VL-ID-VR: Nieuwe vrienden

Cornelia Street in Manhattan.

VLAARDINGEN - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vier Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Maak kennis met Bart van Zessen (Argentinië), Antoinette van de Water (Thailand/Borneo), Wilma Hollander (Griekenland) en vandaag met Cora Vlug (Verenigde Staten). 

Nieuwe vrienden vinden in een vreemd land. Natuurlijk denk je daar over na, voordat je de grote stap zet. Waar ik niet over had nagedacht waren eventuele nieuwe Nederlandse  vrienden. Niet echt bij stilgestaan dat er hier in de buurt Nederlanders zouden wonen. Al snel mis je toch ook de gezellige Nederlandse kneuterigheid. De gemiddelde Amerikaan ligt toch wel het liefst om een uur of elf in bed. Is er een party dan is dat hooguit om 11 uur s’avonds wel afgelopen en meestal nog eerder. Ik kan ook nog steeds niet wennen aan 'eerst een borrel en dan koffie.' Met recht is dat dus bedoeld als 'oprotkoffie'. 

Nederlanders vind je overal, dat weten we allemaal. Al reis je de halve wereld door, je komt overal wel Nederlanders tegen. Dat was al in de zeventiende eeuw en dat zal altijd wel zo blijven. En al weten veel Amerikanen niet waar het ligt, ze hebben wel van Nederland gehoord. Kijk maar eens in de straten van New York City. De banden met New York en Nederland zijn meer dan 400 jaar oud. Namen als Wallstreet (de Wallen) Harlem (Haarlem), Brooklyn (Breukelen) en noem maar op, hebben 'wij' allemaal verzonnen. Er is zelfs een Corneliastreet. Heeft natuurlijk helemaal niks met ondergetekende te maken, maar toch leuk als er een straatje met jouw naam bestaat in NYC. Al is het een straatje van niks. 

In 2009 was het 400 jaar geleden dat Kapitein Henry Hudson met z'n 'Halve Maan' voer van Holland naar wat we nu kennen als Manhattan in New York. Veel festiviteiten werden georganiseerd en (toen nog) prins Alexander en Maxima kwamen op bezoek. Ook had de Nederlandse regering 200 (2x 200 wielen is 400 jaar) oranje Batavus fietsen gedoneerd aan NYC. Waarschijnlijk van jullie belastingcenten, maar daar kan ik ook niks aan doen. Op een goede zondag in augustus werd een groot deel van Manhattan afgesloten voor al het motorisch verkeer. Alleen wandelaars en fietsers waren toegestaan. Een hele happening waar ik bij wilde zijn. De Nederlandse ambassade stelde de 200 oranje fietsen beschikbaar voor een fietstochtje. Ik moest en zou op een oranje fiets door Manhattan.  Wat een belevenis zeg!! Helemaal geweldig en wat was ik trots op mezelf. IK...op de fiets....in NYC. Uiteraard heel veel rood/wit/blauw en oranje in de straten. Het was bijna echte Hollandse gezelligheid. 

Omdat we zo van gezelligheid houden vinden we elkaar, waar we ook zijn. Wisten jullie trouwens dat volgens de Dikke van Dale het woord 'gezellig' niet is te vertalen? Op een dag ging de telefoon, ,,Halloooooo met Heidi.'' Ik ken geen Heidi, maar het klonk heel vriendelijk en enthousiast. Ze woonde niet zo ver en had nog een paar Nederlandse en Belgische vriendinnen. Aan het einde van het telefoongesprek, dat anderhalf uur duurde, had ik een vriendenkring gevonden. Onze 'Dutch meiden' is een gezellig clubje vrouwen. Er komt er eens één bij en er valt er eens één af. Ze gaan terug naar Nederland, ze verhuizen naar een andere Staat en iemand heeft weer een nieuwe gevonden en wordt geintroduceerd. Het is eigenlijk best grappig hoe je elkaar soms tegenkomt.

Een van de Dutch meiden  was boodschappen aan het doen op een farmers market. Ze kwam bij de broodafdeling en daar lagen heerlijk verse bruine broden. Nu is over het algemeen het bruine brood in dit land niet echt smakelijk  (hoewel het steeds beter wordt) dus dit was iets bijzonders. Ze belde me op haar mobieltje en vroeg of ze voor mij ook een paar broden moest kopen. Nou dat wilde ik wel, dus ik bestelde 5 broden. Toen ze  haar mobieltje weer in haar tas stopte, hoorde ze opeens achter zich: ,,Laat je ook nog wat voor mij over??'' En zo heb je er dus weer een nieuwe vriendin bij. Quirina uit Rotterdam, maar we noemen haar Kjoe (Q) want Quirina kunnen ze hier niet uitspreken. We spraken af in een coffeeshop (nee, geen Nederlandse coffeeshop :P). Het was er druk en toch pik je precies de goeie eruit. Q? Cora? Yes. 

Of je stapt een winkel binnen en ziet iemand staan waarvan je denkt": 'die is Nederlands' en zij kijkt jou aan met een blik van 'ben jij Nederlands?' Dus stap je op elkaar af en heb je weer een nieuwe vriendin erbij. Een ouder echtpaar loopt in de supermarkt boodschappen te doen. Dan hoor je: 'nou jeetje zeg, dat is ook duur voor een stukje kaas'. Blijkt dat ze bij hun dochter op bezoek zijn. Huppekee weer iemand voor de Dutch meiden. Het is ook weer niet zo dat 'we' elke dag op zoek zijn naar Nederlanders, maar deze dingen gebeuren gewoon. En als je dan zo’n groepje meiden bij elkaar hebt, merk je toch wel weer hoe verschillend Amerikanen en Nederlanders zijn. Niet beter, niet slechter, maar gewoon anders. En natuurlijk moet er af en toe even flink gemopperd worden op dit land en dat doe ik graag met een paar Nederlanders. 

Ik ben nog geen mens uit Vlaardingen tegen gekomen. Geen mens, maar wel een 'ding'. Vanaf dat we hier wonen ga ik naar dezelfde kapper in Doylestown, koop dezelfde Unite shampoo bij die kapper. Op een dag (niks anders te doen zeker) lees ik de kleine lettertjes op de shampoofles. Je kent het wel : how to use,  ingredients , no animal testing en made in.  Staat tot mijn grote verbazing ook in het Nederlands hoe je je haar moet wassen. En dan helemaal onderaan : Netherlands 3135 GL………..Nou moe?!?!? Dat is de postcode van Vlaardingen!!!! Om precies te zijn de Kethelweg, ongeveer ter hoogte van de oude Jan Ligthartschool, waar ik m’n eerste woorden heb leren schrijven. Dat zijn leuke dingen en het blijkt maar weer dat de wereld inderdaad toch eigenlijk maar klein is.