Even voorstellen: een update van Cora Vlug
- Cora Vlug
- 17-11-2019
- Nieuws
De tijd vliegt. Meer dan 5 jaar schrijf ik over ons leven in de USA voor Vlaardingers In Den Vreemde. Het is nog steeds leuk om te doen en er komen steeds weer nieuwe belevenissen en dus verhalen bij. Na 5 jaar hier m’n belevenissen in Amerika op papier te zetten lijkt het wel of er een soort fanclub ontstaat. De verhalen worden gedeeld, ge”vind ik leuk”ed en ik geniet van alle commentaren. Ik waardeer dit enorm en ik heb er veel plezier in. In die 5 jaar zijn er via Facebook nieuwe lezers bijgekomen. Regelmatig krijg ik vragen over het hoe en waarom zijn we naar de USA gegaan. Ik zei het al, de tijd vliegt. Het jaar 2020 staat voor de deur en dat betekent dat de USA alweer 20 jaar ons thuisland is. Daarom vertel ik nog een keer m’n eerste verhaal, het verhaal waarin ik vertel wie ik ben en hoe alles zo gekomen is. Het is niet dat ik niets meer te vertellen heb, maar een update voor nieuwe lezers die nu weleens willen weten wie die Cora Vlug nu eigenlijk is.
Daar gaat ie dan.
Als je me 15 jaar geleden had gezegd dat ik over m’n belevenissen zou schrijven voor de rubriek 'Vlaardingers in den Vreemde', had ik je hard uitlachen. Ik?? In den Vreemde?? Echt niet!!
Ik had al moeite om te verhuizen naar Bergschenhoek in 1986. Elk weekend moest ik even terug naar Vlaardingen om te shoppen of zomaar even een 'frisse neus' te halen. Eenmaal gewend en druk met de kinderen gingen we iets minder vaak naar Vlaardingen, maar toch regelmatig op zondag naar (o)pa en (o)ma op de Westhavenkade en een Winzo ijsje halen.
Maar laat ik me eerst even voorstellen. Cora Vlug-Bot. Geboren en getogen haringkop. Zevende en tevens laatste kind van Cor Dijkshoorn en Maarten Bot. Geboren in de Sportlaan in Vlaardinger Ambacht in 1955. Onze stamboom gaat terug tot Arie Bot omstreeks 1550. Mijn generatie is de dertiende generatie Bot in Vlaardingen. M’n vader is als zeventienjarige jongen in 1930 begonnen met werken op de gasfabriek en met pensioen gegaan als chef afdeling stadontwikkeling in Vlaardingen. M’n moeder was de jongste van negen kinderen van de melkboer in de Cornelis Speelmanstraat. Nooit te beroerd om hard te werken, zoals ze zelf altijd zei.
Ik ben getrouwd met Léon Vlug en we hebben twee zoons, twee schoondochters en vier kleinkinderen. Léon is ook een haringkop, geboren en getogen in de Nachtegaallaan in Vlaardinger Ambacht. In 2000 hebben we de grote stap genomen om naar de Verenigde Staten te emigreren. Er kwam een kans voorbij om het bedrijf van Léon uit te breiden over zee. Een grote stap en niet zonder risico's, maar als je het niet doet weet je nooit of het gelukt zou zijn.
Na maanden en maanden van papierwerk, wachten en voorbereiden en nog eens wachten, was de grote dag aangebroken. 9 Augustus 2000. Léon was een paar weken eerder al vooruitgegaan. De twee honden, de kat en twee pubers, die eerst super enthousiast waren, maar nu de dag naderde toch liever thuisbleven. Wachtend op het vliegveld om aan boord te gaan, zagen we hoe de honden en de kat in het bagageruim werden ingeladen. Die zaten in ieder geval in het goede vliegtuig. Ik was zo benauwd dat ze in een vliegtuig naar China terecht zouden komen en op iemand z'n bord zouden belanden. De container met onze spullen zou drie weken later komen.
Bij aankomst op Newark airport stond Léon op ons te wachten. Tjongejonge zeg, had ik me de hele tijd goed gehouden en toen kwamen de tranen even. Alle spanning en onzekerheid moest er even uit. Dat luchtte op en ons avontuur kon beginnen.
Onze huisdieren moesten we ophalen in een grote hangar. En daar beleefden we onze eerste bureaucratie in de VS alweer. Hele grote hal met een piepklein toonbankje en daarachter stonden onze drie reiskennels. Tuurlijk hadden de honden ons meteen horen aankomen en werden super enthousiast en wilden nu eindelijk dat hok weleens uit. Het was ook behoorlijk heet en vochtig, dus echt prettig zaten ze daar niet. We wilden meteen even 'dag'zeggen tegen hen, maar de man in uniform brulde ,,Do not go behind the counter!!''
Toen moest er een stempel gehaald worden op het formulier in een ander gebouw tien minuten verderop en kosten betaald worden in een ander gebouw weer tien minuten verderop. Om een lang verhaal kort te maken. Een uur later konden we eindelijk onze honden op een stukje gras uitlaten. Nog nooit een hond zo lang zien plassen Maar goed, ze hebben het overleefd en ze gingen een goed leven tegemoet in een heerlijke tuin rondom het huis, hertjes, konijnen, eekhoorntjes en helaas ook stinkdieren. Maar wat een ruimte!! En we wonen echt niet in zo’n overdreven 'Desperate housewives' huis, maar er is hier nu eenmaal meer ruimte dan in de Randstad.
We wonen in Doylestown Pennsylvania. Even simpel gezegd, tussen New York City en Philadelphia. Doylestown heeft een heel gezellige dorpskern. Veel kleine winkeltjes, restaurantjes en bars en een kleine oude bioskoop. Veel kunst en galleries. Prachtige natuur en Doylestown is heel trots op z’n fietspaden, maar dat is natuurlijk een lachertje in vergelijking met Nederland. Soms waag ik me op de fiets, maar die heuvels en dalen zijn toch een stuk kleiner en makkelijker als je in de auto zit.
De eerste paar maanden is alles nieuw, mooi, spannend en geweldig, maar dan slaat de heimwee toch wel toe. Ik had geen werkvergunning, dus mocht niet werken. Op een gegeven moment ga je je dan behoorlijk vervelen, wanneer je spullen op hun plek staan en de kids naar school. Lange wandelingen met de honden, boodschappen doen en dat was alles wel zo’n beetje. Ik heb me dus maar gestort in vrijwilligerswerk. Begonnen in de snackbar in het plaatselijke ziekenhuis. Heel leuk werk en het was ook prima voor m’n Engels. Heel veel nieuwe woorden en afkortingen geleerd daar. Ik doe dit nu alweer 19 jaar en vind het nog steeds leuk. Ook kwam er een (vrijwilligers)baantje vrij voor coördinator ArtWalk. Deze Doylestown Hospital ArtWalk is een meer dan honderd meter lange ondergrondse gang vanuit een parkeergarage naar de ER. Deze gang is 'omgetoverd tot een prachtige kunst gallery. Tien tot vijftien verschillende kunstenaars kunnen daar hun werk tentoonstellen. Samen met een andere vrijwilligster zorgen wij ervoor dat dit er elke keer weer picobello uitziet. Elke drie maanden wordt alle kunst verwisseld. We zijn dus altijd op zoek naar kunstenaars, schilderijen, foto’s en zoeken uit wat we willen showen en hangen alles op in de ArtWalk. Leuk werk en mensen waarderen deze relaxte ruimte enorm.
Ook heb ik me gestort op een paar cursussen, om maar wat te doen te hebben en in te burgeren. Het leven in de States is zo totaal anders. Ik kan het niet eens uitleggen. Natuurlijk mis je familie en vrienden, maar dat was m’n probleem eigenlijk niet. Het was de manier van leven. Ik had momenten dat m’n koffertje bijna al klaar stond om 'Drie Hoog Achter in Rotterdam' te gaan wonen. Maar gelukkig niet gedaan. Cursus gaan volgen 'drawing for the non drawers' en m’n passie gevonden. In 2001 begonnen met een paar voorzichtige lijntjes op papier en nu krijg ik regelmatig opdrachten voor een portret. Hang in shows en heel af en toe een prijs(je). Kijk even op www.cora-art.com of op facebookpagina cora-art. Wanneer je op de facebookpagina kijkt, geef me dan ook even een LIKE :)
Al met al was het een start met deuken, bobbels en obstakels, maar ik heb het nu enorm naar m’n zin. Heb ook al vele jaren een groepje Nederlandse en Belgische vriendinnen om me heen. Nederlanders zijn echt overal en je pikt ze er ook zo tussenuit. Deze meiden zijn enorm belangrijk, daar zijn we het met elkaar over eens. Amerikaanse vriendinnenzijn zijn er ook genoeg, maar die Hollandse nuchterheid hebben we allemaal af en toe even nodig.
Wens ik jullie allemaal een fijne Sinterklaastijd toe. Dit zijn van die evenementen die je blijft missen, maar ja, een mens kan niet alles hebben. Dit jaar maar weer live kijken via Sintinvlaardingen (facebook) op de computer. Dat wordt nachtwerk, met 6 uur tijdverschil.
Cora Vlug
