan de ‘pikilia’, in dit geval een schaal vol heerlijke kleine vis- en groentehapjes. Nieuw voor ons alle drie was de μαϊντανός-ντιπ, een romige spread van gepureerde peterselie, ui, knoflook, citroensap en olijfolie. Simpel, maar zo verschrikkelijk lekker, vooral in combinatie met de dunne sneetjes bruin brood die we erbij geserveerd kregen. Het was er heerlijk vertoeven, daar op dat terras onder de parasol, en voor we het wisten liep het al tegen halfdrie. Niet echt de perfecte tijd om aan de wandeling terug te beginnen, maar daar zaten we niet mee. Dit keer wilden we wel helemaal langs het strand terug, dus als we oververhit raakten, konden we altijd nog in zee afkoelen. We kwamen er echter al vrij snel achter dat het inmiddels hoogwater was, zodat we al na een paar minuten lopen het water in moesten. Voor mij geen probleem, ik had uit voorzorg mijn waterschoenen in de rugzak gestopt, maar voor de andere twee die dat niet hadden gedaan wel, want de wandelschoenen bleken niet waterdicht te zijn. Toch waren we wel blij dat we dat eerste stuk het water getrotseerd hebben, want daardoor liepen we dus in enen tegen dat intrigerende ‘Durrel’-huis aan. Vrij snel erna konden we via een halfverborgen paadje alsnog de olijfgaard bereiken, en hebben we onze wandeling iets minder avontuurlijk voortgezet.
Eenmaal terug in Kala Nera hebben we ons wederom op een terras aan zee geinstalleerd, bij Edem dit keer, waar een heerlijk koel briesje onze verhitte lijven iets minder verhit maakte. Te weinig naar mijn zin, dus na de eerste slokken icetea heb ik toch maar even snel een verkoelende duik in zee genomen. Pas tegen zes uur hebben we een punt gezet achter onze mooie, relaxte wandel-, terrasjes- en praatdag, en ben ik via het strand in een halfuurtje teruggelopen naar Kato Gatzea. Al met al was de dag goed voor 10,1 km, en dat geteld bij de linedancekilometers die ik in de afgelopen week samen met dansbuddy Sophie heb gemaakt, betekende dat dat er namens ons ergens op de wereld een mooie boom is geplant. We hebben dus zomaar, al plezier hebbende, ons eigen steentje bijgedragen aan een mooie, leefbaardere aarde. Het betekent ook dat we al een vijfde deel van de Ierse Ring of Kerry-route hebben afgelegd, oftewel ruim veertig kiliometer hebben weggedanst en – gelopen. Maar hoe dat nu allemaal zo gekomen is... dat leg ik u later nog weleens uit ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
.jpg)
