VIDV: Vrienden, vrijwilligers en een beetje verdriet.

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Wilma Hollander (Griekenland), Geert van Mil (Canada), Marijke Bozzano (Italië) en vandaag Cora Vlug (Verenigde Staten).

In de meer dan 15 jaar dat we hier vertoeven heb ik oude vrienden uit het oog verloren, nieuwe vrienden gevonden, teleurstellingen verwerkt en veel plezier beleefd. Het is niet meer dan normaal dat na zoveel jaren het één en ander verwatert. Niks verkeerd mee en niemand is schuldig, het gebeurt gewoon. Via Facebook is het gelukkig weer wat makkelijker om deze contacten te behouden. Wanneer ik weer eens een bezoek aan Vlaardingen en omstreken breng heb ik het gelukkig nog stikdruk met “even bijkletsen” met oude vrienden en familie. Vrienden maken met Amerikanen is toch anders. Het blijft toch altijd oppervlakkig en lang niet zo spontaan als Nederlanders. Als een Nederlander tegen je zegt “we moeten eens een hapje gaan eten ergens samen” dan zit je twee dagen later gezellig in een restaurant aan een tafeltje. Wanneer een Amerikaan dit voorstelt dan kan je rustig “yes” zeggen, ook al heb je er niet echt zin in, want het gebeurt toch niet. Ik ben er nog niet achter of ze het nu vergeten of dat ze dit uit beleefdheid vragen. Ik ben dus blij met m’n Nederlandse vriendinnen hier. Helaas gaat één van de Dutch meiden ons weer verlaten. Met een lach en traan hebben we een afscheidsborrel gehad bij ons thuis. Traditiegetrouw in de tuin bij een kampvuurtje, met een “borrel” en voor de mannen een sigaar. De mooiste foto van ons Dutchmeiden fietsavontuur in New York City uit laten vergroten, op een grote canvas laten printen en als afscheidscadeau gegeven. Bij het uitpakken hebben we toch allemaal even een traantje weg gepinkt. Die dag was zo bijzonder. Op een oranje Batavus door New York City fietsen met een stel gezellige Hollandse meiden. Dat heb je toch maar gedaan en dat neemt niemand meer van je af. We zullen hen missen en zij ons. Zo zijn er in de loop der jaren vrienden gekomen en gegaan.

Er zijn verschillende clubs voor Nederlanders in de grote steden, zoals Philadelphia en New York. Door heel de USA en Canada en waar ook ter wereld. Overal kom je die oranje shirts tegen wanneer het Koningsdag is of wanneer we de voetbalkampioenschappen weer eens mogen meemaken. Deze clubs organiseren BBQ’s, rijsttafels, stamppot dinners en feesten en partijen voor bijzondere Nederlandse dagen. Ik heb er niet zo’n behoefte aan om naartoe te gaan, maar de foto’s op Facebook zien er altijd gezellig uit. Een feestje bouwen dat kunnen we wel.

Afgelopen week was de jaarlijkse “volunteer week” voor de vrijwilligers van het plaatselijke ziekenhuis. Ik ben één van de meer dan 300 vrijwilligers in het ziekenhuis. We worden altijd wel in het zonnetje gezet en gewaardeerd, maar 1x per jaar wordt dat nog eens feestelijk duidelijk gemaakt met vrolijk versierde gangen en een diner. Zo’n diner is massaal natuurlijk, als al die 300 vrijwilligers komen opdagen. Toespraken van de directeur, nog een andere directeur, hoofd van de vrijwilligers enzovoort. Ook krijgen de Highschool vrijwilligers een goed gevulde envelop voor een aanbetaling voor een college studie. Deze tieners moeten een flink aantal uren vrijwilligerswerk vol maken om in aanmerking te komen voor zo’n “scholarship”. Verder studeren na de highschool is hier behoorlijk belachelijk duurder dan in Nederland, dus elke bijdrage is meegenomen. Onder het genot van een salade en een stukje kip of pasta horen we alle toespraken aan over hoe geweldig we wel niet zijn. Terwijl ik zo de mensen aan m’n tafel bestudeer moet ik even lachen. Ik zit met 12 mensen aan een grote ronde tafel. Iedereen zit lekker te smikkelen en ik besef me weer dat ik er maar niet aan kan wennen hoe de gemiddelde Amerikaan z’n bestek gebruikt, of liever gezegd “misbruikt”. Eerst alles snijden met mes en vork op zo’n manier dat het lijkt of je stukje vlees op je bord nog geslacht moet worden. De vork rechtop in het vlees boren, alsof je het vermoordt en goed stevig met een gebalde vuist de vork vasthouden. Na het intensief en geconcentreerd snijden van het vlees,  je mes neerleggen, je vork over brengen naar je rechterhand en prikken maar. Ook op deze manier kan je uitvinden wie Amerikaan is en wie niet. Aan mijn tafel zaten 10 mensen te prikken en twee gebruiken mes en vork. Eén ervan was van origine Duits en ging regelmatig terug naar haar familie en ik was de andere. Wanneer je dit tegen een Amerikaan zegt, geven ze je gelijk en moeten er zelf ook wel een beetje om lachen. Al met al een geslaagde lunch, mooie toespraken en goed gezelschap, maar volgend jaar zorg ik toch maar weer dat ik moet werken die dag. Ik ben bijna thuis. Ik rijd op een lange, rechte stille weg. Geen verkeer verder, alleen een motor die me in de verte tegemoet komt. Zo’n stoere Harley met een even stoere brede man met een baard en een zwart leren jack. Hij zit kaarsrecht en z’n benen recht vooruit, met z’n kuiten leunend op de trappers. Prachtig gezicht. Wanneer hij dichterbij komt hoor je het typische Harley geluid “ bobobobobob”.  Schitterend vind ik dat. Uit het niets komt er een kat tevoorschijn en steekt over zonder eerst rechts, links en weer naar rechts te kijken. Het voorwiel van de motor raakt de kat heel even. De kat tuimelt en springt 3x een meter in de lucht, valt en blijft liggen. Ik stop en stap uit. Arm beest. Nog een paar schokjes en hij is dood. Ondertussen rijdt de motorrijder gewoon door alsof er niets is gebeurd. Ik ben woest. Welk onbenul van een @#@#$%%$, nou ja ik zal het hier niet herhalen wat ik dacht. Ik pak de kat op en leg hem aan de kant van de weg, onder de bosjes. Dat is toch het minste wat ik kan doen. Ik wil weer in m’n auto stappen en zie dat de motor is omgekeerd en terug komt. Ik wacht even. De Harley stopt, de man ziet bleek en verontschuldigd zich duizend keer. Het ging zo snel en hij besefte niet dat hij de kat had geraakt, totdat hij achterom keek en mij zag staan op de weg. Zo’n stoere man staat daar met tranen in z’n ogen. Samen kijken we nog even met natte ogen naar de kat en gaan dan weer ons weegs. Thuis nog even een bord gemaakt op een stokje “hit cat” en bij de kat langs de weg gezet. Voor het geval iemand naar de kat op zoek is.

Kan ik wel weer een bakkie koffie gebruiken voor de schrik, dus weer de vriendinnen optrommelen om samen te komen in de plaatselijke koffiezaak, onze stamkroeg. Een leuke zaak met verse koffie, bagels en muffins. De meubelen die er staan zijn tweedehands of zoals we tegenwoordig zo mooi zeggen “vintage” en alle stijlen door elkaar. Er staat een oude piano die bespeeld mag worden na toestemming van de bazin. Als je iets leuk vindt dan kan je het kopen en vervangen ze het weer met iets anders wat ze vinden op een vlooienmarkt. Er komen regelmatig lokale artiesten optreden, zomaar voor hun en ons plezier. Geen kaartjes kopen, ze verdienen niets, alleen staat er een fooienpot en eventueel een CD die te koop is. De wanden hangen vol met kunst. Elke maand een andere plaatselijke kunstenaar. Deze maand mei is cora-art.com aan de beurt.  Mijn schilderijen hangen te pronken en ik ben er best een beetje trots op. Kijken wat daar weer uit voortvloeit.