VIDV: Spookdorp
- Marijke Bozzano
- 16-10-2016
- Nieuws
Het is al weer 1 jaar geleden dat ik mij aan jullie voorstelde en begon te vertellen over mijn leven hier in Italië als Vlaardingse in den vreemde. Ik had nooit gedacht dat ik dit zo leuk zou gaan vinden, met dank aan Cora uit de USA! Zij heeft mij dat zetje gegeven wat ik even nodig had! Maar nu mijn verhaal…
Op 24 Augustus werden wij hier in Italië opgeschrikt door het nieuws dat er in het midden van het land een aardbeving was geweest. Eem kracht van 6.4 op de schaal van Richter, drie dorpen totaal verwoest en bij andere dorpen eromheen heel veel schade: ruim 300 doden, en veel gewonden omdat het ’s nachts gebeurde. De afgelopen jaren gebeurd het veel in Midden-Italië. Ik heb het gelukkig zelf nooit meegemaakt. Hier in het noorden zijn er wel eens lichte schokken maar die heb ik zelf nooit gevoeld.
Door deze gebeurtenis moest ik denken aan een dorpje hier niet ver vandaan , wat ook verwoest is door een aardbeving , maar wat op een heel bijzondere manier weer tot leven is gekomen. Het heet Bussana Vecchia in de heuvels achter San Remo. Dit dorp werd op 23 februari 1887 verwoest door een aardbeving en het werd onbewoonbaar verklaard. De mensen vertrokken naar de stad of andere gebieden, en zo werd het verlaten dorp ook wel spookdorp genoemd.
Tot er in eind jaren ‘50 een zekere meneer Mario Giani uit Turijn er een kijkje ging nemen. Hij was artiest en kreeg veel inspiratie door de ligging van het dorp daar boven op die heuvel en besloot daar zich te vestigen ook al was dat illegaal. Er was geen water, geen elektriciteit, eigenlijk helemaal niets. Toch knapte hij met eigen materiaal van de ingestorte huizen een plekje op om in te leven en te werken, en er kwamen geleidelijk aan nog meer artiesten die kant op.
In de loop der jaren kwamen er ook artiesten uit andere delen van Europa. Het was een manier om voor niets te wonen met alle gebreken van dien natuurlijk , maar zachtjes aan knapten ze kleine delen van het dorp op en maakte het leefbaar. In 1968 ging er zelfs de Nederlandse artiest Peter van Wel met zijn vrouw Ansie wonen om ook daar hun leven en werk voort te zetten. In 1974 werd er eindelijk water aangesloten en in 1978 elektriciteit , en uiteindelijk keurde de gemeente San Remo de woon-werk situatie goed, op één voorwaarde: het moest een artiestendorp blijven. In 1980 werd er de stichting NCIA opgericht: Nuova Comunita Internazionale Artisti.
Wij zijn er een paar weken geleden een kijkje gaan nemen. Het ziet er geweldig uit, en ook vreemd; aan de ene kant het drama van kapotte huizen en aan de andere kant het leven wat door gaat met kleurrijke kunstwerken .
Als je door de straatjes loopt zie je nog vervallen huisjes en dan weer een pandje waar iemand zit te schilderen en zijn schilderijen tentoonstelt. Of naast de kerk waar alleen nog de muren van staan, staat een dame met zelfgemaakte jam en likeurtjes. Verderop een winkeltje met eigen gemaakte sieraden, een restaurantje waar ook muziek word gemaakt naast heerlijk eten, en een jazzcafé waar ook weer schilderijen en werkstukken hangen. We raakten aan de praat met de eigenaar van dat café en hij vertel dat er veel muziekavonden worden georganiseerd waar we zeker een keer naar toe gaan!
Het is heel speciaal om te zien dat na zo’n vreselijke gebeurtenis iets heel positiefs ontstaat heel uniek , en na ruim 50 jaar word dit dorp nog steeds bezocht door veel toeristen.
Het was een mooie dag met gemengde gevoelens, want in de getroffen gebieden word heel hard gewerkt om alles weer op te bouwen , en dat valt zeker niet mee. De tv-beelden spreken dan ook voor zich! Want al is het in Bussana redelijk goed gekomen, het blijf een verschrikkelijk natuurgeweld !
Tot over 4 weken weer !
Ciao,
Marijke
.jpg)
