Mijn hart huilt na de storm
- Marijke Bozzano
- 11-11-2018
- Nieuws
Oktober een warme nazomermaand , mensen gaan nog naar het strand en ook wij genieten vol op met onze vrienden Astrid en Jeep uit Nederland die hier op vakantie zijn. Ook in Nederland is het een superzomer geweest en ook daar nog steeds mooi weer. De olijfbomen hier om ons huis hangen vol met olijven en ook daaraan kan je zien dat het een goede zomer is geweest. De boeren begonnen eind oktober al de netten onder de bomen te spannen om de olijvenoogst binnen te halen. Normaal beginnen ze daar in november pas mee, maar het is dit jaar veel, dus een goed begin is het halve werk zullen ze denken.
Ook ik kan het niet laten om een mand olijven te plukken om ze voor veertig dagen in het water te zetten ,om de twee dagen het water verversen om vervolgens na die veertig dagen ze in potten met zout en kruidenwater te zetten. “Olive in salamoia” zoals dit hier zo mooi heet, om weer een voorraad voor het komende jaar te hebben.
Het laatste weekend van oktober word er op radio en tv slecht weer aangekondigd: Code oranje voor Liguria, de streek waar wij wonen. De scholen zijn gesloten en er wordt gewaarschuwd om binnen te blijven als je niet strikt noodzakelijk naar buiten. Wij hebben een groot terras met aan de zijkanten rolluiken. In de zomer staan ze altijd open maar in de winter zijn ze vaak dicht waardoor we bijna het hele jaar buiten kunnen zitten. Na het bericht dat er slecht weer op komst was hebben we alle meubels afgedekt met grote zeilen die wij daar speciaal voor hebben. Ook alle ramen en luiken gingen dicht in afwachting van de regen die zou komen. En die kwam, maar zo erg hebben wij nog nooit meegemaakt. Het begon eerst heel erg te regenen en toen begon het te stormen, zo erg dat ik het in woorden niet kan uitdrukken. Het leek letterlijk of alles buiten om ons heen werd opgetild en vervolgens weer werd neergegooid.
Je ziet wel eens beelden op tv van orkanen maar je kan je het eigenlijk niet voorstellen tot je het zelf meemaakt. Dit heeft de hele nacht geduurd en de andere ochtend toen het iets rustiger werd opende wij heel voorzichtig de deuren om te kijken hoe het er buiten aan toe was. Op ons terras was een rolluik er helemaal uitgewaaid en lag verderop tussen de bomen. Verder hadden wij gelukkig alles goed weggezet dus het viel mee.
Maar beneden tussen de bomen een tapijt van olijven waar nu niets meer mee gedaan kan worden. Een grote strop voor de opbrengst dus, maar na de beelden op tv van wat deze storm had aangericht in onze hele regio, waarbij ook helaas doden te betreuren vielen, is niets meer belangrijk. Italië heeft dit jaar al zo veel rampen moeten doorstaan, en ik heb zo veel bewondering voor al die mensen die steeds weer de mouwen opstropen en weer opnieuw beginnen; Hun best doen om alles weer te maken om in de zomer de toeristen met een glimlach te verwelkomen.
Na twee dagen klaarde het weer iets op. Het zonnetje kwam zowaar tevoorschijn, alleen de zee was nog heel wild, of hij kwaad was.
Ik ben met Simona een wandeling gaan maken langs de kust, wij zijn echte buitenmensen. Wat wij aantroffen langs de kust was in één woord verschrikkelijk en wij hebben onze wandeling gemaakt met een brok in de keel en tranen in onze ogen. Overal zijn ze al bezig om de ergste puin te ruimen, maar nu was nog steeds duidelijk hoe erg deze storm is geweest. Het ergste was om te zien dat de pier, waar wij zo vaak over wandelen, voor een groot deel is weggeslagen. Dan zie je hoeveel kracht de natuur kan hebben en hoe beangstigend hij is.
Het slechte weer zakt af naar het midden en zuiden van Italië en de berichten zijn helaas weer slecht! Mijn hart huilt om ons prachtig Italië.
Ciao,
Marijke
