Lente in Pilion
- Wilma Hollander
- 21-03-2021
- Nieuws
In mijn vorige column schreef ik nog over hevige sneeuwval, en hoe fijn is het dan om u nauwelijks vier weken later te kunnen berichten dat de Hollandse Keukenhof in mijn Griekse tuintje in volle bloei staat? De sneeuw maakte al snel plaats voor heerlijk lenteweer, wat ervoor zorgde dat de van de Nederlandse bollenvelden afkomstige tulpen in recordtijd uitgroeiden tot kleurrijke voorjaarsboodschappers. Oké, zo mooi als de echte Keukenhof is het natuurlijk bij lange na niet, en in dat opzicht kan ik me goed voorstellen dat het voor velen een grote teleurstelling is dat dat prachtige park voor het tweede achtereenvolgende jaar niet bezocht mag worden. Ik was er een paar jaar geleden voor het eerst, en wat heb ik ontzettend genoten van die overvloed aan lentebloeiers! Diep triest dat het opnieuw alleen digitaal te bekijken zal zijn, want digitaal kan veel tegenwoordig, maar die bedwelmende, zware bloemengeur die ik me zo goed herinner van dat bezoek zul je er toch echt zelf bij moeten denken. En laten we eerlijk zijn, juist die heerlijke geur maakt het lentegevoel helemaal compleet!
De tulpen zijn natuurlijk niet het enige wat hier in deze periode in bloei staat. Op de berghellingen vindt momenteel een ware kleurexplosie plaats. Witte madeliefjes, gele klaver en roodpaarse anemoontjes buitelen over elkaar heen om ons te vertellen dat het winterleed er bijna opzit. Bijna, ja, want terwijl ik dit zit te schrijven klettert buiten de regen tegen de raam en draaide ik net de kachel nog een standje hoger. ‘Een kortdurend winterfront met hagel en sneeuw’ zei de weerman gisteren, en dat ‘kortdurend’ kan nog wel tot woensdag duren. Hier aan de kust zal het volgens mij nog wel meevallen met dat witte spul. Zo koud is het niet, rond de zeven graden zag ik net, dus ik verwacht dat het wel bij regen zal blijven. Ook niet erg, want manlief moest de tuinplanten alweer begieten in de afgelopen week, zo droog was alles geworden door dat heerlijke lentezonnetje.
Ja, die zon doet echt wonderen voor je humeur en je gestel, dat is een ding wat zeker is. Vooral botten op leeftijd zijn er zeer bij gebaat. Ik voel die regen en kou tegenwoordig al twee dagen van tevoren aankomen, daar heb ik geen weerman meer bij nodig om dat te voorspellen. Het ene moment werkt alles nog soepel, het volgende moment kan ik nauwelijks de dop van een fles opendraaien, of zonder kreunen uit bed komen. Gelukkig weet ik nu dat het overgaat zodra de zon weer tevoorschijn komt, en dat helpt om het ‘sh*t-ik-begin-nu-echt-oud-te-worden’-gevoel enigszins te relativeren. Enigszins, want die rap oplopende leeftijd begint wel steeds meer een rol te spelen in mijn leven, of ik dat nu wil of niet. Volgende maand bereik ik namelijk de vroegere pensioengerechtigde leeftijd, en tot mijn verrassing zal ik vanaf dat moment al iedere maand een klein bedragje op mijn rekening gestort te krijgen. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd, dus ik ben er blij mee. Minder blij ben ik met het feit dat mijn rijbewijs hier in Griekenland pardoes verloopt op de leeftijd van vijfenzestig jaar, ongeacht wanneer het verlengd is. Dat betekent dat ik weer mag gaan stoeien met de onbegrijpelijke bureaucratie van mijn woonland, en in ieder geval bij een aantal dokters langs moet om te laten bepalen of ik nog fit genoeg ben om achter het stuur te zitten. Niet iets waar ik naar uitkijk, maar wat moet dat moet. Wie weet komt er in de toekomst ooit nog wel een autootje bij ons voor de deur, en dan heb je dat papiertje natuurlijk wel nodig!
Een groot feest zal er trouwens niet komen op de dag dat ik dat toch wel speciale kroonjaar bereik. De lockdown blijft immers nog wel even doorsudderen, met alle beperkingen van dien. Gelukkig trekt de natuur zich daar allemaal niets van aan. Corona of niet, de lente is al volop aanwezig, net als in ieder ander jaar. Nieuw leven ontspruit uit oude grond en als ik zo naar die prachtige tulpen kijk, dan word ik vanzelf al vrolijk. Hoop doet leven, is het spreekwoord, maar nieuw leven geeft ook hoop. Hoop op zonniger tijden, waarin onze verkilde botten weer warm kunnen worden, en we die zo broodnodige knuffels eindelijk weer vrijelijk mogen ontvangen en uitdelen.
Gelukkig is mijn hart van nature al zonnig, ook als de zon het laat afweten. Zelf schrijf ik dat graag toe aan het feit dat ik in de lente ter wereld kwam, en in mijn eerste levensmaanden omringd werd door klaprozen, anemoontjes en tulpen. Je kunt je leven slechter starten, toch? Waar of niet, dat zonnige hart heeft me al door heel wat moeilijke periodes heen geholpen, en dat is toch mooi meegenomen. Het lijkt me vreselijk als je altijd alleen maar de donkere kant van het leven ziet. ‘In alles zit een barst, zo komt het licht naar binnen' staat er op de Leonard Cohen-poster die naast mijn bed aan de muur hangt. Een mooi mantra voor als je het even niet ziet zitten, iets wat zelfs mensen met een van nature zonnig hart weleens overkomt. Kijken naar pas ontluikende tulpjes uit Nederland helpt ook, net als het ontdekken van wat zich allemaal aan nieuw leven onder het afval en onkruid van je wintertuin bevindt. Kortom, ondanks alle ellende is er nog steeds zo veel waar je wél vrolijk van kunt worden. Je moet alleen je perspectief even anders instellen.
Stiekem hoop ik dat met de komst van de lente heel veel perspectieven bijgesteld zullen worden, want dat heeft de wereld op dit moment hard nodig, misschien nog wel meer dan vaccinaties. Van al dat gemor en geklaag over maatregelen en vrijheidsbeperking wordt de corona-ellende niet minder, alleen maar meer. Je kunt veel beter, net als ik, het feest van de lente uitbundig vieren, met wapperende haren, de zon op je huid en je blote voeten in het groene gras. Al is het maar in gedachten... ;-)
Yiassou uit Pilion!
Wilma Hollander
