VIDV: Bach op de berg
- Wilma Hollander
- 13-08-2017
- Nieuws
Agios Georgios is een dorp dat ruwweg gezegd zo'n twee bergen achter ons ligt, op zevenhonderd meter hoogte. Je komt er via de spoorwegovergang bij het Pilion-treinstationnetje in Ano Lechonia door alsmaar de weg te volgen. Die kronkelt het hele eind naar boven door prachtig groene bossen en langs weidse uitzichten over de Pagasitische Golf, terwijl het op de berg gelegen Taxiarchon-klooster er hoog boven uittorent.
Dat klooster is nieuw, al zou je dat niet zeggen als je het nu ziet. Wij hebben het zien bouwen, jarenlang. Een wit geraamte met torentjes... zo zag het er destijds uit. Het is een vrouwenklooster, met hele lieve zusters. Dat weet ik, want toen het nieuwe gebouw nog niet in gebruik was, heb ik een paar keer het veel kleinere oude klooster ernaast bezocht. Wat mij destijds nogal verbaasde, was dat de zusters daar geen oude gerimpelde nonnen waren, maar vlotte jonge meiden. Ze deden me een beetje denken aan Maria von Trapp, u weet wel, de zingende non uit de Sound of Music. Zingen deden ze in 'ons' klooster ook, in de met oude fresco's versierde kloosterzaal - al waren het natuurlijk geen musical-liederen die ze daar ten gehore brachten. En in het kleine winkeltje, in een hoek van de koele binnenplaats waar we getrakteerd werden op een glas koud water en een zoet hapje, verkochten ze behalve wat kleine godsdienstige relikwieën ook hun eigengemaakte jam en honing. Want de zusters van het Taxiarchon-klooster werken hard om hun kleine gemeenschap zo zelfvoorzienend mogelijk te houden.
De herinnering aan dat kloosterbezoekje van jaren geleden kwam onmiddellijk weer terug toen ik afgelopen week samen met manlief in de verzengende hitte - ja, nog steeds! - op de scooter naar Agios Georgios tufte. In dit pittoreske bergdorp wonen van oudsher veel kunstenaars, met name in de zomermaanden. De grote in Pilion-stijl gebouwde huizen, de prachtige uitzichten, het door platanen overheerste dorpspleintje... ze zijn in de loop der eeuwen vele malen vastgelegd door kunstzinnige mensen met oog voor schoonheid. Agios Georgios is trouwens ook de geboorteplaats van een beroemde Griekse beeldhouwer, Nicola Pavlopoulos, die een aantal van zijn prachtige bronzen mensenbeelden geschonken heeft aan het kleine dorpsmuseum dat aan hem en zijn werk gewijd is - zeker de moeite waard om er een bezoekje aan te brengen als u er in de buurt bent!
Zo'n anderhalve kilometer vóór Agios Georgios, aan de weg die naar het klooster leidt, ligt in the middle of nowhere een oud stenen amfitheater. Het is niet groot, maar wel nog steeds in gebruik. En dat was ook de reden van ons bezoek, want ik had gelezen dat er op 7 augustus in dit Theatro Aloni een klassiek pianoconcert zou plaatsvinden. Nu was het die avond ook nog eens volle maan met een gedeeltelijke maansverduistering, wat op zich natuurlijk al bijzonder is. Ik had er dus wel zin in om dat concert mee te maken, maar om nou na afloop in het donker weer over die kronkelweg op de scooter naar beneden te rijden... dat zag ik echt niet zitten. Gelukkig bleek er vlakbij een leuk appartementje te liggen, dat bij navraag ook nog eens beschikbaar was voor één nacht, zodat alle excuses om dan maar niét te gaan al snel uit de weg waren geruimd.
We kregen er geen spijt van. Het concertbezoek was echt een heel bijzondere ervaring, een nieuw pareltje aan onze al zo lange herinneringen-ketting. Niet eens zozeer vanwege de muziek, want om eerlijk te zijn ben ik geen fan van klassieke muziek, en al helemaal niet van pianoconcerten. Voor eventjes vind ik het wel leuk, maar twee uur dat getingel aanhoren is niet echt mijn ding, hoe fantastisch de pianist ook is. Dit keer waren het er zelfs twee; vlotte jonge mannen in een te ruim zittend pak, beiden nog aan het begin van een veelbelovende carrière. Ze speelden goed, vooral nummer twee, Stavros Dritsas genaamd, die een prachtige Bach-vertolking ten gehore bracht. Zelfs ik raakte erdoor geboeid, en de staande ovatie die hem ten deel viel was absoluut verdiend.
Maar ondanks dat was voor mij het optreden zelf toch eigenlijk wel bijzaak. Mij ging het vooral om de atmosfeer eromheen, om het beléven ervan. Want een belevenis was het, daar hoog in die bergen. Zittend op de oeroude stenen banken - we hadden gelukkig kussentjes meegebracht - zagen we hoe de zon in de ver onder ons gelegen Pagasitische Golf zakte. En terwijl het langzaam donker werd, kroop de volle maan opzij van ons langzaam naar boven om vervolgens een poosje niet meer vol te zijn, omdat hij gedeeltelijk tussen de zon en de aarde in stond. Ondertussen waren de nachtkrekels al aan hun eigen concert begonnen en werd de nog niet bespeelde piano op het ronde stenen podium onder ons in een oranje voetlicht gezet.
Toen even later het echte concert begon luisterde het publiek muisstil toe, wat voor een Grieks publiek behoorlijk uitzonderlijk is. Maar ik denk dat in zo'n serene omgeving zelfs de luidruchtigste mens vanzelf rustig wordt. En klassieke muziek is bij uitstek natuurlijk een serieuze aangelegenheid, waarbij gegiechel en gegniffel niet echt thuishoren - nou ja, tot er ineens een kwispelende zwerfhond op het podium verschijnt. Het enthousiaste beestje had echter al snel in de gaten dat hij op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was en verliet na een onderzoekend rondje over het podium weer even vrolijk kwispelend het toneel. De pianist liet zich er niet door van de wijs brengen. Hij speelde gewoon door...
Na afloop van het optreden zijn we nog even blijven zitten tot het grootste deel van het publiek vertrokken was. Ver onder ons zagen we de flakkerende lichtjes van Volos liggen, aan de overkant van de golf die van Alikes en Neo Anchialos, links van ons de lichtjes van Afissos, Milina... en dat alles beschenen door de maan, die nu weer vol en rond zijn licht verspreidde. In datzelfde licht liepen manlief en ik even later hand in hand de berg af naar ons appartementje voor één nacht, waar we nog heerlijk een halfuurtje op het terras hebben gezeten om na te genieten.
Luisteren naar Bach op een hoge berg in the middle of nowhere... hoe romantisch kan het leven in Pilion zijn! Ik weet zeker dat Johan Sebastiaan vanaf zijn sterretje daarboven met een hele grote glimlach op zijn gezicht naar ons heeft gekeken ;-)
Yiasou uit Pilion
Wilma Hollander
