VIDV: Kom eens langs
- Cora Vlug
- 24-09-2017
- Nieuws
Op een zonnige zondag in het jaar 2000 hadden we een familiefeestje in één of ander park. Het was een paar weken voordat we naar Amerika zouden vertrekken. Dat was de laatste keer dat ik het zoontje van m’n neef zag. Het knulletje was toen een jaar of 6. Een paar maanden geleden kreeg ik een berichtje van hem met de vraag of hij bij ons langs mocht komen. Hij zou samen met z’n beste vriend een paar dagen naar New York City gaan en wilde nu toch weleens met eigen ogen zien waar wij wonen. Dat is alleen maar leuk en gezellig, dus van harte welkom.
Eindelijk was het dan zo ver. Na een paar dagen NYC kwamen ze met de bus naar Doylestown. Gelukkig lijkt Florian veel op z’n vader, dus herkenning was geen probleem. Hij heeft me ondertussen ook qua lengte een behoorlijk stuk ingehaald. Terwijl het in Nederland koud en regenachtig is, schijnt hier de zon volop. Eerst maar eens even lunchen op een terras langs de Delaware rivier. Mooie verhalen over NYC. Veel gelopen, blaren, maar een onvergetelijke ervaring en ze hebben genoten. Kan ook eigenlijk niet anders in NYC . De volgende dag stond Washington op het programma. Het was weer een warme dag en om alles goed te beleven moet je gewoon weer lopen. Langs alle regeringsgebouwen, over the Mall, richting de Obelisk, oorlogsmonumenten en het Witte Huis.
Het Witte Huis was wat teleurstellend. Niet alleen vanwege de persoon die er tegenwoordig woont, maar ook vanwege veiligheidsredenen kan je niet meer tot aan het tuinhek komen. De toeristen worden op een flinke afstand gehouden, een hele flinke afstand. Klein Wit Huisje dus, ergens tussen de bomen. Terwijl we wat teleurgesteld verder lopen vliegt opeens de presidentiele helikopter heel laag over en landt achter de bomen in de tuin van het Witte Huis. We lopen richting de oorlogsmonumenten, welke altijd weer indrukwekkend zijn en nog steeds onbegrijpelijk voor ons simpele Nederlanders. Vooral het Vietnam monument blijft voor mij altijd indrukwekkend omdat je die tijd toch hebt meegemaakt, al was ik nog heel jong. Er liggen af en toe persoonlijke bezittingen bij de naam van een soldaat. Ik zie medailles, een oud horloge, militaire dogtags en de rillingen lopen over m’n rug. Mensen houden een dun papiertje over een ingegraveerde naam en krassen met een potlood over het witte papier zodat de naam zichtbaar wordt. Een stoer uitziende oudere man in spijkerjack en jeans, lang grijs haar en een even grijze en lange baard, staat met tranen in z’n ogen naar alle namen te staren en loopt dan met stevige pas weer verder. Gaan we nog de trappen op om het monument van President Lincoln goed te bekijken? Ja kom op, vooruit, ik laat me niet kennen met twee van die jonge gasten. Schitterend uitzicht over de Reflection Pool. In de trappen zijn de woorden “I have a dream” van Martin Luther King gegraveerd. Dit is de plek waar hij z’n beroemde woorden uitsprak in 1963 voor een meer dan 250.000 koppen tellend publiek. Tijd om weer terug te gaan naar de auto. We slaan het graf van JF Kennedy en Arlington begraafplaats over. Te ver, te heet, te moe, genoeg geweest. We nemen een taxi terug naar onze auto. Het is vrijdag, Washington loopt leeg, veel mensen gaan naar huis voor het weekend om maandag weer op hun werk te verschijnen in deze mooie indrukwekkende omgeving.
Zaterdag is het tijd voor een feestje in Philadelphia. Onze oudste zoon Ferdinand is manager in een Duits restaurant/bar en volgens een goede Duitse traditie is het October Fest. Een gigantische organisatie waar veel bezoekers, drinkers en eters op af komen. Het restaurant is vol, buiten staan de lange stamtafels op straat onder grote lange tenten. Bier, bier en nog eens bier, bratworsten, zuurkool, varken aan het spit, Lederhosen en Dirndl. Muziek en dans, zoals alleen de Duitsers dat kunnen. Of je er nu van houdt of niet, je moet toch even meedeinen.
De twee achter/achterneven kennen elkaar eigenlijk alleen maar van af en toe een Facebookfoto, dus het is leuk dat ze nu even de tijd krijgen om elkaar persoonlijk te ontmoeten. Het is niet moeilijk om Ferdinand te vinden tussen al die lederhosen en groene hoedjes. Hij heeft al heel wat van deze October Festiviteiten georganiseerd en weigert nog steeds om Lederhosen te dragen. Hij loopt op z’n Hollandse gele klompen, heeft een boeren petje op en een oranje zakdoek om z’n nek. Kan ik wel van genieten hoor en ik vind het wel knap dat hij de hele dag op klompen kan lopen. Dit jaar had hij een app op z’n mobiel om z’n stappen te tellen. Op zo’n dagje October Fest heeft hij bijna 23.000 stappen gezet, 10 kilometer en 12 verdiepingen gelopen….op z’n klompen. Boeren Hollands petje af voor hem hoor.
Na een goed biertje en een overheerlijk broodje worst met zuurkool gaan we maar weer eens verder. We kuieren terug over Southstreet, naar de auto en genieten en verbazen ons over het publiek wat er loopt in deze buurt. Vooral de daklozen, wezenloos voor zich uitstarende jonge mensen. Een trieste aanblik en helaas aan de orde van de dag. Vaak met een slapende hond naast zich of een kat aan een riempje en een kartonnen bord met de tekst “homeless, we need food $$”. Een paar meter verderop zit een goed gekleed echtpaar op een terrasje culinair te eten, met naast hen twee poedeltjes in een wandelwagentje met goud afgezette randjes en glitters. Kromme wereld. Tja, dan gaan we toch maar even shoppen in de outlet stores, een uurtje verderop. De heren hebben mooie schoenen gekocht, waar je in Nederland toch wel zeker 2x zoveel voor betaalt.
Tevreden gaan we weer huiswaarts. Nog een heerlijke zwoele avond in de tuin gezeten onder het genot van een biertje en een goed gesprek. Het geluid van de cicadas (lijkt op krekels) en een vos die haar kinderen roept op de achtergrond. Helaas komt er geen hertje even om het hoekje kijken. Dat gebeurt regelmatig, maar nu dus helaas niet. Dan is het alweer zondag en tijd voor de mannen om de koffer te pakken. We wandelen nog een uurtje door ons dorpje voor de gezelligheid en dan is het tijd om naar het vliegveld te vertrekken. Het was reuze gezellig en hoop dat ze nog eens terug komen. Ze zijn weer veilig, zonder vertraging op Schiphol aangekomen en voor mij tijd om de “huurprijs” van slaap-en badkamer op te peuzelen. Je bent welkom zei ik, maar wel zoete zachte drop meenemen. Daar ga ik nu dus heerlijk van genieten en daarna waarschijnlijk misselijk worden.
Cora Vlug
