Serious Business!
- Wilma Hollander
- 13-06-2021
- Nieuws
Ik denk dat de meesten van mijn lezers wel weten dat wij hier in Greece nooit een auto hebben gehad. Tot nu! Jawel, sinds kort zijn ook wij weer in het bezit van eigen vervoer. En lieve help, dat is dus echt ‘serious business’, want waar je na de aanschaf allemaal niet aan moet denken! Daar heb ik van tevoren dus helemaal niet over nagedacht. Het kopen op zich leek me in dit land waar papieren met ladingen stempels erop nog overal voor nodig zijn al een behoorlijk pittige onderneming toe. Daarna kon het alleen maar makkelijker worden! Dacht ik...
Met het vooruitzicht van mijn pensioentje dat in ieder geval de maandelijkse benzinekosten en een deel van de jaarlijkse verzekering ruimschoots zou dekken – een prima argument om de aankoopbeslissing er bij manlief doorheen te krijgen, vond ik – begon ik een paar maanden geleden voorzichtig aan over de aanschaf van een auto te praten. Dat het toch wel makkelijk was, dat we er niet jonger op worden... Afijn, lang verhaal kort, de auto zou er na zestien jaar toch echt gaan komen. Nu heeft manlief absoluut helemaal niets met auto’s, en omdat ik degene ben die ermee rijdt, mocht ik helemaal zelf bepalen wat het zou gaan worden. En zie, toen ik eind maart een beetje voorzichtig ging rondkijken op de auto-sites, zag ik daar al vrij snel ‘mijn perfecte auto’. Een witte Suzuki Alto, acht jaar oud, met maar 50.000 km op de teller en ook nog een prijs die bij mijn budget paste. Het probleem was echter dat ik dacht een belastingdocument nodig te hebben, dat pas begin mei beschikbaar zou komen. Voor die tijd kon ik mijn Suzy niet kopen, dus ik heb weken doorgebracht met hopen dat niemand anders die advertentie zou zien.
Het geluk was met mij. Half mei kwam ik er – stom, stom, stom – achter dat ik dat document helemaal niet nodig had, en toen ging het heel snel. Zelf heb ik de ballen verstand van auto’s, maar de vader van mijn schoonheidsspecialiste bood aan om in mijn plaats een bezoekje te brengen aan de garage en een testrit te maken. Hij kwam zeer enthousiast terug, en een uur later had ik de garagemeneer al aan de lijn om hem te vertellen dat ik de auto wilde kopen. Een halfuur na het telefoongesprek stond ik al bij de KEP, het gemeentekantoor in Kala Nera, om het benodigde autorisatieformulier te laten stempelen waarmee Yannis de verkooppapieren in orde kon maken. Diezelfde middag belde hij dat alles in gang was gezet en dat ik mezelf vanaf dat moment ‘eigenaar’ kon noemen.
Bij de KEP hoorde ik ook dat het systeem om rijbewijzen te verlengen inmiddels weer was opengezet. Mijn rijbewijs was namelijk in april verlopen, maar toen ik dat wilde vernieuwen, bleek dat het vanwege corona niet mogelijk was. ‘Kom maar terug in december,’ had Kyria Stephania, die dat soort zaken regelt, tegen me gezegd. Maar ja, rijden met een verlopen rijbewijs zit niet in mijn systeem, net zomin als rijden met een bril die al twee jaar een wat onscherp beeld geeft. Nu is dat niet zo’n punt als je thuis rondhuppelt, maar op de weg wil ik toch wel graag scherp zien wat er gebeurt. En dan was er nog de verzekering, die kon ik dan bij een bezoek aan de opticien en Kyria Stephania meteen regelen. Een drukke ochtend werd het, waarin mijn Grieks weer eens met sprongen vooruitging, aangezien noch onze verzekeringsagent noch Kyria Stephania Engels spreekt. Dan moet je wel, hè? En het is allemaal prima gelukt. Ik heb weer een goede lees-, verweg- en zonnebril, de verzekeringspapieren zijn inmiddels in mijn bezit, maar ik zal het voorlopig toch nog met een verlopen rijbewijs moeten doen. Het systeem is inderdaad weer opengezet, maar mijn maand is pas in december en januari aan de beurt. Tot die tijd mag het, zei Kyria Stephania. Waarop ik wel even heb geïnformeerd of de ‘astonomia’ – de politie – daar ook van op de hoogte is, want ik zag mezelf al aangehouden worden natuurlijk. En de boetes hier zijn niet misselijk! Maar volgens Kyria Stephania weten ze daar allemaal vanaf, dus daar gaan we dan maar van uit.
En nu staat Little Suzy dus al een tijdje voor mijn deur. Ik ben er druk mee, al is het nog niet zozeer met rijden. Ik realiseerde me ineens dat het wel handig is als je in de auto een wissertje, ruitenspul en meer van dat soort dingen hebt liggen, een gevarendriehoek en EHBO-kistje moeten er ook komen, en wat te denken van een navigatiesysteem? Dat heb je tegenwoordig toch wel nodig, begrijp ik van iedereen. Al die dingen als GPS, Bluetooth, Google Maps Routes en dergelijke zijn totaal aan mij voorbijgegaan in de afgelopen jaren, maar in de auto schijnt dat toch wel een must te zijn. Gelukkig heb ik een zoon bij wie ik advies kon inwinnen, en sinds gisteren heb ik dus een car charger en een car holder waarin ik mijn telefoon kan zetten. Ik weet ook al een beetje hoe het werkt, want geoefend heb ik ook al, in de auto voor de deur. Een heel aardige juffrouw vertelt mij dan dat ik richting zuidwest moet rijden en daarna rechtsaf moet slaan als ik naar Kala Nera zou willen. Hoe het verdergaat, weet ik nog niet, want zover ben ik nog niet gekomen. Ik moet namelijk eerst nog een ander hoesje voor mijn telefoon kopen, het ‘boekje’ waarin die zat is te dik en te onhandig voor een car holder. Dus daar moet ik nu eerst voor op pad, maar ik ben er nog niet helemaal uit. Want als mijn telefoon niet in de holder past, hoe kom ik dan in vredesnaam zonder navigatie in Volos?
Pff, serious business, dat autorijden van tegenwoordig, ik zei het al... ;-)
Yiasou uit Pilion!
Wilma Hollander
