Een Vlaardingse in de USA: chaos maar ook nieuwe hoop!
- Cora Vlug
- 10-01-2021
- Nieuws
Beste Lezers, allereerst wil ik jullie het beste wensen voor 2021.
Hier in de USA blijft het spannend tot en met 20 januari. De hele wereld heeft de beelden kunnen zien van de rellen en het geweld in Washington DC. Het is ongelofelijk wat hier gebeurt, daar zijn we het allemaal over eens. Ik heb er geen woorden voor en wil het er ook eigenlijk niet over hebben. Iedereen kan zien wat hier gebeurt en iedereen heeft er een mening over. Ik ook natuurlijk en ik begrijp hier echt helemaal niks meer van. Het enige goede wat uit deze rellen is voortgekomen is dat er steeds meer Republikeinen beseffen dat dit zo niet langer kan. Nog 10 dagen. Fingers crossed, duimen dat alles rustig blijft.
De politiek even terzijde en laten we met z’n allen eraan meewerken om in dit nieuwe jaar Covid de kop in te drukken. Ik heb een nieuwe koffer gekregen van Santa en die zou ik graag in 2021 in gebruik willen nemen. Het zal nog wel een poosje duren voordat ik in een vliegtuig stap, maar in zou toch wel heel graag Sinterklaas weer eens willen zien inlevende lijve. Covid 2020 heeft veel ellende teweeggebracht en we zijn er nog niet klaar mee. Maar ondanks alle trieste verhalen gebeuren er ook mooie dingen, hier in de USA. De goedheid in de mens komt gelukkig ook tevoorschijn. Er worden hier ontzettend veel particuliere acties op touw gezet voor voedselbanken. Lange rijen auto’s bewegen langzaam vooruit op gigantische parkeerterreinen, waar tassen en dozen met voedsel en belangrijke dagelijkse benodigdheden worden uitgedeeld aan de gezinnen die het echt niet redden zonder deze hulp. Restauranthouders, die het toch zelf ook niet zo best hebben, koken vele extra maaltijden voor voedselbanken en daklozen, maar ook voor ziekenhuizen en het verplegend personeel. Stephen Starr, een ‘grote jongen’ in de restaurant business in Philadelphia heeft 300 verse maaltijden laten bezorgen bij 4 grote ziekenhuizen in Philadelphia, voor het verplegend personeel. Hier in ons dorp worden ook regelmatig maaltijden afgeleverd bij de ER ingang van het ziekenhuis. De kleine middenstanders en restaurateurs dragen hun steentje bij waar ze kunnen, terwijl ze zelf er alles aan moeten doen om hun hoofd boven water te houden. De plaatselijke Bucks County Opvang voor Slachtoffers van Huiselijk Geweld (the Woman’s Place) draait op volle toeren. Op Amazon.com staat een boodschappenlijst. Je kan boodschappen doen voor deze Opvang, betalen en laten bezorgen bij het geheime adres van de Opvang. Een inwoner van Doylestown heeft bij verschillende restaurants 100 cadeaubonnen gekocht. Hij heeft de bonnen gedoneerd aan The Woman’s Place, voor de slachtoffers van Huiselijk Geweld. Twee vliegen in één klap. En hij helpt de restaurants èn the Woman’s Place.
In de supermarkt is een man in een mooie jas en een hoed op, net klaar met het afrekenen van een paar boodschappen. Een lekker Frans kaasje, een stukje biefstuk, wat nootjes en verse voorgesneden roerbakgroenten. Een fles rode wijn had hij al eerder afgerekend bij de slijterij afdeling. Hij maakt nog even een kort praatje met de caissière. “Have a nice day and stay safe” zegt hij vriendelijk en vervolgt zijn weg. De vrouw voor me is aan de beurt. Ze heeft een kar vol boodschappen, twee kinderen die gehoorzaam bij haar blijven en een kleine meid in het zitje van de boodschappenkar. Er ligt geen overbodige luxe op de lopende band. Ik zie melk, brood, groente en wat kipfilet. Wasmiddel, tandpasta en shampoo van een onbekend merk van de onderste plank. De dagelijkse benodigdheden voor een gezin. “bleep bleep bleep” gaan de boodschappen één voor één over de scanner. De twee oudste kinderen helpen mama met inpakken van de boodschappen. Ze haalt met een zucht haar portemonnee tevoorschijn en staart naar het scherm van de kassa. Ook heeft ze nog een paar kortingsbonnen. De caissière scant de bonnen en hiermee bespaart ze $7,50 op een kar vol boodschappen. Ze telt één voor één twintig dollarbiljetten. Wanneer ze dit stapeltje aan de caissière wil overhandigen zegt deze “it’s ok….it’s paid for”. De vrouw begreep het niet. Ik stond erbij en keek ernaar. De man in de mooie jas en hoed, het korte praatje met de caissière….. haar boodschappen werden op zijn creditcard gezet. De vrouw wist niet wat haar overkwam. Ik stond daar met natte ogen. Je ziet dit soort dingen weleens op t.v., maar als je er met je neus bovenop staat is dat toch wel even wat anders. En dat zijn de dingen waardoor je weer moed en vertrouwen krijgt. Tussen zoveel ellende, gemopper en boosheid gebeuren er gelukkig ook nog genoeg mooie dingen.
Cora Vlug
