VIDV: Zomerweer
- Wilma Hollander
- 14-08-2016
- Nieuws
Terwijl mijn vriendinnen in NL steen en been klagen over de zomer die geen zomer is, hebben wij hier in Pilion al weken lang temperaturen van rond de vierendertig graden. En geloof me, dat is ook niet echt bevorderlijk voor het welzijn van een mens. Het zou fijn zijn als we konden middelen: wij een beetje van jullie, jullie een beetje van ons, maar helaas, zo werkt het niet.
Voor de vakantiegangers is het best uit te houden. Strandbedje, zee, terrasje pakken... ja, ik snap best dat een paar weekjes op die manier doorgebracht echt vakantie is. Onze allereerste kennismaking met Pilion in 1998 verliep namelijk ook zo. 'Ik wil warmte,' had manlief gezegd. 'En als je zeker wilt zijn van warmte, moet je in juli/augustus gaan.' Dus dat was wat we deden. De goden waren manlief extra goed gezind, want de warmte die we kregen, was zelfs een echte hittegolf, met temperaturen van rond de veertig graden.
Toch hebben we ondanks de hitte best veel van Pilion gezien. Dat komt omdat ik me geen vakantie kan voorstellen zonder eropuit te trekken. Omdat we niet over een auto beschikten en er ook geen eentje wilden huren, waren we op het openbaar vervoer aangewezen. Nu moet u zich daar niet al te veel bij voorstellen op ons Griekse schiereiland, zeker niet in de tijd waar ik het nu over heb. 's Ochtends kwamen er een paar bussen langs ons vakantiedorpje, op weg naar geheimzinnige andere dorpjes in de bergen of aan de zuidkust, en ergens in de middag of in de avond kwamen ze weer terug.
Voor onze toen nog Nederlandse begrippen was het even wennen dat er niet op ieder gewenst moment een bus reed, maar toen we eenmaal de Griekse slag te pakken hadden, werd het één groot avontuur. Een dienstregeling hadden we niet. Dus stapten we gewoon in de eerste de beste bus die voorbijkwam en lieten we ons over het eiland rijden tot het eindpunt bereikt was. Daar informeerden we bij de chauffeur hoe laat er een bus terugging, en vervolgens zochten we zo snel mogelijk het dorpsplein op. Tegen die tijd was het meestal al middag, zodat we een goed excuus hadden om een karafje koude witte wijn en een salade of andere lekkere hapjes te bestellen. Daarna liepen we nog even het slaperige dorpje rond voor we tevreden en een beetje soezerig weer in de bus terug stapten.
Het grote voordeel van die uitstapjes was dat de bussen allemaal voorzien waren van airco. Zelfs op het heetst van de dag reden wij gekoeld en wel over hobbelige wegen door het zinderende, maar altijd groene landschap. In die tijd waren er in de bergen nog heel veel wegen niet geasfalteerd, en ik herinner me hooggelegen miniatuurdorpjes die we met een slakkengang van hooguit tien kilometer per uur bereikten. Onze medepassagiers waren ook zeer de moeite waard, want de bus was gewoon een rijdend ontmoetingscafé. Iedereen leek elkaar te kennen en het geklets en gelach was niet van de lucht. Niet zelden kwam er iemand de bus in gestommeld met een tas vol zoetigheid, dat rond werd gedeeld, maar ook een passagier met een mand vol kakelende kippen aan de arm was geen uitzondering. De kippen werden niet uitgedeeld, tenminste... niet tijdens de busrit. Waarschijnlijk later wel, als ze geslacht en gebraden waren. Zo zijn de Grieken nu eenmaal. Wat ze hebben, wordt met liefde met anderen gedeeld.
Terug bij ons appartement namen we altijd eerst een verfrissende duik in zee, want de wandeling van de bushalte naar huis was het moeilijkste – lees: warmste – deel van de dag. Daarna lieten we ons op het bed vallen voor een late siësta en als we wakker werden, was de zon onder en was het hoog tijd voor een lekkere maaltijd in onze favoriete taverne. De wijn smaakte daar ook bijzonder goed, wat de wandeling terug over het strand soms wat bemoeilijkte. Maar we zijn toch altijd netjes thuisgekomen en van katers herinner ik me niets, dus die wijn moet echt wel goed zijn geweest.
Ja, het was – en is! – goed toeven in ons mooie Pilion. Die eerste en enige vakantie hier heeft op ons zoveel indruk gemaakt dat we zeven jaar later zonder ook maar een moment te aarzelen de emigratie-sprong hiernaartoe hebben gemaakt. En nu, ruim elf jaar dáárna, hebben we er nog steeds geen spijt van. Pilion is ons thuis geworden, met alle gekke, irritante, mooie, leuke en minder leuke momenten die nu eenmaal bij ieders leven horen, ongeacht waar je dat leven doorbrengt.
Hoewel er net als in NL ook in Pilion zeker het een en ander is veranderd sinds 1998, is het weer hier toch eigenlijk wel hetzelfde gebleven. Het is nog steeds érg warm in juli en augustus. Natuurlijk vind ik het heerlijk dat de zon iedere dag schijnt, maar zo zachtjesaan mag het van mij best wel een paar graadjes kouder worden. Gelukkig hebben ze voor dit weekend storm, regen en onweer voorspeld, met een weekje koufront erachteraan. Nou ja, koufront... denk aan een graad of vierentwintig. Maar dat is wel net zo'n duikeling als jullie in NL maken als je van tweeëntwintig naar twaalf graden gaat! Dus als ik volgende week een dik vest aan heb wanneer ik tussen de vakantiegangers op een terrasje zit, dan is dat echt helemaal niet zo raar als die vakantiegangers denken dat het is. Mijn lichaamsthermostaat is na al die jaren hier nu eenmaal ingesteld op hoge temperaturen, dus ja, vierentwintig graden is voor mij aan het eind van alwéér een hete zomer absoluut 'frisjes'.
Als ik de weerman op het NL-journaal mag geloven, hebben jullie dit weekend ook eindelijk weer een beetje zon, met heerlijk 'Grieks frisse' temperaturen. Ik ben zo blij voor jullie. Kunnen júllie vesten eindelijk, eindelijk weer uit ;-)
.jpg)
