Zomer en kerst
- Cora Vlug
- 23-07-2023
- Nieuws
Het is weer een hete zomer. Heet, vochtig en af en toe hadden we ook nog de luchtverontreiniging van de bosbranden uit Canada. Dit levert vele spookachtige plaatjes op met een oranje zon aan de dikke dichte hemel. Mooi gezicht, maar heel ongezond. Het advies was om binnen te blijven en ramen en deuren te sluiten. Vandaag is het goed uit te houden met ‘maar’ 28 graden Celsius. De Zuidelijke staten van de VS hebben het zwaar te verduren met temperaturen van 40 graden en daarboven. Ik blijf het liefst binnen in de airco op zulke dagen.
Ik schrijf nu meer dan 9 jaar mijn maandelijkse bijdrage voor Vlaardingers in den Vreemde. Nooit gebrek aan schrijfmateriaal, maar in deze hete komkommertijd gebeurt er weinig, dus is er weinig of niets om over naar huis te schrijven.
Ik ga eerst maar even boodschappen doen bij Costco, kijken of ik daar wat schrijf-inspiratie krijg. Costco is een grote retail keten voor particulieren en bedrijven. Vergelijkbaar met de Makro in Nederland, maar dan uiteraard véél groter. De eerste Costco werd in 1983 geopend in Seattle. Anno 2023 zijn er 855 vestigingen. Niet alleen in de VS maar ook ver daarbuiten. Een paar weken geleden heb ik mijn lompe, oude, grote, heerlijke Ford SUV/truck ingeruild voor een wat meer bescheiden auto. Eén van de fijne dingen van wonen is de VS is de grote bakken op de weg en genoeg ruimte er omheen om lekker door te tuffen. Ik mis m’n oude Ford bak wel, maar alle nieuwste snufjes in de moderne auto’s heeft ook wel wat. Alles piept en toetert, camera’s achter, voor, zij en bovenkanten. Ze kan voor me parkeren, maar dat doe ik liever zelf. Ze kan een stukje vooruit of achteruit als ik nog buiten sta. Cruise control die veilige afstand houdt en zich aanpast aan het rijgedrag van je voorganger. Techniek staat voor niets.
Ik parkeer keurig tussen de lijnen op het enorme Costco parkeerterrein. Ook daar is een camera voor, hoewel ik het ook prima kan zonder. Ik druk op knopje P en druk de motor uit. Het dashbord piept en vraagt me of ik even de achterbank wil checken of ik de kinderen niet vergeet. “Overdreven” denk je? In de VS overlijden gemiddeld 38 kleine kinderen per jaar, door een heatstroke in een geparkeerde auto. Om over honden nog maar te zwijgen. Dat zijn er honderden.
Een vrouw is klaar met haar enorme winkelwagen uitladen en haar boodschappen inladen in haar mega truck. Ik vraag haar of ik haar lege winkelwagen zal meenemen, dat scheelt haar een wandeling naar het verzamelpunt. Ze schrikt ervan en een groot pak papieren koffiebekers valt uit haar auto en de tweehonderd bekers verspreiden zich over het parkeerterrein. Daar gaat m’n goede daad voor vandaag. Ze zegt toch beleefd “thank you, you’re so kind”. De bekers zijn weer snel verzameld en verdwijnen in de achterbak.
Het is druk bij Costco. Ik verzamel de dingen die op m’n boodschappenbrief staan en ik presteer het deze keer om geen extra dingen te kopen. Lange rijen bij de 15 kassa’s. Ik sluit aan. Voor me staat een man met in de ene achterzak van z’n korte broek een portemonnee en in de andere zak z’n mobieltje. Zo voor het grijpen als je daarin gespecialiseerd bent. Hij denkt vast “dat voel ik wel”. Lange rijen bij de kassa geeft mij altijd de tijd om mensen te kijken en mijn gedachten erop los te laten. De man voor me haalt me abrupt uit m’n dagdroom door me erop te wijzen dat de lopende band leeg is en ik mijn boodschappen erop kan leggen.
Wanneer de kassière alle boodschappen van meneer bij elkaar heeft opgeteld haalt hij een chequeboek uit z’n kontzak. Het is een uitstervend ras, de cheque-uitschrijver in een winkel, maar zo af en toe vind je er nog één. De kassière stopt de check in een machientje, maar deze scheurt de cheque pardoes doormidden. Meneer moet een nieuwe cheque uitschrijven. De kassière begint alvast mijn boodschappen te scannen. Als ze klaar is vraagt ze of ik nog vellen postzegels nodig heb, want 1 augustus gaan de prijzen flink omhoog bij de posterijen. Ik zeg vriendelijk “no thanks, ik stuur geen kerstkaarten”. Meneer is klaar met het schrijven van de cheque, kijkt me aan en zeg “bah Humbug Scrooge” met een lachend gezicht. Ik vertel hem dat ik wel een beetje beroemd/berucht ben voor mijn negatieve kerstgevoelens. Ik heb een groen kerstshirt met de rode tekst Kut Kersemus erop. De betekenis heb ik netjes en vrij vertaald voor meneer. Het shirt is gemaakt door een Nederlandse in Michigan. Mijn Nederlandse vriendin hier wil het shirt graag lenen komende kerst, wanneer haar schoonfamilie komt voor het jaarlijkse Kerstdinner.
De machine registreert de cheque van meneer. Mijn boodschappen liggen alweer in de kar. Ook weer zo’n fijne gewoonte in de VS, je boodschappen worden voor je ingepakt. Ik heb nog steeds de neiging om het zelf te doen, maar daar zijn de inpakkers niet van gediend, dus zeg ik altijd beleefd dankjewel en maak een praatje, terwijl ik sta te niksen. Ik loop snel over het vochtig hete parkeerterrein en heb heel even moeite met het vinden van m’n ‘kleine’ autootje. Als ik dichtbij genoeg zou zijn zou ze ook nog met een druk op de remote carkeys naar me toe rijden, ala Kit van de tv serie Night Rider in de jaren ’80. Beetje overdreven natuurlijk, maar het scheelt niet veel. Ik laad de booschappen in de achterbak, zet de airco aan en gauw naar huis. Niet echt veel inspiratie opgedaan voor het schrijven voor Vlaardingers In Den Vreemde.
Cora Vlug
