Geluksmomentje
- Wilma Hollander
- 06-10-2019
- Nieuws
September stond hier in Kato Gatzea voornamelijk in het teken van het verschijnen van Heerlijke Dromen, het derde deel van de HQN-serie De Rozen van Beekbrugge. Een uitgebreid verhaal over hoe een 1,2K bekeken promotievideo tot stand kwam, kunt u op mijn website wilmahollander.nl lezen, dat ga ik hier niet nog een keer vertellen. Mijn leven in Pilion bestaat immers uit nog méér dan schrijven, al zal het altijd wel een groot deel ervan in beslag nemen. Dat hoop ik tenminste, want aan met pensioen gaan wil ik voorlopig nog niet denken. Hoewel... de eerste brief van de SVB daarover is al op de mat gevallen. Ze schreven me dat ik nu met 67 jaar en 7 maanden mijn AOW zal ontvangen, wat betekent dat ik op die leeftijd mag gaan denken aan stoppen met werken. Nou ja, in theorie dan, hè? Dankzij mijn - tegen die tijd - negentien in het buitenland doorgebrachte jaren blijft er van die AOW niet echt veel over, want voor ieder elders doorgebracht jaar gaat er 2% van de toch al niet echt riante uitkering af.
Nu hadden wij bij ons vertrek naar Griekenland al ingecalculeerd dat de AOW-pot tegen de tijd dat wij er gebruik van mochten gaan maken ongetwijfeld hartstikke leeg zou zijn, dus al wat we nog krijgen is mooi meegenomen. Wat niet wegneemt dat het voor mij in 2023 zo weinig zal zijn, dat ik stoppen met werken gewoon kan vergeten. Soms, in mijn somberste buien, zie ik mezelf als negentigjarige nog steeds dagelijks achter die computer zitten, met bevende vingers woorden tikkend die hopeloos ouderwets zullen zijn. Taal verandert heel snel, en ik verwacht niet dat ik op mijn negentigste nog zal weten hoe een pakweg dertigjarige vrouw zich dan zal uitdrukken. Om eerlijk te zijn heb ik er nu soms al moeite mee. Zo appte – ook al zo’n hedendaags woord - een bevriende jongedame ons een tijdje geleden dat we ‘...om een uur of vijf wel een frappeemomentje konden doen’. De frappee snapten we wel, dat is de Griekse koude koffie die we hier drinken, maar een koffie/thee/drank-momentje doen? Die zegswijze kenden we nog niet. ‘Generatiekloof!’ riepen manlief en ik tegelijkertijd uit. En als dat nu al zo is, hoe moet ik dan in vredesnaam over dertig jaar nog een geloofwaardige dialoog neerschrijven?
Ach, ik maak me er nog maar geen zorgen over. Voor hetzelfde geld haal ik die negentig niet eens, dus waarom zou ik mijn kostbare tijd verspillen met het voorzien van problemen die er nooit zullen komen? In dat opzicht ben ik inmiddels wel aardig ver-Griekst, geloof ik. Langetermijnplanning is geen woord dat in het woordenboek van de gewone Griek voorkomt, en gezien alles wat er in dit land is gebeurd en nog steeds gebeurt, vind ik dat eigenlijk steeds logischer worden. Ons leven wordt immers grotendeels bepaald door factoren waarop wij geen enkele invloed kunnen uitoefenen. Hoe meer ik dat besef, hoe dankbaarder ik dan ook ben voor het feit dat manlief en ik op 5 oktober onze veertigjarige huwelijksdag hebben mogen vieren, een huwelijk dat we in 1979 op het stadhuis in Vlaardingen zijn begonnen. Nou ja, het echte vieren doen we pas op 9 oktober en daar was trouwens best wat langetermijnplanning voor vereist, maar daar gaat het nu even niet om. Wat ik bedoel te zeggen, is dat als je zo om je heen en naar de wereld kijkt, het eigenlijk heel bijzonder is dat je al zo lang samen hebt kúnnen zijn. Een huwelijk dat al zoveel jaar standhoudt is namelijk maar deels het resultaat van veel van elkaar houden, van het vermogen om ruzies bij te kunnen leggen, van het hartelijk kunnen lachen om elkaar en vooral om jezelf. Dat zijn allemaal dingen waar je zelf invloed op hebt en waar je iets aan kunt doen, maar die onvoorspelbare factoren van buitenaf... daar moet je gewoon geluk mee hebben.
Dat geluk hebben manlief en ik dus gehad, al die veertig jaren lang. Een reden te meer om op deze bijzondere huwelijksdag een uitgebreid ‘geluksmomentje te gaan doen’, want of we de vijftig ook zullen halen moeten we nog maar afwachten. Vier het leven nu is wat ik absoluut van mijn Griekse medelandgenoten heb geleerd, en vieren is wat we gaan doen, aankomende woensdagavond. Samen met onze zoon, familie en goede vrienden, hier in ons mooie kleine Griekse kustdorpje. En daarna, als iedereen weer naar huis is, ga ik gewoon vrolijk verder met het schrijven aan mijn nieuwe roman, want een heel klein beetje Nederlandse langetermijnplanning heb ik gelukkig nog wel in me zitten. Eén ding weet ik namelijk heel zeker: ongeacht welke factoren van buitenaf dan ook, met alleen die AOW ga ik die negentigste verjaardag sowieso niet redden... ;-)
N.B. Heerlijke Dromen is enkele weken lang te koop bij de grotere supermarkten (in het tijdschriftenschap) en te bestellen via www.Harlequin.nl . De complete De Rozen van Beekbrugge-serie is nu ook uitgegeven als 3 in 1 e-bundel, eveneens via de link te bestellen.
Wilma Hollander
