VIDV: Feelgood tijd
- Wilma Hollander
- 10-09-2017
- Nieuws
Na de extreem hete zomer met bijna drie maanden onafgebroken temperaturen van rond de vijfendertig graden was ik erg blij dat augustus eindigde met hoosbuien die zo'n vierentwintig uur aanhielden. De tuin stond onder water, de dakgoot kon het niet meer aan, het plafond in de woonkamer lekte op drie plaatsen en ook in de keuken hadden we hier en daar een dweil nodig, maar mensenlief, wat was het heerlijk, zo'n waterval!
Het was natuurlijk wel heel fijn dat het vrij snel ophield, want als zo'n hoosbui dagenlang maar door- en doorgaat, heb je wel een probleem. Daar weten we inmiddels alles van sinds Harvey over de wereld raast met Irma op zijn hielen. Als de natuur echt boos wordt, helpt er geen lieve moedertje meer aan. Dan kun je gewoon weinig anders doen dan hopen en bidden dat je niet op het verkeerde moment op de verkeerde plaatst bent.
Vooralsnog trekken de grote natuurrampen aan Pilion voorbij en we hopen natuurlijk dat dat zo blijft. De hoosbuien hebben de kans op bosbranden gelukkig een stuk kleiner gemaakt, wat een hele opluchting is. Ik heb het eenmaal meegemaakt, in 2007, een vierdaagse brand die het schiereiland van west naar oost in de fik zette, waarbij ruim tien procent van de bossen op Pilion in vlammen opging. De zwarte vlakte die dat achterliet is inmiddels weer groen, maar wel met een totaal andere vegetatie dan daarvoor. Ik herinner me nog goed hoe we voor de brand altijd riepen dat het daar precies de Sallandse Heuvelrug was, met prachtige loof- en dennenbomen, maar helaas, dat stukje 'Nederland' is voorgoed uit Pilion verdwenen.
Heb ik u vandaag ook nog iets leuks te vertellen? Natuurlijk wel, het glas is bij mij vaker halfvol dan halfleeg, dat weet u inmiddels wel. En hoe 'zwaar' de zomer in Pilion soms kan zijn voor wie hier woont en werkt, diezelfde zomer brengt ook heel wat vrienden en (on)bekenden naar ons toe, wat ik altijd heel gezellig vind. Zo kreeg ik bijvoorbeeld een mailtje van ene Marian uit Brabant, die maanden eerder al eens een reisgids bij mij had besteld. Ze vertelde me toen dat ze door het lezen van mijn romans zo nieuwsgierig was geworden naar Pilion dat zij en haar man besloten hadden er hun vakantie door te brengen. Nu was ze er, en ze zou het zo leuk vinden om mij een keer 'in het echt' te ontmoeten. Daarom nodigde ze me uit voor een drankje aan de boulevard – maar alleen als ik tijd en zin had.
Ik vond het zo'n lief mailtje dat ik de uitnodiging aannam en een paar dagen later met twee totaal onbekende mensen aan de rosé zat bij Karma, onze favoriete loungebar in Kato Gatzea. Het klikte meteen, en het was zelfs zo gezellig dat we er maar een etentje bij taverne Skourgias aan de haven aan vastgeknoopt hebben. Maar het leukste moet nog komen. Onlangs kreeg ik weer een mailtje van haar. Ze had bij de bibliotheek in haar woonplaats het verhaal over onze ontmoeting in geuren en kleuren verteld, en dat vonden ze daar zo bijzonder, dat de bibliothecaresse binnenkort een speciaal hoekje gaat inrichten met mijn romans – aangevuld met de foto's die de man van Marian die avond van ons had gemaakt.
Een eigen tafel in de bibliotheek – zo ver heb ik het in mijn geboortestad nooit geschopt, wat toch wel een beetje vreemd is als je bedenkt dat het uitleengehalte van mijn romans al jaren behoort tot de hoogste in het romantische genre. Maar dat zal de Vlaardingse biebmedewerkers worst zijn, ontdekte ik toen ik een paar jaar terug tijdens een van mijn bezoeken aan mijn geboortestad de bibliotheek in het centrum binnenliep. Nooit vergeet ik de onverschilligheid – grenzend aan onbeschoftheid – waarmee ik na enig aandringen van mijn kant door de bibliothecaresse uiteindelijk te woord werd gestaan. Mijn spontane voorstel om die week gratis en voor niets een paar uurtjes aan een tafeltje te komen zitten voor een informele meet&greet met mijn Vlaardingse lezers werd op een niet al te beleefde manier ronduit geweigerd, waarna de dame in kwestie zich na een laatste minachtende blik op mij omdraaide en wegliep.
Ik denk dat ze haar dag niet had, of misschien hield ze niet zo van het romantische genre, wat jammer is, want aan haar zure gezicht te zien kon ze echt wel wat romantiek in haar leven gebruiken. Maar gelukkig zijn er dus ook heel veel mensen die mijn genre wél waarderen, en dat maakt het voor mij des te leuker om te proberen er iedere keer weer opnieuw een mooi boek van te maken. Zo'n boek dat je aan het eind met een glimlach weglegt. Een niet-literair boek, romantische fictie dus, gegarandeerd zonder de afgehakte ledematen en bloederige moorden die u in literaire thrillers tegenkomt. Dat ze dat trouwens ook nog steeds 'fictie' durven noemen, dat snap ik dus echt niet. Al die horrorverhalen zijn inmiddels gewoon dagelijkse realiteit geworden, u hoeft maar naar het journaal te kijken om dat te zien.
Nee, laat mij maar lekker niet-literaire boeken schrijven. Met alles wat er momenteel op de wereld gebeurt, kunnen we een beetje feelgood-fictie heel goed gebruiken, lijkt mij zo. Even een paar uurtjes wegkijken van alle ellende, even ontspannen met een glimlach, iets wat – wetenschappelijk bewezen! – geheid weer nieuwe energie oplevert. Energie die we hard nodig hebben om deze steeds grimmiger wordende wereld het hoofd te kunnen bieden. En weet u, als u door het lezen van mijn romans ooit op Pilion terechtkomt, dan doe ik die nooit gehouden Vlaardingse bieb meet&greet gewoon samen met u aan een tafeltje onder de Griekse zon op een terrasje aan zee. Op voorwaarde dat u er een paar leuke foto's van maakt om in de bieb te laten zien. Waarbij u dan uiteraard enthousiast vertelt dat u die wereldberoemde schrijfster uit de Haringstad zomaar in eigen persoon hebt ontmoet. Misschien krijg ik dan in de Vlaardingse bibliotheek ook eens een keer mijn 'eigen' tafeltje.
Hm, denk het niet ;-)
Yiassou uit Pilion,
Wilma Hollander
