Hondenmoeders
- Cora Vlug
- 26-07-2020
- Nieuws
Het is af, ik ben klaar. Na een dikke 80 uur aan de tekentafel zit mijn deel erop. Het derde kinderboek van Pauline Coenen is weer een stap dichterbij. Na ons eerste boek “Muis is Muis” kwam er een avontuur over een eigenwijze Struisvogel. En nu dan het derde Nederlandse kinderboek, gaat over een dier wat in mijn achtertuin woont. Meer verklap ik nog niet. Nog even geduld.
Tja, dieren zijn altijd een dankbaar onderwerp voor boeken, video’s, verhalen en lieve foto’s. We houden van onze huisdieren en doen alles om hen een fijn leven te geven. De definitie van een fijn leven voor hond of kat is voor mensen nogal verschillend. Zo kwam ik op onze dorps-facebookpagina deze vraag tegen: “Wanneer onze honden alleen thuis zijn laten we altijd de tv voor hen aanstaan. Ze kijken graag naar Animal Planet. Nu kwam ik pas onverwacht thuis en zag de reclameboodschap van de Dierenbescherming, met al die droevige mishandelde honden en katten, die een nieuw thuis zoeken. Ik heb snel een ander kanaal opgezet. Nu ben ik bang dat onze baby’s hier een trauma van zullen krijgen. Waar kijken jullie baby’s naar als je niet thuis bent?” Er kwamen heel veel reacties op. Serieuze, grappige, sarcastische en boze reacties. Ik heb wijselijk niet gereageerd. Ik weet nog steeds niet of dit nu een serieuze vraag was of dat de schrijver hiervan ons in de maling zat te nemen.
Nog een voorbeeld van “for crying out loud…it’s a dog!!!!” is het volgende. We kunnen sinds kort weer voorzichtig uit eten. Buiten op de terrasjes, op afstand en bedienend personeel met maskers. Aan tafel mag de klant maskers afdoen. Beetje moeilijk eten met zo’n ding voor je mond. We zitten heerlijk buiten, met vrienden, in de tuin van ons favoriete restaurant. Er komen twee vrouwen en een hondje de tuin in. Ze zoeken een lekker plekje uit, gaan zitten aan het tafeltje en het hondje wordt op een stoel gezet. Ik denk “ok, heel even, moet kunnen, niet zeuren.” Ik zeg nog uit een geintje “Zou hij straks ook mee-eten?” Na een kwartier komt het eten. Zalm voor mevrouw, spaghetti voor de jonge dame en …….ja hoor…een hamburger met patat voor de hond. Het bord wordt keurig voor z’n snuit gezet op tafel. Ik viel bijna van m’n stoel van verbazing en de slappe lach. Het beestje kijkt even met vragende oogjes naar het vrouwtje, die ongetwijfeld door het leven gaat als mama van de hond. De hamburger wordt nauwkeurig in kleine stukjes gesneden. Mama prikt een stukje op haar vork en het hondje geniet zichtbaar van zijn hamburger. Met dezelfde vork begint mama nu aan haar zalm. Om de beurt een hapje. Hij mag ook nog even een stukje zal proeven. De patat hoeft hij niet en wordt naar de jongedame geschoven. Ach het is beter dan in een asiel te belanden, zullen we maar zeggen. Wij hebben heerlijk gegeten en na een kopje koffie gaan we richting auto, maar nog wel even stiekem, vanachter de bosjes een foto maken voor mijn verhaal. Het was best druk op het terras en achteraf vond ik het eigenlijk best vreemd dat niemand hier iets van zei. Ik vroeg me af of dit ook zo stilzwijgend kan gebeuren op een terras in Nederland.
Het is weer zondag wanneer u dit verhaaltje leest. Op de dag ik dit schrijft zit ik nog vol verwachting te wachten op een pakket uit Nederland. Veel Vlaardingers zullen het schilderij van Pablo Slenders en Mathijs Vissers waarschijnlijk al gezien hebben. Online of het origineel in het Museum Vlaardingen, aan de Westhavenkade. Een schitterende mengeling van meer dan 25 herkenbare beelden van Vlaardingen. Ik heb er één kunnen bemachtigen en dat is onderweg naar de USA. In mijn volgende verhaal hoor je daar ongetwijfeld meer over.
Cora Vlug-Bot
