VIDV: Waar een wil is, is een weg

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Marijke Bozzano (Italië) Cora Vlug (Verenigde Staten), Wilma Hollander (Griekenland) en vandaag met Geert van Mil (Canada).

Hoi allemaal in Vlaardingen !

Ik heb jullie verleden maand verteld dat ik het zat was van rond schooieren en een vaste baan aangenomen had in een conservenfabriek in Whitby, Ontario, waar ik nu woon. Een grote stap voor mij om ergens "mijn pootjes neer te zetten". In die tijd dacht ik al Jeetje wat worden we toch oud ! In de Tweede Wereldoorlog geboren en ik ben nog geen 30 jaar oud.

Dus met mijn technische kwaliteiten die ik altijd bezat was ik nu verantwoordelijk voor het onderhoud van de machines die papieren labels op die blikken plakken en die de blikken in kartonnen dozen inpakken. Ook was het mijn verantwoordelijkheid om de bestellingen klaar te maken van klanten (zoals grote kruidenierswinkels) die onze producten verkopen. En dan moesten die bestellingen natuurlijk op de vrachtwagen geladen worden of opgeslagen in het pakhuis. Daarbij kwam ook het regelen van alle benodigde papieren voor transport en de opslag in het pakhuis en ook de tijd in de gaten houden van al de mensen die voor mij werkten (gemiddeld 12 tot 15 mensen). Goed zorgen dus dat iedereen aan de gang blijft en een weekgeld krijg en elke dag moet gaan zoals het gaan moet. Nou dit was wel iets anders dan koeien melken of vrachtwagens chauffeuren.

Je moet wel even in de gaten houden dat wij emigranten wel een bijzonder stelletje mensen zijn, wij stappen vanaf de boot of uit een vliegtuig en Vlaardingen is HEEL ver weg. En daar staan wij dan : vreemd land-vreemde taal-alles vreemd en een of andere keer krijgt men toch honger en het is tijd om iets te eten en dat gaat geld kosten. 'Guldens' zijn niet goed meer, we hebben 'Dollars' daarvoor nodig. Je weet wel wat ik bedoel : een baantje opzoeken of iets voor jezelf gaan doen. Alles mag en was mogelijk in de jaren 60 en 70,wel idealistisch wezen en niet bang zijn, van alles en nog wat aan willen nemen en niet lui zijn. Wie deze kwaliteiten niet heeft zou wel gauw op weg terug naar huis zijn gegaan.

Af en toe struikelen we en vallen we weleens op ons gezicht of krijg een schop onder je weet wel wat. Dan ga je gewoon weer rechtop staan, zegt "goeie dag - bonjour" en ga ergens anders heen. Ging best toen , als ik even terugkijk was de economie in die jaren wel veel makkelijker en een stuk beter. Onze vier kinderen doen het allemaal ook goed , zo zie je maar : als er een wil is, is er een weg. Werk zat-geld zat , maar ja in Nederland was het ook goed in die dagen. Dat kwam toen nog dikwijls in mijn gedachten.

Daar zat ik dan , ik wist nu wel dat ik hier zou blijven en niet voorgoed terug ging naar Nederland. Geld om een boerderij te kopen zou ik waarschijnlijk nooit bij elkaar krijgen dus het werd "roeien met de riemen die je hebt" en dat ging tamelijk goed. Uiteindelijk kon ik best wennen om binnen te werken in plaats van buiten onder de zonneschijn , zoals ik eerder zei : ik begin wel een beetje ouder te worden.

Zonet weer het NOS Journaal gekeken op mijn computer, één keer per dag ga ik even kijken of alles goed gaat in Nederland. Alles schijnt wel op het gewone gangetje door te gaan , kan ik vannacht weer lekker slapen ! Geen bomaanslagen hier of bij jullie of ergens anders ,dus dat is ook weer goed.

Dit is weer genoeg voor april en dat is weer een kijkje in het leven van een emigrant uit Vlaardingen. In mei zien we wel weer wat er gaat gebeuren in 1971. Alles is goed hier en ik hoop dat het goed gaat met jullie allemaal in mijn Flardinga.

Dus tot over 4 weken en tot schrijfs maar weer !

Geert van Mil