Van Gogh in New York City
- Cora Vlug
- 22-08-2021
- Nieuws
Twee maanden geleden toch maar kaartjes besteld voor de van Gogh Immersive Experience. De locatie was nog niet bekend, we wisten alleen dat het ergens in New York City zou zijn. 5 Augustus was het zover. Prachtig weer, de locatie is bekend en we hebben er zin in. Ik haal Cobie op en al kletsend rijden we richting het Noorden. Een kleine twee uur later staat de auto in de Staten Island parkeergarage en lopen we de gratis voetgangers veerpont op. Maskers verplicht. Deze gratis veerboten zijn geen kleine jongens, varen 7 dagen per week/24 uur per dag, weekenden elk uur, weekdagen elk half uur. De oversteek over de Hudson Rivier duurt 25 minuten. Het wereldberoemde uitzicht op de Skyline van Manhattan is en blijft imposant. We varen langs het Vrijheidsbeeld en Ellis Island, waar eind 19e eeuw miljoenen immigranten per boot Amerika binnen kwamen, om hun geluk te vinden, ver van huis en haard, in een onbekend land.
Op momenten als deze ben ik best trots op mezelf. Dit hebben we toch maar gedaan. We wonen hier gewoon, we hebben de grote onbekende stap toch maar gemaakt, nu 21 jaar geleden. Cobie is het hier helemaal mee eens en heeft hetzelfde gevoel van trots. Cobie de haringvreter uit Katwijk en Cora de Haringkop uit Vlaardingen.
We varen recht op Lower Manhattan af. De wolkenkrabbers waar eens de Twin Towers tussen stonden, schitteren in de zon. De nieuwe Freedom Tower rijst nu trots boven alles uit. Lower Manhattan, oftewel New Amsterdam, gesticht door de Nederlanders in 1626. Het grondgebied van de Lenape Indianen. We hebben ‘flink huisgehouden’ in dit Beloofde Land, totdat de Dutch werden verslagen door de Engelsen in 1664. Toen werd New Amsterdam omgedoopt tot New York. We lopen de pont af en staan meteen in het altijd bezige Financiële District. Een alleraardigste jonge man genaamd Dutch, probeert ons kaartjes voor de toeristenbus te verkopen met charme en gezellige praatjes. Maar het werkt niet bij deze twee nuchtere Hollandse meiden en we wensen Dutch “a nice day”.
Het van Gogh Spektakel is dichtbij, we lopen op ons ons gemak die richting uit. We staan al snel op de World Trade Center Site, helaas beter bekend als Ground Zero. Dit is en blijft een plek met veel emoties, gedachten en herinneringen. Het blijft een plek van verdriet en respect. De voetstappen van de Twin Towers als eeuwigdurende watervallen. Bijna 3.000 namen zijn gegraveerd in de marmeren zwarte omlijsting. Ik denk even terug aan oktober 2001. We woonden 14 maanden in Amerika. Ik ging met onze, in Manhattan geboren en getogen buurvrouw naar Ground Zero. Anderhalve maand na die fatale 9/11 dag. De buurvrouw moest en zou erheen, uit respect en als een soort afscheid voor haar. Ze vroeg of ik mee wilde, voor morele steun. Een dag die ik nooit zal vergeten.
Om de hoek is de van Gogh Experience. We zijn vroeg genoeg, we lopen een stukje door naar Battery Park, waar we koffie en een broodje kopen. We genieten weer van het uitzicht over de Hudson Rivier, de koffie en de mensen om ons heen. Vriendin Helma zou eigenlijk ook met ons meegaan maar kon op het laatste moment niet mee. Nu is een mooie gelegenheid om een geschikt persoon te vinden, om blij te maken met Helma’s toegangskaartje voor de van Gogh Experience. Ons tijdslot voor de entree begint over een half uurtje. Mijn eerste poging is bij een Pakistaanse meneer. Hij zit een broodje te eten in de zon. Hij moet zo weer naar kantoor. Er loopt een zeer deftige dame haar Pekinees uit te laten. Haar slaan we over, want zij kan makkelijk zelf een kaartje kopen, zo te zien. Ik vraag een jonge vrouw of ze “a free ticket” wil voor de van Gogh show. “Oh No!!” zegt ze. Ze was net geweest en moest een extra kaartje kopen omdat ze per ongeluk online kaartjes had gekocht voor de gewone van Gogh tentoonstelling ipv dit spektakel. Dat was “bad timing”, dus helaas. Op een bankje zit een oude Chinese man. Zodra ik tegen hem begin te praten staat hij op, zwaait paniekerig met z’n armen “no no no no” en gaat er zo snel als hij kan vandoor. Ons volgende ‘slachtoffer’ is een jonge vrouw op een bankje. Ze kijkt op van haar mobieltje terwijl ze haar lunch eet. Oh wat jammer, ze zou zo graag willen, maar helaas moet ze weer aan het werk. Ze is Social Worker en de mensen wachten op haar. Ze bedankt ons wel 10x en vindt ons “awesome”. We moeten nu toch opschieten. Bankje links zit een “good looking guy”, bankje rechts zit een mevrouw met een vrolijk, kleurrijk hoedje op. Iene Miene Mutte…..de vrouw met het hoedje. Ze is een gezellig (niet Engels) videogesprek met een familielid aan het voeren. Ik had haar een half uur eerder al gezien en gehoord, dus we mochten wel even storen. Ze komt uit Mexico. Ze is super enthousiast. Ze was al eerder langs de ingang gelopen, met de gedachte dat ze hier heel graag even binnen zou willen kijken. Ik geef haar het kaartje en Cobie en ik vervolgen snel onze weg naar van Gogh Immersive Experience. De vrouw met het hoedje is al binnen en geniet met volle teugen. Na zo’n anderhalf uur staan we weer buiten. Schitterende belevenis, alsof je in de schilderijen van Vincent bent beland. De goede man moest eens weten hoe beroemd en geliefd hij is over de hele wereld.
Het is alweer half 4, maar we gaan nog niet naar huis, nog lange niet, nog lange niet. De plaatsvervanger van The World Trade Center is om de hoek. The One World Trade Center, ook wel Freedom Tower genoemd. Op verdieping 100-102 is het One World Observatory. Let’s go!!
De lift gaat in 47 seconden naar verdieping 102. In de lift wordt in die 47 seconden, op de vier muren de transformatie van NYC geprojecteerd. Van een ongerept landschap tot het NYC van vandaag. Natuurlijk “vliegt” er ook wat herkenbaar Hollands voorbij in die 47 seconden.
Het bouwen van One World Trade Center begon in april 2006. In 2012 gaat ze de hoogte van het Empire State Building voorbij. 3 November 2014 wordt de nieuwe trots van NYC geopend. 104 Verdiepingen, 541 meter hoog. Het oude World Trade Center, the Twin Towers waren 415 en 417 meter hoog. One World Trade Center is het hoogste gebouw in de USA. De deur van de lift gaat open en het uitzicht is meteen spectaculair. Noord, Oost, Zuid en West, rondom glas. Adembenemend.
Hoogste tijd om weer huiswaarts te gaan. We verhapstukken nog even van een impossible burger op een bankje in een stadsparkje. De lokale tieners vertonen hun kunsten op skateboards, over bankjes, trappen en muurtjes. De Ferry ligt al op ons te wachten. We bewonderen weer het uitzicht, met een prachtige zon, die heel langzaam zich voorbereid om achter de horizon te verdwijnen. De goud/oranje gloed van de ondergaande zon laat Lady Liberty vol trots schitteren.
Als we door rijden zijn we net voor het donker thuis. Het was een heerlijke dag. Een geweldige stad NYC, maar na zoveel drukte en lawaai van “the City that never sleeps” is het altijd weer heerlijk thuis komen in ons rustige en mooie Bucks County.
Cora Vlug
