We willen bloed zien!

Steeds vaker merk ik, dat mensen geen genoegen meer nemen met een simpel 'sorry' of 'het spijt me'. In en om de school worden, net zoals overal natuurlijk, fouten gemaakt. Een leerkracht vergeet wel eens een ouder op tijd te informeren of vergeet een afspraak na te komen. Er gaat wel eens een brief niet op tijd uit naar de kinderen of er wordt een ziekmelding niet tijdig doorgegeven. Allemaal niet erg professioneel natuurlijk. Maar wel menselijk.

De reactie van een aantal ouders is echter in toenemende mate buitenproportioneel. In veel gevallen wordt er scherp, negatief en persoonlijk uitgehaald naar de betreffende docent. In bijna al dit soort gevallen blijft het daar niet bij en wordt de school als slecht betiteld en we zoeken het bijna altijd 'hogerop'.  Want het volstaat niet, dat een leerkracht zijn excuses aanbiedt. Nee hij of zij zal ook nog eens op z'n donder moeten krijgen van de directeur en van het bestuur en als het even kan ook nog van de inspectie.

Een collega maakte de fout om het rapport van een meisje uit haar klas mee te geven zonder daarvoor eerst contact met de ouders te hebben gezocht. Zij maakte de inschatting, dat de ouders wel tevreden zouden zijn over het rapport. Het meiske was immers in alle vakken stevig vooruitgegaan. Alleen voor begrijpend lezen was het kind van een D naar een E gezakt. Dat zat er al aan te komen en was ook al bij het tweede rapport gerapporteerd als een mogelijke ontwikkeling. Het bleek en inschattingsfout van de betreffende docent. De ouders waren furieus. Natuurlijk kwam er een rapportgesprek en daar werd parttimer nummer één op verschrikkelijke wijze de les gelezen. Excuses mochten niet baten. Dezelfde dag nog werd parttimer twee telefonisch beschimpt en afgeserveerd.

Ook hier werden excuses in de wind geslagen. Daarna kwam ik zelf aan de beurt. Als directeur moest ik mijn collega's toch beter onder controle hebben. De school was onder mijn leiding een zootje geworden. En ze zouden er melding van maken bij mijn 'bazen'. Dezelfde dag kreeg een jongen uit groep 4 een bal loeihard op zijn bril. Flinke snee in het gezicht en de bril was definitief 'overleden'. Na de EHBO werd vader gebeld. ,,Tja, meester Herman. Kan gebeuren hè! Hij leeft tenminste nog. Fijn weekend!''

 Ze zijn er nog. Normale mensen.