Stay Home!!
- Cora Vlug
- 03-05-2020
- Nieuws
Covid19, het duurt allemaal veel langer dan we allemaal dachten in het begin. We zitten met z’n allen alweer 7 weken thuis. Scholen dicht, geen sport, warenhuizen gesloten, bioscopen, pretparken, musea en noem maar op, alle deuren zijn dicht. Hier zijn zelfs de Nationale Parken gesloten. Ook in de plaatselijk parken mag er niet gewandeld, gefietst of gejogd worden. Het is saai en het eind is nog niet in zicht. Wanneer we het virus onder controle hebben, dan kunnen we de financiële gevolgen gaan bestrijden. Dat zal een even grote zo niet nog grotere klus worden.
Dit is een dramatische periode. De doden, de zieken, mensen zonder werk, zonder inkomen, zonder dak boven hun hoofd, geen eten en niet weten hoe het verder moet. Het huiselijk geweld, kindermishandeling, moorden en zelfmoorden neemt schrikbarend toe. Maar toch, als het niet zo’n nare oorzaak en gevolg zou hebben, dan zou je bijna kunnen constateren dat dit ook een mooie periode is, op één of andere manier. We doen allemaal een flinke stap terug en het lijkt wel of we een stapje terug doen in de tijd. Vooral de USA, waar je de auto niet kan missen en we allemaal druk zijn. Op de wegen is het opvallend rustig. De grote parkeerterreinen bij de Shopping Malls zijn grotendeels leeg. We gaan 1x in de 14 dagen onze voorraad eten en wc-papier in de supermarkt halen en dan weer snel naar huis. Benzinepompen zijn bijna verlaten. Het personeel hangt met mobieltje in de hand, tegen de pompen aan te niksen. De scholen en sportactiviteiten blijven dicht tot het nieuwe schooljaar begint in september.
In het leven vóór Corona gaan pa, ma en de kids om 7 uur de deur uit en komen om 19 uur weer thuis. Weekenden zijn voor de boodschappen, sport en “leuke dingen doen”. Nu zijn we met z’n allen thuis. Er worden spelletjes gedaan, geknutseld, koekjes gebakken en schoolwerk online gedaan. Er wordt in de tuin gewerkt en de kids mogen trots helpen met gras maaien en plantjes planten. Het is gezellig in de straat. Ava (6) en Owen (3), de kinderen van overburen, kunnen opeens allebei zonder zijwieltjes fietsen. Als volleerde fietsers racen ze op en neer door de doodlopende straat. Er worden prachtige schilderijen met stoepenkrijt gemaakt op de oprit. Er wordt gevoetbald en basketbal met daddy. De picknickmand wordt eindelijk ook regelmatig gebruikt. Ik vroeg aan Owen en Ava of ze wat stenen voor me wilde beschilderen met vrolijke kleuren. Ik gaf een emmertje met stenen, kwasten en verf en ze gingen aan de slag. Een paar dagen later kwamen ze samen met daddy hun creatieve werk brengen. Vol trots en enthousiaste verhalen hebben ze alle stenen een plekje gegeven rondom de vijver. Ik kan het zien vanuit het keukenraam. Hier word ik vrolijk van.
Veel mooie dingen gebeuren. Mensen helpen elkaar en proberen elkaar goede moed, dankbaarheid en vrolijkheid te brengen. Medisch personeel en alles en iedereen er omheen wordt enorm gewaardeerd en we laten dit met z’n allen blijken in de meest creatieve manieren die we maar bedenken kunnen. Zingen, klappen, pannendeksels, rijen toeterende auto’s en noem maar op. Er staan “thank you” borden langs de wegen en in tuinen. Een paar dagen geleden vlogen de Thunderbirds en Blue Angels stuntteams straaljagers van New York City naar Philadelphia, als een saluut aan de eerste hulp troepen en iedereen in de gezondheidszorg. Restaurants leveren bijna dagelijks gratis maaltijden aan het ziekenhuispersoneel. Ook de voedselbanken worden niet vergeten. Vrijwillige hulptroepen zijn er in overvloed, voor wie wat extra hulp nodig heeft voor de dagelijkse dingen of gewoon voor een praatje op veilige afstand.
We proberen elkaar wat op te vrolijken. Langs de wandelpaden liggen gekleurde stenen. Zomaar daar neergelegd door wandelaars. Er staat ergens een bord in de tuin met de tekst “jurisdiction of the Ministry of Silly Walks”, en voorbijgangers gaan ook echt een “Silly Walk” doen. Ramen worden versierd met slingers, stickers en teksten. Opritten en stoepen worden met stoepenkrijt veranderd in kleurrijke tekeningen. We zijn er voor elkaar, nu meer dan ooit. Er wordt gefietst en gewandeld. Op afstand en met mondkapjes, keurig volgens de regels. Natuurlijk zijn er ook genoeg (of eigenlijk moet ik zeggen: te veel) mensen die denken dat de regels niet voor hen gelden, maar daar merk ik in mijn omgeving niet veel van. Ik heb nog nooit m’n buren zo vaak gezien. Maar toch had ik liever onze kleinkids gezien. Het plan was om Koningsdag in Vlaardingen te vieren met de kleinkinderen. Een vliegreisje naar Nederland zal er voorlopig niet in zitten.
Zodra alles weer een beetje gewoon zal verlopen, zullen de prijzen wel flink stijgen. Niemand weet hoelang dit nog zal duren. Zelfs ons kleinkind in Philadelphia hebben we al twee maanden niet gezien. Heb ik eindelijk een kleinkind in de buurt, moet ik haar weer missen. Gelukkig hebben we Whatsapp video bellen. Belangrijk en heel leuk om contact te houden met familie en vrienden ver weg, maar toch niet hetzelfde als een echte knuffel van de kleinkids. Ondertussen zien we toch ook dat de natuur gewoon door blijft gaan. De beestjes om ons heen zijn druk bezig met nesten bouwen en hier en daar zijn er al wat jonge eekhoorntjes. De natuur heeft er baat bij dat we met z’n allen thuisblijven. Schonere lucht, helder water en de dieren nemen hun woongebied terug van de mens. De mens kan even niet naar de gebieden van de dieren. De wilde dieren hebben weer even hun eigen gebied helemaal voor zichzelf. Hopelijk leren we hier ook weer van. We kunnen met minder, hoeven niet zo nodig constant onderweg te zijn, thuis is ook gezellig. En gezondheid is nog altijd het belangrijkste.
Cora Vlug
