VIDV: Mijn eerste winter

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Marijke Bozzano (Italië) Cora Vlug (Verenigde Staten), Wilma Hollander (Griekenland) en vandaag met Geert van Mil (Canada).

Hoi allemaal, alweer een maand voorbij, dus hier ben ik weer: Geert van Mil. Verleden maand waren wij gestopt met het einde van mijn verblijf op de boerderij in Beaverton. Mijn plan was om de winter door te brengen in Toronto. Zeer zeker een nieuwe grote ervaring voor een jonge Vlaardingse knul !

Ik had met mijn broer en zijn vrouw geregeld dat ik bij hun zou komen voor kost en inwoning. In de tussentijd in de zomer was mijn vriend eveneens overgekomen vanuit Vlaardingen en die woonde ook al in bij mijn broer. Dat werd wel gezellig in een klein huisje met 2 ouders en 2 kleine kinderen en ons 2 "grote kinderen" maar het ging best ! Wij hadden allemaal werk gevonden ,dus wij waren elke dag weg en mijn schoonzus zorgde voor de huishouding ,maaltijden en de baby’s.

Wat werk betreft was het hier net zo goed als in Nederland; werk zat en als je het niet naar je zin had ergens ging je "je jassie aantrekken" en aan de overkant van de straat was een nieuw baantje. Wat een tijd: Veel Europeanen gingen naar Canada, de Verenigde Staten, Australië, Nieuw Zeeland en Zuid-Afrika. Niemand had veel rust in de benen na de Tweede Wereldoorlog. Zo je ziet maar dat ik niet door werkloosheid uit Vlaardingen weggegaan ben, ik was gewoon deel van een grote volksverhuizing.

Mijn broer was een transportchauffeur en hij regelde voor mij een baan in een pakhuis waarbij ik vrachtwagens ging laden en ontladen. Ik had alleen nachtdienst, van 10 uur ‘s avonds tot 10 uur in de morgen, 6 nachten per week. Hard werken dus, maar in het najaar was er niet veel keuze en het betekende geld in mijn zak, voor de kost en benzine in de auto en een banklening waar de auto mee gekocht was. Ach en af en toe eens dansen en een glaasje Heineken bier, het ging allemaal nog best.

In mijn eerste verhaal vertelde ik al dat het leek alsof ik, richting winter, Siberië in gingen; Sneeuw-vorst-sneeuw-vorst enzovoorts en al die sneeuw meters hoog. Mijn verjaardag is 3 maart en in Vlaardingen was het altijd goed weer  om het jongvee naar buiten te sturen en er was al wat gras te eten, maar hier keken wij nog naar een goeie 2 meter sneeuw. Ik ben er nooit aan gewend geraakt.

De temperatuur was ook iets om aan te wennen. Vele jaren kwam in januari en februari de temperatuur dag en nacht niet boven 0 graden. Het gevolg: veel auto’s die niet starten niet, lege accu’s en andere ongemakken. Helemaal niet leuk om tijdens dat weer aan je wagen te gaan knutselen.

Ik vertelde dat mijn zus in Stayner woont waar er vaak meer sneeuw valt dan elders. Zij heeft een ‘farmhouse’ van twee verdiepingen ,en in die eerste winter was de sneeuw zo hoog dat wij zo het dak konden oplopen. Van de drie deuren aan de buitenkant was er maar één die open kon. Tegenwoordig met de Global-warming is het niet zo erg meer of misschien raakt ik er een beetje aan gewend na 50 jaar.(waarschijnlijk nooit!)

Er was dus uiteindelijke niet veel te doen in die eerste winter. Ik ben bovendien geen liefhebber van wintersport zoals skiën en met een sneeuwscooter rijden: veel te koud! Wij zaten dus maar te wachten op april om een beetje voorjaar te krijgen. Ik had al besloten dat ik het vreselijk zat was "in the big City of Toronto" en weer ergens naar de boerderij zou gaan. Dat wordt weer een fijn verhaal voor December. Zo eindigde in ieder geval mijn eerste jaar als Vlaardinger in den Vreemde.

Tot de volgende keer en tot schrijfs van Geert van Mil!