VIDV: Op de boerderij

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Marijke Bozzano (Italië) Cora Vlug (Verenigde Staten), Wilma Hollander (Griekenland) en vandaag met Geert van Mil (Canada).

Hoi allemaal, verleden keer vertelde ik dat wij op weg waren naar Beaverton Ontario. Mijn broer en ik als nieuwe emigranten en onze oudere broer chaufferen in zijn auto. Wij hadden anderhalf uur de tijd om naar buiten te kijken en te bewonderen wat er overal te zien was. Alles was zo groot en nieuw en indrukwekkend. Eindelijk gingen wij kennis maken met onze nieuwe baas, hele fijne Hollandse mensen met een jong gezin met 5 kinderen.

Ik kan wel zeggen dat na de oorlog in de jaren veertig en erna veel emigranten het slecht getroffen hadden bij Canadese boeren. De huizen waren niet altijd erg bewoonbaar, weinig salaris, lange werkdagen en nauwelijks vrije tijd. Ik heb vele verhalen gehoord van mijn oudste zus en haar man, Die waren aangekomen in 1949 na een dag of tien op de boot van Rotterdam naar Halifax (door zeeziekte voortdurend over de reling hangen). Toen moesten alle emigranten aangemeld en geregistreerd worden in Halifax en bewijs hebben dat je ergens ging werken voor een baas, die ‘sponsor’ genoemd werd. Het was soms een heel gedoe om die mensen te vinden, door het nog slecht Engels spreken. Die ´sponsor´ had een contract voor werk voor een 1/2 jaar of 1 jaar daarna kon je iets anders gaan doen als je dat wilde of blijven waar je was.

In de zestiger jaren was het wel veel beter voor nieuwe emigranten en wij hadden het goed getroffen waar we belandden. Het boerenbedrijf waar we gingen werken was geen melkbedrijf zoals ik gewend was van thuis in Vlaardingen. Er was een stal met varkens , die werden vetgemest die achtereenvolgens naar de markt en dan naar een slachthuis gingen. Al het land was omgeploegd in akkerbouwland, waarvan een groot gedeelte ingezaaid met graan om varkensvoer van te maken. Mijn werk was dus varkens voeren en de stallen schoon maken, tweemaal per dag en elke dag van de week ! We hadden daarbij zaterdagmiddag en zondag vrij, genoeg tijd om naar de stad te gaan en de kerk te bezoeken.

Een ander groot gedeelte van land was vol gepoot met aardappelen die in het eind van de zomer en het najaar op de markt en aan winkels verkocht werden. Dagenlang moesten wij met de tractors gaan schoffelen en spuiten tegen aardappelziektes. Een laatste deel van de grond was beplant met verschillende groenten die verkocht werden vanuit een kraampje aan de kant van de weg of naar de markt in Toronto werd gebracht en verkocht. Dat allemaal deden wij voor onze salaris, kost en inwoning tijdens de eerste zomer.

Om een plezierige tijd te hebben hadden wij al gauw in de gaten dat wij niet ver kwamen zonder een auto. Ons plan was een Canadees rijbewijs halen en een auto kopen, wat ging erg gemakkelijk hier: de instructeur was de baas van de apotheek in ‘town’ en die liet ons slechts even een paar straten rondrijden. Ik kwam geen ander auto’s tegen en kreeg gelijk een rijbewijs voor personenauto, vrachtwagen en tractor. Kom daar nu nog maar eens om, maar ja dat waren de zestiger jaren.

De zomer van 1966 was erg heet en het was heerlijk om elke avond na ons werk naar het strand te gaan en te zwemmen in Lake Simcoe wat vlakbij was. Zaterdagmiddag en Zondag gingen wij verder meestal naar Toronto waar inmiddels twee vrienden van Vlaardingen aangekomen waren. Daar was veel meer te doen dan in zo'n gehucht als Beaverton.

Ik had een broer vlakbij wonend die een melkveebedrijf had en een broer in Toronto. Daarbij kwam ook mijn oudste zus die eveneens een melkveebedrijf had zo’n twee uur rijden in Stayner. De heimwee viel dus wel mee met al die familie redelijk dichtbij en vele nieuwe en interessante dingen om te leren. Ik kan wel zeggen dat het een grootse ervaring was. Naar mijn zus in Stayner gingen we regelmatig in het weekend heen. Waar zij woonde waren ook veel andere Nederlanders, onder wie ik veel vrienden gemaakt hebt en waar ik me thuis voelde !Een fijn en groot strand vlakbij in Wassaga Beach,moest ik altijd denken aan Hoek van Hollandse strand.

Met een half uur rijden kwamen we aan bij het plaatsje Barrie, waar we nogal eens gingen dansen , avondjes die waren georganiseerd door de "Dutch Canadian Entertainment Club” . Daar zat dan een zaal vol met Hollanders te genieten van Heineken bier, broodjes met ham en Goudse kaas en kroketten en bitter ballen. Je kunt het je niet Nederlandser voorstellen, met polonaise en al, heerlijke avonden !

Na de zomer als het graan binnen was , de aardappelen gerooid waren en opgeslagen voor de winter, de groene kool naar de markt gebracht en alle ander groenten verkocht, was er alleen genoeg werk voor één van ons. Wij spraken af dat mijn broer in Beaverton zou blijven. Ik moest dus zelf een auto gaan kopen en ik ging mijn geluk zoeken in de City of Toronto, het beloofde land ! Dat zal wel een nieuw verhaal worden voor de volgende keer. Dit was in ieder geval mijn eerste zomer als Vlaardinger in den vreemde.

Tot over 4 weken en tot schrijfs van Geert