Het mooie van bezuinigen...

Geachte lezer, wacht even met het woedend dichtklappen van de laptop of het door de tuin scheren van uw tablet. Blokkeer Vlaardingen24 niet maar lees even verder. Natuurlijk ben ik het eens met alle protesten tegen de voorgestelde bezuinigingen. Vlaardingen verdient  veel  beter  en veel woorden zijn al gewijd aan het doemscenario als  ‘ons’ college zijn zin krijgt. Daar hoef ik het dus niet meer over te hebben. De grote Nederlandse filosoof Johannus Cruijff echter sprak jaren geleden al de legendarische woorden: ‘Elluk voordeel heef zun nadeel”, en na lang zoeken heb ik toch een klein voordeeltje kunnen ontdekken in dit hele proces. 

Voor deze operatie was er eerder sprake van een politieke slaapstad dan een spookstad. De politiek kabbelde maar voort en het gemeentebestuur wist wel wat goed voor ons was. Wethouders verschenen lachend met een bruidspaar dat het samen al heel lang had uitgehouden op de foto en schopten af en toe een balletje op een sportveld of een schoolplein. De Vlaardingse bevolking onderging dat alles lijdzaam. Namen van wethouders waren onbekend en de publieke tribune tijdens de raadsvergaderingen werd slechts bevolkt door aanstormende talenten van de politieke partijen die deze beproeving moesten doorstaan om ooit te worden opgenomen in de heerlijkheid van de politieke arena. 

Maar dat landschap is geheel veranderd. Dit college heeft één van de grootste uitdagingen van onze tijd gerealiseerd. Tot nu toe braken de politici het hoofd over hoe je de burger meer kan betrekken bij de politiek. Slechts een handjevol mensen beseften dat politiek over henzelf ging. ‘Alles is politiek’, (maar politiek is niet alles) riepen de roependen in de woestijn maar kijk eens hoe het college dit alles heeft weten te veranderen. 

We kunnen dit gerust het ‘wonder van Vlaardingen’ noemen, want opeens is er erg veel interesse in het reilen en zeilen van onze gemeente. Ik zie Arnout al bij Knevel en van den Brink zitten en ondervraagd worden wat het succes is van de interesse in van de burger in de politiek. Het is wachten op de eerste student politicologie die zijn afstudeerscriptie baseert op dit fenomeen. Veertig insprekers, oud en jong, uit alle geledingen van de bevolking, ja zelfs kinderen spraken in bij de raadsvergadering. Dit is het politieke spel in optima forma.

Wethouders die tot nu toe nog tamelijk anoniem in gezinsvervangende huizen als Café Stam of De Waal een glaasje achterover konden tikken en mee konden doen met zinloze gesprekken over voetbal, auto’s en vrouwen (helaas zijn er geen vrouwelijke wethouders), mijden nu angstvallig deze plekken en zitten een kwartier na afloop van de raadsvergadering al weer thuis met de gordijnen dicht. Ze worden op straat herkend en nagewezen. Wat een prachtige bijvangst van deze bizarre operatie.

Natuurlijk sluit ik mijn ogen niet voor de noodzakelijkheid van de ombuigingen, zoals de verzachtende term voor bezuinigen luidt maar het is jammer dat het college er niet in slaagt om de boodschap goed voor het voetlicht te brengen. Alles draait hierbij om een goede communicatie. De tegenstanders hebben het wel goed begrepen. Zij communiceren met alle beschikbare middelen en hun boodschap komt goed over. Het is het gesprek van de dag. Om de boel nog een beetje te redden worden de burgers  door het college uitgenodigd om alternatieven aan te dragen. Pleisters plakken op wonden die door anderen zijn aangebracht  blijft in mijn ogen een zwaktebod. Behalve exogene factoren is de situatie ook niet vanzelf ontstaan maar ook door de beslissingen van het vorige college. Juist ja, en wie zitten er nu in dat mooie stadhuis? Of zie ik al spoken in de stad?