Op weg naar ons eigen kerstkind
- Marijke Persijn
- 23-12-2018
- Nieuws
Wat is december toch een heerlijk feestelijke maand. Aan het begin het Sinterklaasfeest en tegen het einde het Kerstfeest en Oudjaar. En verder nog de adventsvieringen met elke zondag een kaarsje meer. Wat een goed idee om in deze maand, die de kortste dag heeft en vaak kou en duisternis, voor zoveel licht en vreugde te zorgen. In gedachten ga ik terug naar mijn jeugd in Vlaardingen. Als jong meisje was ik gek op Sinterklaas. Zodra ik was ingewijd in het grote geheim, trok ik er op uit met mijn portemonneetje met zakgeld en kocht bij de banketbakker wiegjes van chocola en kleine marsepeinen figuurtjes om die uit te delen. We gingen met een stel vriendjes en vriendinnetjes als Zwarte Piet verkleed en met onze gezichten roetzwart gemaakt (we gebruikten kurken die we in het vuur hielden) de buurt in en belden bij de mensen aan. De meesten ontvingen ons vriendelijk en we kregen wat lekkers. Ik herinner me dat we op een dag in het pikkedonker bij een hele rijke familie op de bel drukten en pepernoten strooiden. Ook hier kwam de snoeptrommel tevoorschijn. Ik pakte een snoepje dat in een prachtig goudkleurig papiertje was verpakt. Jakkes, wat smaakte dat vies! Het bleek een bouillonblokje te zijn …
Mijn moeder was lid van de Remonstrantse kerk. Ik genoot van de verhalen, de enorme kerstboom met echte kaarsen en het kerstspel dat wij, de kinderen van de Zondagsschool, uitvoerden. We kregen allemaal een cadeau: een boek en een mandarijn. Ik was er dolgelukkig mee! En wat genoot ik van de kerstliederen. Vooral het “Gloria in Excelsis Deo” vond ik prachtig en ik probeerde de zin op één adem te zingen.
Een hoogtepunt was het kerstconcert van ons Kinder-Operettekoor in de Stadsgehoorzaal onder leiding van Jo Mulder. In de zomer traden we op met haar zelfgeschreven verhalen in sprookjesachtige settingen. Het was zo spannend om naar de kleedkamer te gaan en te ontdekken hoe mijn kostuum er uit zag … En wat was het leuk om met mijn beste vriendin Iñez en mijn buurmeisjes Atie en Nelleke in de operette te spelen. Met Kerst was dat heel anders, maar niet minder mooi. We hadden allemaal een wit jurkje aan en witte sokjes en schoenen. Wat het zo kerstachtig maakte, waren onze haarbandjes, geknutseld van kerstlint waar je gewoonlijk de kerstboom mee versiert. Blijkbaar waren er alleen meisjes en we zagen er uit als engeltjes. Op 24 januari 2000 stierf (An-)jo. Het was heel bijzonder om tijdens haar uitvaart in Den Haag te zingen. Ze is nog steeds een lichtend voorbeeld voor mij.
Sinterklaas vieren mijn man Eric en ik al jaren niet meer. We houden meer van Kerst. Niet van de Amerikaanse invulling met een overdosis aan pakjes. Wat mij aantrekt is het Kerstverhaal, maar ook het samen zijn met gezin, familie, vrienden, met dierbaren. Bovendien kreeg ik mijn eigen kerstkindje, overmorgen 39 jaar geleden … Ik moest naar het ziekenhuis, omdat ik vruchtwater verloor. Daardoor werd onze zoon Kim 2 dagen vroeger geboren dan uitgerekend. Ik lag onder 2 grote, witte papieren kerstklokken. Het ging er ontspannen en vrolijk aan toe. Zodra de kerstdagen voorbij waren, was ook die heerlijke kerstsfeer verdwenen. Gelukkig mocht ik toen met mijn kleine naar huis naar Eric.
Mijn kerst dit jaar? Op kerstavond brengen mijn collega Gérard Lambert en ik, samen met een saxofonist, kerstmuziek voor de ouderen in het Home van La Roche. Vorig jaar heb ik dat voor het eerst aangeboden. Ik speelde er toen piano en raakte in gesprek met de saxofonist, een bekende van Gérard. Van het één kwam het ander, zodat we op 24 december met ons drieën de mensen op muziek trakteren. Heerlijk! Op eerste kerstdag rijden we naar Krimpen aan de Lek om daar de kerstdagen door te brengen met onze kinderen en kleinkinderen en de verjaardag van ons eigen kerstkind te vieren.
Joyeux Noël,
Marijke
