Lucht happen en zuurstof snuiven
- Wilma Hollander
- 24-02-2019
- Nieuws
Als afwisseling op mijn lange en intensieve schrijversdagen mag ik in het weekend graag een wandelingetje maken. Lucht happen en zuurstof snuiven is nu eenmaal pure noodzaak, al kan ik dat tijdens die laatste moeizame fase van het manuscript heel makkelijk vergeten. Zeker als het in die periode ook nog eens flink regent, wat het ‘naar buiten gaan’ niet echt aantrekkelijk maakt.
En regen hebben we volop gehad in de afgelopen maanden. Storm ook, een hele heftige zelfs, waarbij mijn camera bijna uit mijn hand werd geblazen toen ik er een filmpje van maakte. Sneeuw is er uiteraard ook gevallen, vanwege de regen die vanaf zo’n vierhonderd meter hoogte al snel verandert in dwarrelende sneeuwvlokjes. In de hogere regionen, waar ook de skipiste zich bevindt, is drie tot vijf meter sneeuw geen uitzondering en het komt tijdens de wintermaanden regelmatig voor dat de inwoners van de bergdorpen een aantal dagen of zelfs weken afgesneden zijn van de bewoonde wereld. Een flinke voorraad voedsel in de provisiekast is dan ook bepaald geen luxe.
Vooruitdenken is in het berggebied beslist noodzakelijk. Een van mijn vriendinnen woont aan de bovenrand van zo’n lieflijk klein bergdorp. Als er weer zo’n sneeuwgolf aan komt, parkeert ze haar auto uit voorzorg ‘beneden’ op het dorpsplein, aan de doorgaande weg in plaats van bij haar huis, omdat ze anders wekenlang niet meer wegkomt. Legendarisch is haar verhaal over die hele strenge winter, waarin zoveel sneeuw viel dat alle op het dorpsplein geparkeerde auto’s werkelijk totaal verdwenen waren. En ga in die witte wereld dan maar eens op zoek naar die van jou om hem uit te graven. Op de plek waar ze ongeveer verwachtte dat haar auto zou staan, ging ze aan de slag, hopend dat ze op de juiste plek aan het ruimen was. En ja hoor. Na een meter sneeuw weg geschept te hebben, schemerde er ineens iets blauws... onder haar voeten. In plaats van op de weg bleek ze al die tijd boven op het dak van haar eigen auto te hebben gestaan!
Hier beneden hebben we gelukkig zelden sneeuw. En als het valt, is het niet zo extreem als daarboven, hoewel er in diezelfde strenge winter toch zo’n zeventig centimeter op het strand van Kala Nera lag. Die hoogte konden we namelijk heel goed vaststellen aan de hand van het resterende stukje pijp van de stranddouche, dat heel zielig en eenzaam boven die laag sneeuw uitstak. Een surrealistisch gezicht was dat, geen korreltje strandzand meer te bekennen, alleen maar een dikke laag sneeuw, helemaal doorlopend tot aan het water van de zee. Volgens de voorspellingen staat ons dit weekend opnieuw zo’n extreem pak sneeuw te wachten, een weerbericht dat nu, op vrijdagmiddag, nauwelijks te geloven is. De lucht is felblauw, er staat een stralend zonnetje en de thermometer op mijn terras geeft twintig graden aan. Zou ik een ‘newbie’ zijn, dan zou ik er heel hard om lachen, maar na veertien jaar in Pilion doe ik dat niet meer. Daarvoor hebben we dit soort extreme weersovergangen in het voorjaar net iets te vaak meegemaakt. Ik stel me er dus maar op in dat ik mijn Sunday Afternoon Stroll komend weekend zal moeten overslaan.
Gelukkig kan ik dan teren op de wandeling van afgelopen zondag die weer prachtige foto’s opleverde van de rond ons dorpje ontluikende natuur. De magnolia bij de buurvrouw staat in knop, de amandelboom bij de andere buurvrouw heeft een witte bloesemkroon, en in de olijfgaard kwam ik een rood bloeiende Japanse kweepeer tegen. Een witte viburnum, ook wel Sneeuwbal genaamd, zag ik bij de ingang van een verlaten zomerhuis, en de normaliter droge rivierbedding was veranderd in een vrolijk kabbelend lentestroompje. Ik was niet de enige die genoot van het stralende voorjaarsweer, al is wandelen niet wat de Grieken op zo’n zonnige zondag doen. Geen mens kwam ik tegen in de olijfgaard, maar toen ik mijn wandeling afsloot met een rondje door het dorp, beleefde ik bijna een cultuurshock, zo vol zaten de terrasjes aan de boulevard met inwoners van Volos, die de stad even achter zich laten om op het ‘platteland’ met familie en vrienden koffie te drinken of een hapje te eten.
Genieten van het moment is een levenskunst die het Griekse volk goed beheerst. Vandaag heb je, morgen kun je krijgen, maar aangezien je nooit weet wat die dag van morgen je zal brengen, moet je gewoon het meeste halen uit vandaag. Een levenskunst waar ik een groot voorstander van ben, al heb ik nog steeds te veel Nederlands bloed in me om het altijd toe te passen. Deadlines schuiven nu eenmaal niet automatisch op als het zonnetje schijnt, wat de reden is dat lucht happen en zuurstof snuiven in de zonnige olijfgaard of op een terrasje aan zee op deze zonnige vrijdagmiddag voor mij geen optie is. En als de dag van morgen die sneeuwgolf brengt die er voorspeld is, dan gaat mijn weekendwandeling hoogstwaarschijnlijk ook niet door. Tenzij de zon door dat dikke sneeuwwolkenpak heen breekt en ik alsnog op mijn twee jaar geleden aangeschafte moonboots een mooie sneeuwfotoshoot kan maken. Waarover ik u dan in een volgende column weer graag zal vertellen... ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
