Kinderfeestje
- Wilma Hollander
- 04-11-2018
- Nieuws
Met enige opluchting kan ik u vertellen dat de Halloween-gekte nog niet tot in ons Griekse dorp is doorgedrongen. Er hebben zich geen als griezels verklede kinderen met afgehakte ledematen en bebloede gezichtjes bij ons hek gemeld om snoepgoed af te dwingen. Ieder zijn pleziertjes, uiteraard, maar voor mij hoeft al dat horrorgedoe niet. Vrijwel dagelijks bereiken ons afschuwelijke beelden uit landen waar kinderen daadwerkelijk te maken hebben met afgerukte ledematen, bloed bespatte muren en andere horrorscenario’s die mijn verbeelding ver te boven gaan. Hoe kun je dan in vredesnaam voor de lol dat soort gruwelijke dingen nabootsen en dat ook nog eens onder de noemer ‘onschuldig kinderfeest’? En niet om het een of ander, hoor, maar dat bloederige horrorgedoe lijkt mij persoonlijk heel wat traumatischer voor tere kinderzieltjes dan de pepernoten en cadeautjes uitdelende, breedlachende Zwarte Piet uit mijn jeugd – terwijl die inmiddels dusdanig onder vuur ligt dat hij niet eens meer zwart mag zijn! Schiet mij maar in een kapotje, zou ik haast – op z’n Vlaarings – zeggen, want een béétje vreemd is het natuurlijk allemaal wel. Maar goed, dat zal wel aan mij en mijn leeftijd liggen.
Nee, de kinderen die hier aan het hek komen, zien er gelukkig nog uit zoals kinderen er in mijn ogen uit zouden moeten zien: giebelend, ondeugend, met geschaafde knieën en vuile snoetjes van het buitenspelen. Het feestje waar ze voor komen vergt weinig voorbereidingen en snoep verwachten ze ook niet. Deze kinderen zijn namelijk de vaste vriendjes van onze hond Ira, en onderweg naar en van school blijven ze dagelijks even staan om haar door de spijlen van het hek over de kop te aaien of op haar flanken te kloppen. Ira vindt dat prachtig, en ze komt op hun geroep ‘Ira, Irááá...’ altijd kwispelstaartend aanrennen – nou ja, aansjokken moet ik eigenlijk zeggen, want dat is meer haar stijl. Na een paar minuten knuffelen lopen de kinderen dan weer verder en sjokt Ira tevreden terug naar waar ze lag. Het is al zo gewoon, dat het mij vaak niet eens meer opvalt, vooral niet als ik in mijn werkkamer zit te schrijven. Dan bevind ik mij, zoals u inmiddels wel weet, geheel en al in een andere wereld. Maar afgelopen week werd er op een middag flink aan de bel bij het hek getrokken. Letterlijk. In eerste instantie zag ik niemand en dacht ik dat een paar moedige deugnieten het aloude en ook hier in Greece bekende ‘belletje-trek’ aan het oefenen waren. Maar nee, toen ik naar het hek liep, keken twee kinderkoppies me een beetje verlegen aan. ‘Is Ira ziek?’ vroeg de oudste bezorgd. ‘We hebben haar al een paar dagen niet gezien.’
Ik kon hen gelukkig geruststellen. Onze Ira is eigenlijk altijd buiten tenzij het echt slecht weer is. De laatste weken echter heeft ze de gewoonte ontwikkeld om zich na haar middagmaaltijd in onze slaapkamer terug te trekken voor een paar uur durende siësta. Die gewoonte heeft ze waarschijnlijk afgekeken van manlief, die al jaren ’s middags een tukkie doet. Ira vindt dat blijkbaar zo fijn dat ze sinds kort al naar bed wil, lang voordat manlief zover is. Meteen na haar maaltijd op het terras posteert ze zich voor de buitendeur en als we haar niet snel genoeg binnenlaten, slaat ze met haar voorpoot net zolang op de deur tot we die voor haar opendoen. Vervolgens gaat ze voor de halkast zitten, haar manier om te zeggen dat ze graag een kauwstokje als nagerecht wil, en zodra dat ontvangen is, sjokt ze met het stokje in haar bek verder naar haar matrasje in de slaapkamer. Als het toetje dan na een paar minuten weggewerkt is, kan eindelijk het echte siëstawerk beginnen: languit, meestal op haar rug en met alle vier de poten in de lucht. En ja, deze bijna jaloersmakende relaxstand gaat regelmatig gepaard met een dusdanig luid gesnurk dat het in de hal te horen is.
Al dat dagelijkse gesnurk – soms zelfs in stereo, al zal manlief dat heftig ontkennen – stoort mij niet, want mijn aangebouwde werkkamer ligt aan de andere kant van het huis. Het is heerlijk rustig werken tijdens die dagelijkse nationale siësta-uren. Officieel is het zelfs bij de wet verboden om tussen drie en halfzes herrie te maken, en volgens mij is het een van de weinige wetten in dit land die níét regelmatig overtreden worden – in ieder geval niet hier bij ons op het platteland. En ja, natuurlijk is het weleens lastig, want het betekent ook dat de winkels ’s middags dicht zijn, dat je tijdens die uren niemand telefonisch kunt bereiken en dat als je net lekker met een grote verbouwklus bezig bent, je die klopboormachine tussen drie en halfzes toch echt even met rust moet laten. Ach, ’s lands wijs, ’s lands eer, denk ik dan maar. Iedere cultuur heeft zo zijn eigen eigenaardigheden, nietwaar? En een beetje rekening houden met elkaar is wat mij betreft een kleine moeite. Als gastbewoner van dit land hoef ik het heus niet met alles eens te zijn, en ik voel me ook echt niet verplicht om aan alles mee te doen, maar over en weer respect hebben voor elkaars cultuur is alleen maar feestvreugde verheugend. Zo denk ik er tenminste over.
En weet u, nu ik dit allemaal zo neerschrijf, komt er ineens een heel leuk plannetje bij me op. Ik denk... Ik denk dat ik op 5 december als Zwarte Piet verkleed pepernoten en marsepein ga uitdelen aan de vriendjes en vriendinnetjes van Ira hier in het dorp. Wie weet, misschien wordt dat wel het begin van een nieuw Grieks kinderfeestje! In plaats van dat bloederige Halloween, zal ik maar zeggen. Slaan we ook nog eens twee vliegen in een klap, want dan kunnen al die werkeloze zwarte pieten in Nederland in december wel een weekje hierheen komen om te laten zien hoe je nou met zijn allen echt een gezellig kinderfeest viert.
Lijkt me een strak plan, al zeg ik het zelf...
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
