VIDV: THE MAKING OF...
- Wilma Hollander
- 25-02-2018
- Nieuws
Kerstmis is nog maar net achter de rug, of het paasfeest komt er alweer aan. Afgelopen weekend is hier de vastenperiode begonnen, die 40 dagen zal duren. Met iedere vastenweek verdwijnen er meer ingrediënten van het menu, te beginnen met rood vlees. En om iedereen de kans te geven zich nog even daaraan te goed te doen, is de donderdag voor het laatste carnavalsweekend omgedoopt tot Tsikno Pempti (rokerige donderdag). Op die dag worden overal de barbecues aangestoken, zowel thuis, in de tavernes als ook in de parken, en eet men in het gezelschap van familie en vrienden een uitgebreide vleesmaaltijd. Vandaar ook die benaming, want barbecues kunnen natuurlijk flink roken, dat weet iedereen.
De maandag erna, te vergelijken met Rosen Montag, begint de vastenperiode echt. Het is een officiële feestdag, Kathara Deftera (schone maandag) genaamd, waarop ook weer uitgebreid gegeten wordt, maar dan wel zonder rood vlees, gevogelte, vis of zuivelproducten. Er blijft gelukkig nog genoeg over, zoals ongezuurd brood, wijnbladeren gevuld met rijst, viskuitsalade, gegrilde inktvis, ovengebakken grote witte bonen, zeevruchtensalade, schaal- en schelpdieren en als toetje de zoete halva (bereid met honing, sesamzaad en bloem). Kathera Deftera is ook de dag waarop men met vrienden en familie gaat vliegeren in het park, op het strand of op de berg. Niemand weet eigenlijk waar deze traditie voor staat of waar het vandaan komt. Ik heb ooit gehoord dat het zou betekenen dat de Grieken zo hun zonden wegvliegeren. Een andere theorie is dat het gebruik van de Venetiërs afkomstig is, die het dan weer bij de Chinezen hebben afgekeken. In ieder geval is het windvliegeren op Kathari Deftera een traditie die moet worden bewaard, daar zijn alle Grieken het over eens.
Ik moet eerlijk bekennen dat dit soort ‘hoogtepunten’ uit de Griekse cultuur grotendeels aan mij voorbijgaan. Ik ben geen carnavalstype, aan vasten doen wij niet, en dat vliegeren is leuk om het een keertje mee te maken, maar dan heb ik het ook wel weer gezien. We weten het, omdat de winkels op die maandag gesloten zijn en je daar dus even rekening mee moet houden. Ook al die urenlange Griekse feestmaaltijden hebben we wel een beetje gehad na dertien jaar. Feesten met vrienden doen we graag, maar liever niet verplicht. En dus is Kathara Deftera normaal gesproken voor mij een gewone werkdag, die ik thuis achter de computer doorbreng. Maar niet dit jaar. Ditmaal stond ik in onze eigen tuin voor fotomodel te spelen met manlief als fotograaf. Dat komt omdat het eerste deel van De Rozen van Beekbrugge binnenkort in productie gaat, wat betekent dat er een auteursfoto nodig is. En aangezien ik de auteur ben... Precies. Er moest een leuke portretfoto van mij worden gemaakt.
Nu klinkt dat helemaal niet zo erg, maar ik kan u verzekeren dat het dat wel is. Ik en foto’s... dat is echt een regelrechte ramp. Ik overdrijf niet. Ooit heb ik een professionele fotograaf ingeschakeld voor het maken van een auteursfoto, en hoewel we een gigantisch leuke middag hebben gehad, was er van de ruim tweehonderd foto’s die hij had gemaakt slechts één bruikbaar. Ik bedoel maar. De keren daarvoor deed manlief de fotoshoot, wat steevast uitliep op knallende ruzie. Hij is meer van het ‘ongedwongen’-type. En knipt dus altijd precies op het verkeerde moment af. Als je net je ogen ten hemel slaat, of een vlieg van je neus mept... dat soort momenten. Hij maakt prachtige landschapsfoto’s, echt waar, en hij is ook super in het vastleggen van typisch Griekse tafereeltjes, maar een mooie foto van mij maken – daarover verschillen onze meningen nog wel eens.
Met elk nieuw boek komt dus ook weer het probleem van die auteursfoto bovendrijven. Het makkelijkste zou natuurlijk zijn om een ‘oude’ foto te gebruiken, maar dat zijn foto’s van jaren geleden. Ik zie er intussen toch iets anders uit, en dan valt het zo tegen als je mij ‘in het echt’ ziet. Kortom, er moest een nieuwe foto komen, en daarvoor had ik een grandioos idee: ik zou een total make-over doen bij de school voor kappers, visagie en fotografie in Volos. Het begon goed, ze waren daar heel behulpzaam, behalve toen het aankwam op het maken van een afspraak. Ineens kwam er geen antwoord meer, misschien wel omdat ze het te druk hadden met carnaval. Kortom, ik was weer terug bij af, en omdat de tijd begon te dringen, zat er niets anders op dan zelf maar aan de slag te gaan. Met manlief als fotograaf...
Kathara Deftera was een heerlijk zonnige dag, perfect voor een fotoshoot. Bij gebrek aan een goede kapper besloot ik zelf de boel een beetje op te krikken met een paar krullers in het haar, en in mijn make-uptasje zaten nog wel wat tubetjes en poedertjes die niet al te ver over de datum waren. Het glamourjurkje in mijn kast kon er van boven prima mee door, en aangezien een auteursfoto de onderkant niet laat zien, was het de perfecte keus. Twee uur na aanvang kwam ik de slaapkamer weer uit, en kon manlief aan de slag als portretfotograaf.
Wonder boven wonder verliep onze photoshoot dit keer in perfecte harmonie. Zo zeer zelfs, dat de vriendin van onze buurvrouw, die toevallig onze tuin passeerde na het gezamenlijk genoten Kathera Deftera-maal, nogal snibbig tegen haar echtgenoot opmerkte: ‘Dat doe jij nou nooit, van die romantische foto’s van mij maken!’ Aah, wat een lief compliment! En eerlijk is eerlijk, manlief deed het absoluut beter dan de professionals. In de ruim tweehonderd foto’s die hij van mij maakte zitten zeker vijf foto’s die in aanmerking komen als auteursfoto bij mijn biografie in mijn nieuwe roman. En daar ben ik dus superblij mee. Alleen, hij kon dat ‘ongedwongen’ toch niet laten. Het werd een backstage-foto die ik u niet wil onthouden. Mijn achterkant dus, terwijl ik mezelf van de ene achtergrondstruik naar de andere verplaats, met aan mijn voeten de comfortabele pantoffeltjes die absoluut niet bij de glamour-jurk passen. En de voorkant... Die is te zijner tijd te bewonderen in mijn nieuwe roman. ;-)
Yiassou uit Pilion!
Wilma Hollander
