Mijn Italiaanse kleinzoon in Nederland
- Marijke Bozzano
- 19-08-2018
- Nieuws
Het is weer mijn beurt om jullie een kijkje in mijn keuken te geven als Vlaardingse in den vreemde. Helaas zijn door ziekte van mijn man de afgelopen weken niet zo gelopen als gedacht . Dus heb ik best even getwijfeld om iets te schrijven. Maar mijn kleinzoon Francesco gaf mij toch weer een doel om verder te gaan; hij vertrok 2 augustus voor een maand naar Nederland om daar te gaan werken en om de Nederlandse taal beter te leren kennen.
De dag van vertrek was wel moeilijk want met opa in het ziekenhuis was het best moeilijk gedag zeggen. Hij logeert bij Marien en Karin, vrienden van ons die in de Lier wonen en waar hij ook gaat werken in de tomaten.
De eerste dag werd hij al verrast met een BBQ-feestje. Heel veel van onze vrienden gingen hem verwelkomen en ook het weer is goed dus hij boft. Na een druk weekend begint zijn eerste werkdag op de fiets om 6.30 uur samen met Duncun, de zoon van Karin. Dit is voor hem wel een heel bijzondere ervaring om even te proeven van het leven in Nederland, wat hij toch ook een klein beetje als zijn tweede vaderland ziet.
Er zijn inmiddels ruim 2 weken voorbij en hij begint al een aardig woordje Nederlands te spreken. Iedere avond belt hij om alles te vertellen. Er is in deze tijd van het jaar veel te beleven in Nederland dus elke dag een nieuw verhaal om te vertellen: Het Varende Corso, Delft bezoeken en hij vertelde toen hij de toren in Delft beklom hij een groepje Italiaanse toeristen tegen kwam, wat toch even zijn hart deed sneller kloppen, om zijn eigen taal te horen spreken.
Ook even een paar dagen met onze zoon zijn oom Angelo doorgebracht. Die is namelijk heel veel in het buitenland voor zijn werk, dus een geluk om toch even samen te zijn, en naar de film met Astrid en Jeep. En afgelopen donderdag naar de Kuip met mijn neef Brian en Milan om een voetbalwedstrijd van Feyenoord te kijken, wat hij als echte voetbalfan geweldig vind.
De komende weken heeft hij nog veel afspraken staan met neven en nichten dus er komen nog veel verhalen en zo te horen heeft hij ook op het werk al vrienden gemaakt.
Nu moet ik heel eerlijk zeggen ik tel de dagen dat hij weer terugkomt, maar ik ben dankbaar en trots op heel mijn lieve familie en alle vrienden die hem zo goed verzorgen en omringen met liefde.
Inmiddels is opa Carlo thuis gekomen. We hebben nog een lange weg te gaan, maar met iedereen om ons heen gaat dit zeker lukken.
Tot de volgende keer !
Ciao,
Marijke
