Mijn Vlaardingse 'spirit'
- Marijke Persijn
- 20-01-2019
- Nieuws
Het heeft hier weken lang gemiezerd en geregend. Het waterpeil van de Ourthe is enorm gestegen, zodat ons “Verloren Bos” ontoegankelijk voor ons werd. We zagen er wel eenden en visjes zwemmen boven het gras. Een vriend vertelde me onlangs dat onze naam “Verloren Bos” eigenlijk niet klopt. Toen onze bomen gekapt waren, spraken we van “Fôret Perdue” en mijn Franstalige collega Gérard maakte daar “Verloren Bos” van, wat grappig klonk door zijn accent. Nu schijnt het zo te zijn, dat je van een verloren bos spreekt, als het onder water staat.
Pas gisteravond konden we met kaplaarzen aan weer naar de beverburcht lopen. De maan en sterren stonden helder te schijnen en het vroor hard (vanmorgen vroeg -9 graden Celsius). Gelukkig zagen we een dikke bever zwemmen en even later aan een tak knagen. Onze vrienden, de 3 Afrikaanse knobbelganzen en de 2 Nijlganzen, zijn verdwenen toen hun eilandje onder water verdwenen was. Zo jammer … Het was altijd zo aandoenlijk om ze als trio en duo bij elkaar te zien kruipen om samen de nacht door te brengen. Alleen de witte reiger (zilverreiger) vliegt nog steeds langs, maar ook zijn visplekje, vlak voor ons raam, staat helemaal onder water. Gelukkig hebben we onze honden Bardo en Tara en onze Waalse kat Boeffie heerlijk bij ons in huis.
Toen gistermorgen de zon volop begon te schijnen, besloten we er een dagje op uit te gaan met de camper. We hebben onze honden ingeladen en we vertrokken met bestemming Bouillon. Waar we niet op gerekend hadden, was het prachtige sneeuwlandschap langs vrijwel de hele route. Omdat we Bardo en Tara even uit wilden laten voordat we in de stad zouden aankomen, sloegen we af naar een P. Deze bleek echter nogal ver van de weg af omhoog te kronkelen en daar was niet gestrooid. Toen we uitstapten, bleek het wegdek zelfs spekglad te zijn! Doodeng om daarna steil naar beneden de gladde weg af te moeten rijden. Ik was blij dat Eric achter het stuur zat.
De zon bleef schijnen en we voelden ons dolgelukkig. Zou het makkelijk parkeren worden in Bouillon? We reden de stad binnen langs de rivier. Opeens zagen we een andere camper aan de overkant op een groot terrein staan. Dus gingen we de eerstvolgende brug over en vonden de plek. Wat een luxe: koffie drinken met uitzicht op de rivier de Semois en op het kasteel bovenop de heuvel. De stad is genoemd naar Godfried van Bouillon, hier Godefroy geheten. Bijna elk restaurant of eettent lijkt naar hem genoemd te zijn. Hij was een beroemde, maar ook beruchte historische figuur uit de tijd van de Kruistochten. We hebben er heerlijk in de zon gewandeld. Op de terugweg was het mijn beurt om te rijden. We hebben onze camper nog niet zo lang en het is best even wennen … maar leuk is het!
Deze maand was er sprake van een merkwaardig toeval. Door de dood van mijn vriendin Jackie, is een vroegere vriendschap hernieuwd. Sopraan Cobi de Bruijn en ik waren beiden met haar bevriend en we wilden graag eens goed bijpraten. Zij en haar vriend, organist Edwin Hinfelaar, kwamen een weekend bij ons logeren. Cobi woonde in Barendrecht, toen ik haar zo’n 20 jaar geleden leerde kennen. Ze zong samen met Jackie in de cantorij van de H.H. Laurentius- en Elisabethkathedraal in Rotterdam. Wat ik echter niet wist, was dat Cobi op ongeveer 15-jarige leeftijd in 1991 met haar ouders was gaan zingen in het Caeciliakoor van de R. K. Kerk H. Johannes de Doper in VLAARDINGEN onder leiding van Jos van Elderen! Ze volgde zanglessen bij zijn vrouw Cora Peeters. Misschien is het leuk voor U om te weten dat Cobi later zang is gaan studeren aan het Conservatorium in Tilburg. Ik heb daar duetten met haar gezongen tijdens haar eindexamen. Nu woont en zingt ze in Hoogkarspel en omgeving. Ze heeft al 2 cd’s uitgegeven!
Cobi vertelde me een boeiend verhaal: de mensen van het St. Caeciliakoor, kwamen in ooit in opstand, toen dirigent en organist Jos zo tegengewerkt werd door het kerkbestuur, dat hij besloot op te stappen. Het was de periode, waarin de katholieke kerken meenden dat alle missen voortaan in het Nederlands gezongen moesten worden. Alle prachtige muziek van Haydn, Bruckner, Mozart e.a. en het Gregoriaans waren verboden. De zangers vormden een actiecomité en stelden een protestbrief op en dreigden deze na de Hoogmis naar beneden te laten dwarrelen. Ook gaf het koor aan na de Kerstnachtmis te zullen stoppen als het besluit niet werd teruggedraaid. Gelukkig hoefde het allemaal niet zover te komen. Op 8 januari 1990 besloot het kerkbestuur alles bij het oude te laten. Jos en het koor konden hun prachtige 4-stemmige werken en het Gregoriaans blijven zingen.
Zou dit de “Vlaardingse Spirit” zijn? Opkomen voor? Rebelleren tegen? Je mond open doen? Dat zou veel van mijn eigen gedrag en ondervonden moeilijkheden verklaren. Dieu m’aime quand je chante.
A la prochaine,
Marijke Persijn
