Sarah in America!
- Cora Vlug
- 20-10-2019
- Nieuws
De traditie van een Sarah of een Abraham in de voortuin op een 50e verjaardag kennen de Amerikanen niet. Maar dat mag de pret niet drukken wanneer je Nederlandse vriendinnen om je heen hebt. Dan ontkom je er niet aan, of je het leuk vindt of niet. Een van de vriendinnen moet eraan geloven dit jaar. Ann wordt 50. Ze is dan wel Belgisch, maar ze heeft lang genoeg in Nederland gewoond om alle hebbelijkheden en onhebbelijkheden van de Hollanders te waarderen. De voorpret is eigenlijk het leukste. Maud, Ingrid en ik gaan aan slag om ideeën te verzinnen. Er moet natuurlijk een Sarah komen. Het lijf is snel gevuld met oude kranten. Ann haar favoriete kleur is gifgroen, dus op zoek naar gifgroene kleding. We laten de prijskaartjes eraan zitten en bewaren de bonnetjes. Dan kunnen we alles over een paar weken weer terugbrengen als de pret voorbij is. Online bestel ik Sarah slingers, buttons en een grote vlag ter ere van een 50e verjaardag. Een lief familielid fungeert als afleveradres en stuurt alles naar de USA. We hebben foto’s van Ann haar kinderjaren nodig, dus wordt Ann haar moeder in België in ons complot betrokken. Ik vraag haar om een paar foto’s te appen. Niet veel later begint m’n mobieltje tekeer te gaan en komen er zo’n 30 foto’s binnen. Handig toch die moderne technieken. Jeetje zeg wat lijkt Ann veel op haar kinderen!!! Dit was ons nooit eerder opgevallen, maar op sommige foto’s zie je gewoon haar zoon in plaats van Ann zelf. Maud gaat de foto’s afdrukken op een oud laken. Dit wordt uiteindelijk een schitterende quilt vol met foto’s en vrolijke kleuren, met als hoofdkleur gifgroen natuurlijk. Ik wist niet dat Maud zo kunstig was met een naaimachine. Zo leer je toch nog beter je vrienden kennen. Dit gaat Ann heel mooi vinden en krijgt zeker een ereplaatsje in huis. Ik print haar profielfoto uit op een A4-tje en kleur wat grijze haren, rimpels en een gifgroene strik in het haar. Sarah kan aangekleed worden. Ziet er leuk uit en we maken het af met een paar klompen. Een paar dagen zit Sarah bij mij thuis op een stoel te wachten op de grote dag. Eigenlijk horen de klompen niet bij Ann, denk ik steeds. Ann is Belgisch en daar is ze trots op. Opeens weet ik het. Ik duik de kast in op zoek naar een paar oude gympen. Ik heb nog wat acrylverf van mijn avontuur met de muurschildering voor ons kleinkind (zie VIDV van mei 2019). Ik kan meteen aan de slag. Eén schoen wordt de Stars and Stripes en de andere het zwart/geel/rood van België.
Bij Ann gaat de wekker ‘s ochtends om 6 uur. De hond slaapt gelukkig niet achter de voordeur, maar gezellig boven in de slaapkamer bij Ann en Greg. Dat moet lukken als we niet te veel herrie maken. Dan is het eindelijk zover. Mijn wekker gaat om half 5. Wat je al niet over hebt voor je vrienden. Maud appt me of ik wakker ben. Zij is onderweg. Ze woont wat verder weg, dus ik kan nog gauw een slok koffie nemen om wakker te worden. Het is pikkedonker. Iedereen slaapt nog. Heerlijk rustig op de weg. Ann woont in een bosrijke omgeving, zonder straatverlichting. Om niet te veel op te vallen doe ik, als ik er bijna ben de koplampen uit. Zwart voor m’n ogen. Maud is er nog niet. Een jaar of twee geleden woonde er schuin tegenover Ann een keurig gezin. De zoon bleek een lucratieve drugsdealer te zijn en de thuisbasis was de woning van z’n pa en ma. Vaak auto’s die even stopten in de straat, hun boodschappen ophaalden en weer snel hun weg vervolgden. Dat gebeurde meestal in het donker. De politie heeft een tijd lang gepatrouilleerd om de dealers op heterdaad te betrappen. Dat is op een goede dag ook gebeurd en als het goed is zit deze jonge man nog achter slot en grendel. Hopelijk belt niemand de 911 politie om te melden dat er vreemde dingen gebeuren deze morgen. Zie je het voor je?! Ik met Sarah!! Deze gedachten gaan nu door me heen. In het pikkedonker, alleen een lampje in de auto aan, de flashlight van m’n mobieltje en…..een lijk over m’n schouders. Ik zie twee koplampen aankomen in de verte. Geen zwaailichten, alleen koplampen. Het is Maud. We kunnen gaan versieren. Natuurlijk werkt dit alles flink op de lachspieren. We voelen ons weer schoolkinderen, wanneer je niet mag lachen in de klas en je hebt de slappe lach. Sarah krijgt eerst een mooi plekje tegen een boom. De quilt erbij als een warm dekentje. Perfect. De jeugdfoto’s worden verdeeld over de vele bomen langs de oprit, naar de voordeur. Hoe dichter we bij de voordeur komen hoe stiller we moeten zijn. De hond Barley mag niet wakker worden. Later mag hij zo hard blaffen als hij kan tegen die gifgroene vreemdeling in de tuin. Het blijft gelukkig stil. Het is herfst. Niet alleen de bladeren vallen van de bomen, maar ook de vruchten. Ik weet niet wat voor bomen het zijn, maar ze hebben groene vruchten ter grootte van een tennisbal. Steeds horen we in de bosjes geritsel en vallende tennisballen. Eng en zeer lachwekkend ook. De klok tikt verder en de wekker gaat zo af. Nog een plek zoeken voor de grote vlag. De Sarah slingers gaan van boom tot boom over de oprit. Zo moet het maar, de tijd dringt, het is 3 minuten voor 6. We hebben wel een ontbijtje met een pot koffie verdiend. We zijn de eerste klanten van de dag bij Perkins restaurant. Er wordt meteen een flinke pot koffie op tafel gezet. Dan wordt er een heerlijke All American Breakfast besteld. Natuurlijk praten en lachen we nog even na. Nu is het rustig wachten op de eerste reactie van Ann. Wij hebben ieder plezier gehad. We twijfelen er niet aan dat Ann dit gebaar van haar vriendinnen zeer waardeert en een klein traantje weg pinkt……ook van het lachen.
Later op de dag krijgen we een heel enthousiaste Ann aan de telefoon. That’s what friends are for. Who’s next?
Cora Vlug
