Pride Parade en kostbare momenten
- Cora Vlug
- 28-05-2023
- Nieuws
Allereerst wil ik vanuit de Verenigde Staten Vlaardingen van harte feliciteren met de 750e verjaardag. Ik heb de festiviteiten een beetje gevolgd op Facebook. Het zag er allemaal feestelijk uit. Gedurende diezelfde feestweek in Vlaardingen werd hier Pride Week gevierd, met als spectaculaire afsluiter de jaarlijkse Pride Parade. Dit was de 20e keer dat New Hope deze parade organiseert. New Hope is 20 minuten autorijdend bij ons vandaan. Gelegen in het weelderig groen van de Delaware River Valley, verbindt het Pride Festival twee steden in twee verschillende Staten door de New Hope/Lambertville brug over de Delaware rivier. De kleurrijke Pride Parade begint in New Jersey’s Lambertville. Verplaatst zich met veel pracht en praal over de brug naar New Hope in Pennsylvania. De grensstreep staat op het voetpad van de brug. Meer dan duizend enthousiaste deelnemers en duizenden juichende en kleurrijke toeschouwers vullen de straten van deze twee historische en kunst liefhebbende stadjes. Hoogtepunt is de meer dan 300 meter lange Regenboogvlag voor gelijkheid, in acht kleuren, gedragen door tientallen mensen van “Every walk of life”.
De Parade is wijdverspreid bekend. Deelnemers en toeschouwers uit Philadelphia en New York City en omstreken. We voelen ons een soort vertegenwoordigers van Nederland. Tenslotte zijn ‘wij’ het eerste land waar huwelijksgelijkheid wettelijk werd goedgekeurd en vastgelegd. Dus staan we trots met regenboogvlaggetjes en wimpeltjes in de regen te genieten van dit kleurrijke, swingende en vrolijke schouwspel. Onze Nederlandse vrienden Jaap en Cobie wonen met hun gezin in New Hope, dus we gaan gezamenlijk vanuit hun huis lopen naar het centrum. Cobie’s moeder met haar echtgenoot gaan ook mee. Ze hebben eindelijk weer eens voet op Amerikaanse bodem gezet, na een afwezigheid van 5 jaar vanwege Covid. De hele familie keek er naar uit om eindelijk weer bij elkaar te zijn. Ook al zijn de drie kleinkinderen nu volwassen, oma en opa missen hen natuurlijk wel en andersom ook natuurlijk.
Het wordt steeds drukker, de wegen zijn afgesloten voor verkeer. Het regent, maar dat mag de pret niet drukken. Ik zie in de verte een afscheiding van plastic hekjes, zo’n 20x20 meter in het vierkant, alsof er straks schapen geschoren gaan worden of een mini kinderboerderijtje wordt opgezet voor de kleintjes, of iets dergelijks. Bij nader inzien zit ik er volledig naast met m’n gedachtenspinsels...hoewel…het had wel met ‘beesten’ te maken toch. We komen dichterbij en zien rondom de afscheiding 12 zeer indrukwekkende SWAT-team agenten. In vol ornaat staan ze af te wachten wat er komen gaat. Binnen de vierkante afzetting staan een klein handjevol protesters, protesterend tegen Pride en alles wat ermee samenhangt en meer. Op hun spandoeken staan de meest gruwelijke teksten en waar het op neerkomt is dat iedereen die maar iets anders is of denkt dan de protesters zelf “Will Burn In Hell”. Ongelofelijk dit! Maar “freedom of speech”, dus ze mogen protesteren en schreeuwen. Het SWAT-team is paraat voor als het eventueel uit de hand loopt. Gelukkig negeren de meeste mensen dit hele tafereel, schudden hun hoofd en lopen door om even verderop te genieten van de Parade. Buiten een enkeling die probeert een discussie te voeren met de protesters gebeurt er niets schokkends en na afloop gaat iedereen weer z’n eigen weg. We gaan nog even bij Cobie en Jaap “een bakkie doen”. Oma Bets en Opa Bep praten honderduit over de fijne tijd die ze hier hebben, samen met het gezin. De drie volwassen kleinkinderen bij elkaar en hoe ze hun best doen om een gesprek te voeren in het Nederlands, wat best goed gaat.
Het hoogtepunt was wel een muzikaal optreden van de drie generaties. (Klein)dochter Faye’s muziek reflecteert selflove en acceptatie van wie je bent. Ze schrijft zelf haar teksten en muziek: www.fayeadinda.com . Cobie zelf zingt in de keuken en in bad en heeft ooit op een zangclubje gezeten in Noordwijk, lang geleden. (O)ma Bets heeft in haar jonge jaren in een band gespeeld. Het zingen zit dus wel in de familie. Faye werkt parttime in een thee-bar. Elke woensdagavond organiseert zij een Open Mic. Eenieder die met of zonder instrument een lied ten gehore wil brengen is welkom. Een lang gekoesterde wens van Faye en een spontaan ja van Oma leidde ertoe dat de drie generaties vrouwen samen hebben opgetreden in de MagiKava Tea Room. Ze zongen twee Indonesische wiegenliedjes, welke Bets voor Cobie zong toen ze klein was en Cobie weer voor baby Faye heeft gezongen. Hoe leuk is dit, een onvergetelijke herinnering. Het blijft een gemis wanneer je kind en/of kleinkinderen zo ver weg wonen, maar het is ook altijd weer extra speciaal als je bij elkaar bent. Making precious memories.
Cora Vlug
