Een septembermaand met hoogte- en dieptepunten
- Marijke Persijn
- 30-09-2018
- Nieuws
Dat dood en leven, verdriet en plezier zo met elkaar verweven zijn, hebben mijn man en ik het eerste weekend van september ervaren. Waar we op zaterdag in het hospice in Leiden bij mijn muziekvriendin waren om afscheid van haar te nemen, vierden we op de aansluitende zondag ons grandioze feest voor ons 40- jarige huwelijk op een boot in de zon samen met onze dierbaren.
Terug in de Ardennen kregen we te maken met een grote groep zwijnen, die helaas ons terrein bezochten en ons grasveld omploegden. Ach … wat maakte het uit? Er waren immers ook graafmachines aan het werk om waterafvoeren aan te leggen en allerlei herstelwerkzaamheden te verrichten.
We hebben ook hier in de Ardennen twee schitterende zondagen gehad. Op de ene stonden we als Trio MaGMa op de zonovergoten “court” van het kasteel van Jenneret (gemeente Durbuy) onze klanken uit te strooien als muzikaal present aan onze kunstzinnige vriendin Daisy Hoste, die er voor de laatste dag exposeerde. Het was tevens de Dag van het Cultureel Erfgoed, zodat we aardig wat publiek hadden.
Op de andere zondag was het happening in onze vallei: La Vallée en Vélo. We genieten altijd weer van die autoloze zondagmiddag in september. We mogen dan met onze honden op de weg wandelen. En natuurlijk doen anderen dat ook. Er wordt gefietst en geskelterd. Er rijden koetsjes. Het toeristentreintje rijdt tussen Marcourt en La Roche en iedereen mag gratis meerijden. Dit jaar was er ook een aanhanger voor fietsen en wandelwagens. Eric en ik hebben heerlijk gewandeld, gefietst en in het treintje meegereden.
Eind september werd het hier toch echt koud. We hadden nog met onze Nederlandse vrienden, die hier met hun camper een nachtje kwamen logeren, heerlijk op het terras zitten eten. Toen ze de volgende morgen vertrokken, begon het te hozen. Prima, want de natuur smeekte om een goede regenbui.
We vierden onze trouwdag met onze Belgische vrienden op een kille avond. Gelukkig was het behaaglijk warm in restaurant Les Tilleuls. Het was een knus, intiem feestje met fijne mensen en heerlijk eten en drinken. De dag er op hebben we onze houtkachel aangestoken.
Ook de bevers bereiden zich voor op de herfst en de winter. Ze eten goed om een lekkere speklaag te kweken. We boffen echt dat we elke avond naar ”onze” bevers kunnen kijken. Vader en moeder blijven hun hele leven samen. Hun jongen gaan na twee jaar weg. Het lijkt er op dat we dit jaar een ouderpaar met 2 nieuwe beverkinderen hebben. Ze zijn aan ons gewend en blijven rustig zitten knagen, met elkaar ‘praten’ , zwemmen en spelen als we met onze lampen op hen schijnen. Zelfs als onze honden blaffen, maakt het hun niet veel meer uit. Het is grappig hoe ze onder water verdwijnen. Eerst gaan hun billen de lucht in en dan duiken ze onder. Ze zwemmen razendsnel. Absoluut hoogtepunt in onze bevergeschiedenis was de avond, waarop een tak naar ons toe leek te zwemmen. Het was een bever met “zijn vangst” , op weg naar de burcht. Op nog geen meter afstand van ons bleef hij met zijn tak in de weer ....
A la prochaine,
Marijke
