Toeval bestaat niet
- Wilma Hollander
- 29-04-2018
- Nieuws
Al lang voor Koningsdag waren wij in oranjesferen. Dat was te danken aan onze prachtige voorjaarstuin - een cadeautje van de milde winter - die vanwege de vrolijke goudsbloemen voor meer dan de helft oranje kleurde. En aangezien de tuin behoorlijk groot is, kon je er een aardig tapijtje van maken. Waar het ophield, ging de gele klaver welig verder en dat leverde prachtige foto’s op. Mijn facebookpostings over de kleuren waar ik zo genoot - ja, ondanks Lubach ben ik nog steeds een FB-er, mijn privacy ligt toch al grotendeels op straat door al die columns van mij - werden met oh’s en ah’s ontvangen. En ook met een tikje jaloersheid, want bij jullie was de lente nog maar nauwelijks begonnen. Ik voel het echt als mijn plicht om jullie in grauwe NL-dagen een hart onder de riem te steken, en heb daarom extra rijkelijk gestrooid met al die zonnige plaatjes. Ook buiten de tuin hebben we een kleurrijk tapijt gecreëerd, van wel honderden Griekse Marguerites, een soort margrieten in het rood, paars, wit en taupe. Dat levert ook veel oh’s en ah’s op van voorbijgangers, en menigeen stopt voor het hek om er een foto van te nemen. Ons huis staat nu in het dorp bekend als το σπίτι με τα λουλούδια oftewel: het huis met de bloemen. Kortom, wij houden hier onze tot ver in het buitenland beroemde Nederlandse bloemenpracht aardig in ere.
Op een mooie ochtend zat ik in de tuin te genieten van mijn ontbijtkoffie, verscholen achter de coniferenboog, toen ik ineens op straat iemand in het Nederlands hoorde zeggen: ‘Wat een bloemen! Het lijkt de Keukenhof wel...’ En wat ik eigenlijk heel zelden doe, ik riep meteen vrolijk vanaf mijn verborgen plekje terug: ‘Ja, mooi hè? En dat in Kato Gatzea’. Waarop uiteraard een verbaasde uitroep terugkwam: ‘Wonen hier Nederlanders?’ Ik kon niet anders dan even naar het hek lopen om een praatje te maken. Het echtpaar, een leuk stel van onze leeftijd, maakte een rondreis door Griekenland met een camper en was een paar dagen geleden op aanraden van een kennis toevallig op de nabijgelegen camping neergestreken. Er volgde een gezellig kletspraatje en op een bepaald moment vertelde ik dat ik oorspronkelijke uit Vlaardingen kom. Waarop de meneer zegt: ‘Goh, wat leuk, daar heb ik ook een aantal jaren gewoond. In die tijd was ik nogal actief in Vlaardingen65, maar ik denk niet dat jou dat nog iets zegt.’ Stomverbaasd keek ik hem aan, want hoewel ik zelf iets te jong ben om me die periode te herinneren, weet ik er uit de verhalen van mijn echtgenoot best wel het een en ander van. ‘We hebben toen nog het eerste woningbureau voor krakers opgericht,’ vertelde de meneer, die zich inmiddels had voorgesteld als Ton, verder. Mijn mond viel open, want ook mijn man was in zijn ‘wilde’ jaren actief in dat woningbureau voor krakers. Het kon niet anders dan dat hij deze Ton moest kennen en ik vond het dan ook heel jammer dat hij op dat moment niet thuis was. Al snel vlogen er een aantal namen uit die tijd over en weer en wat leverde dat spontaan een hoop Vlaardingse herinneringen op aan dat Griekse hek van ons.
Afijn, het werd nog gekker, want ineens zegt Ton: ‘Ik had een Amerikaanse vriend, toevallig ontmoet in Parijs, die besloot naar Vlaardingen te komen. Daar trouwde hij met een Vlaardingse, ze kregen een baby, en wat denk je? Die baby vernoemden ze naar twee vrienden, en ik was één van die twee vrienden.’ Mijn mond viel open, want dat verhaal kwam mij wel heel erg bekend voor. Langzaam zei ik: ‘De baby heette Keston, de vrienden naar wie hij vernoemd werd waren Kees en Ton, en zijn moeder is nog steeds een goede vriendin van ons. Jij heet Ton. Dan ben jij dus... díé Ton!’ Ik zweer het, dat was voor ons alle drie een echt kippenvelmoment daar in het warme Griekse zonnetje. Ton bleek inderdaad die Ton te zijn en we vonden dit zo wonderbaarlijk allemaal, dat ik hem en zijn vrouw onmiddellijk heb uitgenodigd om die avond, als mijn man ook thuis was, terug te komen voor een borreltje en een paar uurtjes herinneringen ophalen. Het werd een supergezellige avond, en ja, manlief was net zo verbaasd als ik om bijna vijftig jaar na dato hier in Kato Gatzea zomaar ineens oog in oog te staan met een oude bekende uit die woelige Vlaardingse periode.
Het leven berust op toevalligheden. Was ik die ochtend niet toevallig en geheel tegen mijn gewoonte in naar het hek gelopen, had ik niet toevallig verteld dat ik uit Vlaardingen kwam, had Ton niet toevallig dat verhaal over zijn oude vriend verteld... dan had ik u dit verhaal nooit kunnen vertellen. Het leuke is, dat als ik zoveel ‘toeval’ in een roman verwerk, iedereen denkt dat ik het uit mijn duim zuig. En hoewel ik niet zal ontkennen dat ik in mijn boeken regelmatig een beroep doe op mijn fantasie, berust mijn echte leven - en ja, mijn boeken ook - meer dan u denkt op dit soort ‘toevalligheden’. Of dat komt omdat ik schrijfster ben, of dat ik juist daarom schrijfster ben geworden, weet ik niet. Feit is dat de inspiratie voor mijn romans en verhalen heel gewoon op straat ligt. Deze ‘toevallige’ ontmoeting op mijn Griekse straatje is daar maar weer eens een mooi voorbeeld van... ;-)
Yiassou uit Pilion, Griekenland,
Wilma Hollander
