VIDV: Samen aan de wandel

Cora Vlug
15-01-2017
Nieuws

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Wilma Hollander (Griekenland), Geert van Mil (Canada), Marijke Bozzano (Italië) en vandaag Cora Vlug (Verenigde Staten).

Elke dag wandelen m’n hond en ik een flink eind door de vrije natuur. Dit dagelijkse ritueel doe ik dit jaar 40 jaar. Nee, niet met dezelfde hond en niet op dezelfde plaats. Thuis bij pa en moe kwam er nooit een hond of een kat. Zeven kinderen had m’n moeder haar handen vol aan. We waren drie jaar getrouwd en woonden in de Groen van Prinstererstraat in Vlaardingen. Eindelijk ruimte en tijd voor een hond. M’n droomhond was altijd een Newfoundlander, maar daar was (nog) geen ruimte voor, dus kwam er een allerliefste Cocker spaniel en we noemden haar Elza. Elke dag de Broekpolder in. Het was 1977 en de polder was nog geen recreatiepark maar gewoon polder, met hier en daar een paadje en veel modder. Konijnen, fazanten en af en toe een vosje. We hebben heel wat kilometers genoten daar met z’n tweeën.

In 1986 verhuisden we naar Bergschenhoek en de Broekpolder werd ingeruild voor het Bergse Bos. Elza werd na haar dood vervangen door dan eindelijk m’n Newfoundlander Dhamar. Elke ochtend eerst de kinderen naar school en dan een flinke wandeling. Een jaartje later kwam Golden retriever Sjors erbij. Heel wat voetstappen liggen in het Bergse Bos. In 2000 de grote stap genomen om naar de USA te gaan. Natuurlijk moesten de honden mee. En zo verruilden we het Bergse Bos voor Peace Valley Park en Lake Galena in de USA. Vandaag de dag met Douwe, onze mix Newfoundlander/Border Collie. Ze wordt volgende maand alweer dertien jaar, maar huppelt nog als een puppy elke dag vrolijk mee.

We genieten dagelijks van de vrije natuur en alles wat erin woont. Een vos op zo’n honderd meter afstand. Hij is op zoek naar z’n ontbijtje en onder de grond hoort hij een muisje. Hij graaft wat en hij snuffelt en springt dan twee meter hoog om een duik te nemen met z’n neus in het muizen holletje. Mijnheer en mevrouw Adelaar zitten bijna dagelijks op dezelfde plek in dezelfde boom, deze tijd van het jaar. Heel hoog en uitkijkend over het meer. Af en toe moeten ze even de vleugels strekken en zweven machtig en gracieus door de strak blauwe koude lucht. Het blijft een bijzonder schouwspel. Opeens ontdekken ze vis in het water oppervlak en zweven over het water om de vis met hun machtige klauwen uit het water te grijpen.

Wanneer er echt een lange koude winter is met veel sneeuw dan verdwaalt er weleens een beer vanuit het Noorden deze kant op, op zoek naar eten. Zo’n bericht staat dan in de kranten en is op tv, maar ik ben er nog nooit één tegen gekomen. Herten zien we dagelijks in de verte hun wandeling maken. Regelmatig zit er één in de bosjes vlakbij, maar die bemerk je dan pas als hij weg rent. In de zomer liggen de Bambi’s in het hoge gras verscholen, te wachten tot hun moeder terug komt. Natuurlijk brengen de verschillende jaargetijden verschillende belevingen met zich mee.

Afgelopen zomer zat er een grote ‘snapper’ op ons pad. Gelukkig zag ik hem eerder dan Douwe en kon ik haar op tijd aanlijnen om er met een grote boog omheen te gaan. De naam zegt het al, snapper, hij “snapt”. Het is de pitbull onder de schildpadden. Als hij eenmaal vast heeft laat hij niet meer los. Dus een hondenneus is een makkelijke prooi. Het was vreemd dat hij daar zo stil zat. Toch even voorzichtig van dichtbij bekijken. Er was rondom hem wat los zand en steentjes. Nu ik wat dichterbij kwam zag ik dat hij een holletje had gegraven. Hij was dus een zij. Ze was eieren aan het leggen. Niet een paar, maar elke 10 tellen poepte ze eentje uit. Ik heb 10 minuten staan kijken en ze was nog lang niet klaar. De volgende dag was er niets meer van te zien. Ik heb me laten vertellen dat over een aantal weken de kleintjes zich een weg banen naar boven en het water op gaan zoeken. Moeder bemoeit zich er verder niet meer mee.

Er is hier dit jaar ook een ware eekhoorninvasie. Rondom ons huis zijn de hele dag eekhoorns nootjes aan het verzamelen en verstoppen voor als er straks geen voedsel is, als het landschap is bedekt met een flink pak sneeuw. Ik vond zelfs een vliegende eekhoorn in de tuin. Helaas was ie dood. Ik wist niet dat deze beestjes hier leefden. Ze komen alleen tevoorschijn als het donker is. Door de losse vacht aan hun pootjes en zijkant, lijkt het alsof ze vleugels hebben en zweven ze van boom naar boom. Zo genieten we elke dag van onze wandeling, Douwe en ik. Niet alleen de dieren blijven ons verwonderen, ook de mensen die we tegen komen. We lopen meestal samen of we krijgen gezelschap van hond met baas of een vogelliefhebber.

Op een mooie dag zie ik in de verte een jonge man aan komen lopen. Helemaal alleen, een rugzak en z’n hoofd gebogen naar de grond. Hij leek me niet echt happy, depressief zou je bijna kunnen zeggen. Douwe zag hem ook. Ze bleef staan kijken en verzette geen pootje. Ze wil altijd iedereen enthousiast begroeten maar nu bleef ze alleen maar staan kijken, wat me zeer verbaasde. De jongeman ging op z’n rug in het gras liggen en bleef een paar minuten naar de lucht kijken. We waren nog zeker een paar honderd meter van elkaar vandaan. Douwe en ik stonden op de dijk en de jongeman beneden. Hij had ons niet gezien. Even later ging hij zitten met z’n rug naar ons toe.

Douwe besloot om toch maar eens een kijkje te nemen. Ze is een super enthousiaste hond en rent altijd naar iedereen en alles wat maar een aai over haar bolletje wil geven. Ze springt en holt en dolt naar iedereen. Maar deze keer ging het totaal anders. Ze liep heel rustig naar de jongeman toe. Hij zag haar niet aankomen want hij zat nog steeds met z’n rug naar ons toe. Bij hem aangekomen ging ze meteen vlak tegen hem aan zitten. De jongeman schrok niet eens. Hij legde z’n arm om haar heen en zo zaten ze een paar minuten samen stil voor zich uit te staren. Hij stond op en zette z’n weg voort. Douwe bleef keurig netjes vlak naast hem lopen, alsof ze examen moest doen voor de gehoorzaamheids-cursus. Wonderbaarlijk. Ik was te ver weg om de jongeman te vragen of hij oké was. Hij zette er weer een flinke pas in en Douwe kwam weer naar mij terug. Ik zal het nooit weten, maar ergens had ik het gevoel dat deze jongeman even wat liefde nodig had en Douwe begreep dat op afstand. Het was echt heel bijzonder wat er zich had afgespeeld hier. Mensen vragen mij weleens: ..Vind je dat nou niet vervelend, elke dag die hond uitlaten?’’ Nee dus en nu begrijp je waarom!