Koningsdag en meer gezelligheid
- Cora Vlug
- 06-05-2018
- Nieuws
Opa en oma waren weer incognito op bliksembezoek bij de (klein)kinderen. Het voelt ook inderdaad als een bliksembezoek, want je moet alles in die 10 dagen proppen, waar “gewone” opa’s en oma’s vele zonnige zondagmiddagen over doen. Weinig tijd voor andere familie, vrienden en bekenden die ik graag zou willen zien, maar de kleinkinderen gaan voor. Het meerendeel begrijpt dat gelukkig en een enkeling heeft daar moeite mee. Maar het is niet anders. We verblijven deze keer in een Bed&Breakfast in Maasland. Sfeervol ingerichte kamers, met meer ruimte dan in welk hotel in Vlaardingen en omstreken dan ook. Uitzicht op een weiland met schaapjes en koeien, boterbloemen en een knotwilg. Aan de horizon het autoverkeer op de rijksweg naar Hoek van Holland. Heerlijke bedden, vrolijk gedecoreerde kamers, schone badkamers en elke morgen een uitgebreid ontbijt met een gezellig gesprekje met eigenaar Kiki of haar “buurvrouw” Annelies. Annelies springt in als Kiki zelf eens van een broodnodige vakantie geniet en ze doet het met veel plezier en passie. Kortom, deze B&Bmaasland gaan we de volgende keer weer reserveren.
We vlogen op Brussel deze keer. Nooit eerder gedaan, maar het scheelde behoorlijk in prijs, dus dan is de beslissing snel gemaakt. Na wat vertraging en 6 uur in de lucht kondigde de co-piloot aan dat we over een half uurtje gingen landen. Ik bedacht me opeens dat ik nu eindelijk eens de bollenvelden kon zien vanuit de lucht. Nooit in deze tijd van het jaar gevlogen over de bollenvelden of het was donker buiten. Ik wilde ruilen van plaats met Léon, want hij zat voor het raampje. Léon keek me een poosje aan. “oooohhhhh we gaan naar Brussel”, het kwartje viel en ik ging weer rustig in m’n eigen stoel verder.
De kinderen zijn dol enthousiast wanneer we eindelijk bij hen voor de deur staan. Ze hadden de afgelopen uren naar elk vliegtuig, wat over kwam gezwaaid. Hoewel de afstand, met alle technologie steeds kleiner wordt, er gaat toch niks boven echte knuffels van je zoon, schoondochter en de 3 kids. Ook met onze eigen broers, zussen, schoonzussen, zwagers en andere aanhang kunnen we weer even bijkletsen. Altijd gezellig om iedereen weer te zien, al is het maar heel kort. Een avondje met oude vrienden kan ook nog in deze 10 dagen gepropt worden. Wat altijd ook weer super gezellig is, alsof we niets ouder geworden zijn.
De dagen vliegen voorbij met uitstapjes, buiten spelen, kleuren, voorlezen en patat eten. Ik had ook nog beloofd om iets te schilderen op de muur in hun slaapkamers. Terwijl ze een ochtend op school zaten, de Action kinderverf en kwasten gepakt en aan het werk. Wat vonden ze het mooi en wat een heerlijke blije gezichtjes. Onbetaalbaar. Opa Amerika (zoals de kids opa noemen) is ook nog jarig en dat vieren we met een etentje naar keuze van de kids, dus dat wordt McDonalds. Maar eerst krijgt opa Amerika mooie tekeningen en een nog mooier, door de kids gemaakt schilderij, voor aan de muur op kantoor in de USA. In America is Mac echt niet te eten vinden wij, maar de Vlaardingse Mac is eigenlijk best lekker. Vooral een Mac Kroket natuurlijk, want die is er in Amerika niet. Het valt ons op dat er aardig wat Amerikaanse eettenten zijn bijgekomen. Domino’s Pizza is er één van. In de USA halen we niet vaak pizza, maar als we er een keer trek in hebben dan halen we dat bij Domino’s, want die zijn de lekkerste. Dat valt dus letterlijk vies tegen in Vlaardingen. Niet te vergelijken met de heerlijke knapperige dikke korst en een nog dikkere vulling bovenop, met wat je maar wilt. Beetje miezerig dun pizza’tje met een veel te dun laagje “topping”. Het is te hopen voor jullie dat ze op de Westhavenkade binnenkort dat beter gaan doen. Trouwens, toch wel een beetje zonde van dat schitterende pand om er een Domino’s in te zetten. Maar ja, dat is beter dan leegstand.
Westhavenkade 33/34, waar ik gewoond heb met m’n ouders staat er nog steeds treurig bij. Als je de brievenbus open doet om naar binnen te gluren dan komt er een natte muffe lucht in je neus. Het ziet er nog hetzelfde uit als toen mijn vader voor de laatste keer de voordeur dicht trok in 2006. Ik moest natuurlijk ook even naar de weekmarkt. Daar is m’n zus wel voor te porren, dus samen even over de markt kuieren, een familiezak kibbeling weg werken en 10 bossen tulpen voor 7 euro mee naar huis nemen. In de USA zijn ze 7 dollar voor 10 tulpen. Ik heb nooit meer bloemen in huis. Natuurlijk kiezen we voor de oranje tulpen. 5 bossen gaan in een vaas bij m’n zus en de andere 5 neem ik mee voor m’n schoondochter. Natuurlijk ontbreekt een bezoek aan Winzo niet. Dat is niet één bezoek geworden, maar 5. Ik wilde weleens dropijs proeven. Dat hadden ze steeds niet, maar dan kan je natuurlijk niet weg gaan zonder ijs. Nog steeds geen dropijs geproefd helaas. Het was ook bijna 20 jaar geleden dat ik een Koninginnedag had mee beleefd. Het heet nu dan wel Koningsdag, maar het principe is toch gewoon hetzelfde. Wat een gezellgheid in Vlaardingen zeg. Kleedjes, kleedjes en nog meer kleedjes. Het leek wel of heel Vlaardingen de schuur en zolder had opgeruimd om de spullen aan de man te brengen. De kids konden bijna niet kiezen uit al het speelgoed wat er voor een habbekrats te koop was. Wanneer je in de USA bij zo’n braderie rond loopt, dan zie je altijd wel iets Delfts Blauw. Tot mijn stomme verbazing zie ik hier in Vlaardingen een verkleinde plastic versie liggen van het beroemde LOVE standbeeld uit Philadelphia. Kost een eurootje mevrouw. Ik koop het en zoonlief is er blij mee en begint meteen herinneringen op te halen. Hij heeft heel wat voetstappen liggen in Philadelphia en heeft de E van LOVE gebruikt als bankje om even uit te rusten of van het uitzicht te genieten. Het is wat minder druk op de Waal, maar daarom niet minder gezellig. Een kinderkoor zingt Het Wilhelmus en weer ben ik met stomheid geslagen. Die hummels staan allemaal met hun rechterhand op hun hartje. Nou breekt toch echt m’n klomp hoor?! Ik vraag aan de mevrouw naast me “dat deden wij vroeger toch niet”. “Nee” zegt ze, “die flauwekul komt allemaal uit Amerika!!” Ik moest wel een beetje lachen. Op het Veerplein werd er ook uit volle borst gezongen door een vrolijk koor in wit en oranje. Allemaal herkenbare oude liedjes, die ik nog moeiteloos kon mee zingen. Koningsdag is en blijft toch een bijzondere dag, of je het nou leuk vindt of niet. Ik heb genoten.
Een middagje Rotterdam mag ook niet ontbreken deze keer. Even naar de Feijenoord shop in het station voor onze zoon in Philadelphia en in de Markthal een visje eten. Het blijft een bruisende stad. We lopen langs de bibliotheek en ik ben benieuwd of “Struis is Struis” hier te leen is. Het Nederlandse kinderboek waar ik de illustraties voor heb gemaakt. Hoe fantastisch is het, als je dan ook inderdaad het krulletje op de kop van Struis boven alle andere boekjes uit zie komen!!!! Mijn illustraties in de bieb van Rotterdam! Later ook nog in de bieb van Vlaardingen gaan kijken. Helaas ligt hij daar nog steeds niet.
Dan komt onvermijdelijk weer de dag van het afscheid. We hebben genoten allemaal. Afscheid is nooit leuk, maar dan denk ik weer aan de wijze woorden van Winnie de Pooh . How lucky am I to have something that makes saying goodbye so hard. De kids gaan weer zwaaien naar elk vliegtuig voorlopig. Ik stuur hen foto’s via whatsapp van de vliegtuigen. We zitten net goed en wel in het vliegtuig om te vertrekken en ik krijg een berichtje via facebook. Ik heb twee vrijkaartjes gewonnen voor het Vlaardingen Museum. Maanden geleden een foto ingestuurd op Facebook Haringkoppen Verbinden. Haringkoppen Verbinden” sticker op mijn auto in de USA. Net te laat dus, die hou ik nog te goed of geef de kaartjes maar aan iemand die ze kan gebruiken. Bij aankomst op het vliegveld bij New York is het winderig en koud, 12 graden. Twee dagen later is het 32 graden. We slaan de lente weer over helaas.
