I do’s (Ja, ik wil!)
- Cora Vlug
- 12-12-2021
- Nieuws
Getrouwd of niet getrouwd, het maakt mij niet uit, als je maar happy bij elkaar bent. Dat zeg ik altijd en dat meen ik ook, maar wanneer je zoon dan gaat trouwen met zijn ware liefde, is dat toch wel heel mooi, emotioneel en genieten voor de ouders.
De levensweg naar deze dag gaat in een andere volgorde dan wij deden in 1974 in het Stadhuis van Vlaardingen, verliefd, verloofd, getrouwd en kinderen. Ferdinand en Colleen worden verliefd in 2016, gaan al snel samenwonen, een baby, een huis kopen, verloofd en nu dan hun wettelijke I do’s. Vele ideeën voor een trouw-locatie zijn de revue gepasseerd. Ierland, Nederland, het strand van Cape May en de eeuwenoude State Penitentiary in Philadelphia. Dit is een zeer imposante gevangenis, gebouwd in 1829, nu een National Historic Landmark. De gevangenis waar in 1929 de gangster Al Capone zijn eigen cel had, met zijn eigen meubelen. Een secretaire, wat mooie schemerlampen, een luie stoel, een vloerkleed en z’n eigen bed. Als je ooit Philadelphia komt bezoeken is deze gevangenis zeker een bezoek waard. Maar een cel of de gang huren voor een bruiloft was belachelijk duur, dus dat idee was gauw van de baan. Onze achtertuin was ook beschikbaar en het idee aan het loket van het gemeentehuis kwam zelfs ter sprake.
Uiteindelijk wordt het gewoon gezellig thuis, in hun eigen huis, voor de prachtige haard uit 1895. Wederzijdse ouders en familie. Al onze familie woont in Nederland. Met dit soort evenementen komen altijd de ‘mixed emotions’ bij mij naar boven. Maar gelukkig zijn daar ook oplossingen voor. Er wordt een email uitgestuurd door de bruid voor een Zoom meeting. Sinds Covid wordt er over de hele wereld wat afgezoomd, dus waarom niet voor een bruiloft? Zo gezegd, zo gedaan.
Een uur voor de officiële “I do’s” komt Nederland binnen zoomen. De kleinkinderen met papa en mama, broers, zussen, schoonzussen en zwagers, nichten, neven en vriendinnen. Ook voor mij onbekende Amerikaanse vrienden van het bruidspaar komen in beeld. Het is een drukte van belang en zo heerlijk chaotisch gezellig. De bruid nog in de krullers en haar badjas. Driejarige dochter Nina loopt half in haar mooie jurk gehesen, met haar pyjamabroek en felgele crocs eronder. De bruidegom is nog gekleed in z’n Feyenoord shirt uit vervlogen tijden. De familie en vrienden worden welkom geheten en ik loop een rondje met de genodigden op de laptop, door het huis.
We zoomen even in op de tafel met oude trouwfoto’s van grootouders en ouders die hen voor zijn gegaan en het goede voorbeeld hebben gegeven (een misser hier en daar even niet meegerekend). Ik zoom in op de weddingcake, de bruid haar letterlijk schitterende “diamanten” hoge hakken, de mooie Winter Wonderland decoraties en de trouwklompen.
Ik wilde iets speciaals en persoonlijks voor hen maken, ter herinnering aan deze speciale dag. In hun huis hangen al 5 schilderijen die ik geschilderd heb, dus daar wilde ik weer niet mee aankomen. Dagenlang verzinnen, toen opeens m’n oog viel op een paar ongeverfde klompen. Ooit gekocht op een rommelmarkt in de USA en staan al jaren in een hoekje van bijkeuken stof te verzamelen. Eerst een flinke laag witte verf erover. Colleen is van Ierse afkomst, dus ik denk aan een Hollands-Iers tafereeltje. Ik begin met Ierse Shamrock klavertjes4 en een Hollandse tulp op de ene klomp. Tijdens het schilderen komt al snel het idee in me op van het overbekende Delftsblauwe plaatje van het kussende boertje en boerinnetje. De boerin wordt vervangen door een Iers meisje met dansschoentjes in plaats van klompen. Ik heb nog een piepklein klompje wat ik met de Amerikaanse vlag beschilder, wat Nina vertegenwoordigd. Best leuk gelukt, al zeg ik het zelf. Ieder geval een “one of a kind” huwelijkscadeau. Ze zijn er heel blij mee en het krijgt een speciaal plekje in hun huis.
Ferdinand komt ondertussen als bruidegom de kamer binnen. Lekker stuk. Mooi in het pak en helemaal klaar ervoor. Hij zegt even hallo tegen iedereen op de laptop, met een kort praatje hier en daar, zo goed en zo kwaad als het gaat, want iedereen zit door elkaar te kletsen natuurlijk. De Amerikanen zijn al snel stil. Al dat gebrabbel in die rare taal kunnen ze niet volgen. Nina is er ook klaar voor. De laptop wordt op een strategische plaats neergezet, zodat hopelijk iedereen de ceremonie goed kan horen en zien. Het geluid van de zoomers wordt uitgezet. We gaan aftellen tot de bruid haar intrede doet. De hond Billie begroet als eerste de bruid. Ze krijgt een dikke knuffel van het vrouwtje en samen poseren ze even voor de fotograaf. Het gezicht van Ferdinand spreekt boekdelen. De wederzijdse ouders staan met een “big smile” een traantje weg te pinken.
Een gezellige intieme huiselijke trouwerij. De fotograaf stond af en toe breeduit in beeld van de Zoom, maar al met al heeft iedereen genoten. Het was fantastisch dat Nederland er op deze manier ook bij kon zijn. Zo mooi, dat we met z’n allen getuigen konden zijn van de "I do’s" van Colleen en Ferdinand. Husband and wife. Een Amerikaanse wife, want een Nederlands wijf is weer heel wat anders.
And they live happily ever after
Cora Vlug
