Klussen met hindernissen

VLAARDINGEN/PILION - Iedere zondag op Vlaardingen24: Vlaardingers in den Vreemde! Vlaardingers die de Haringstad achter zich hebben gelaten om elders in de wereld hun geluk te zoeken, geven bij toerbeurt een kijkje in de keuken van hun leven 'in den vreemde'. Lees de belevenissen van Cora Vlug (Verenigde Staten), Dick van der Pijl (Frankrijk) en vandaag Wilma Hollander (Griekenland).

Mijn tweeweeks verblijf in Nederland was een schot in de roos. Mooie ontmoetingen, ellenlange koffieklets-uurtjes met goede vriendinnen, slenteren langs oude en nieuwe plekken en natuurlijk een paar gezellige knuffeldagen bij zoon en schoondochter. Heerlijk was het ook om weer vrij adem te kunnen halen zonder geplaagd te worden door benauwdheid of hoestbuien en daardoor mijn energie met de dag weer terug te voelen komen. En ja, ik heb me opnieuw verwonderd over hoe snel de digitalisering in Nederland zich ontwikkelt, me opnieuw vergaapt aan de ongelooflijke veelheid aan producten in supermarkten met gigabrede gangpaden, en ook heb ik me weer met veel plezier verplaatst met het openbaar vervoer dat mij zowaar zonder vertragingen overal bracht waar ik wilde zijn.

En nu ben ik dus al bijna drie weken terug in Pilion. Het was maar goed dat ik die break heb gehad, want we hebben weer genoeg meegemaakt sinds mijn terugkeer. De eerste dagen verliepen zoals dagen na een vakantie verlopen: met wassen, opruimen en bijkomen. Er viel veel te vertellen, maar ook veel te regelen. Ons grootouderschap nadert met rasse schreden, en aangezien we daarvoor in januari samen naar Nederland hopen te gaan, moesten er zo langzamerhand knopen doorgehakt worden in verband met data, vluchten en verblijf. Ondertussen moest er ook een plan de campagne worden uitgedacht en uitgevoerd voor het opknappen van mijn werkruimte, die door de overstromingen immers behoorlijke schade had opgelopen. Gelukkig was het prachtig weer, dus werden onder het denken en regelen door alle in de weg staande spullen naar buiten gesleept en daar opgestapeld. Een van de voordelen van een warme novembermaand!

Zodra alles leeg was, gingen we de zwaar aangetaste muren te lijf met plamuur, schuurpapier en grondverf, maar we waren nog maar net lekker bezig, toen bleek dat het met Ira, onze twaalfjarige, mooie, lieve, ondeugende en zeer eigenzinnige hond, niet zo goed ging. In een paar weken tijd was ze zo snel achteruit gegaan dat zelfs een korte wandeling een haast onmogelijke opgave voor haar werd. En hoewel we het al een tijdje aan zagen komen, was dat ‘het moment’ waarop we allebei beseften dat het voor haar nu echt genoeg was, het moment dat we al een paar maanden voor ons uit hadden geschoven. Gelukkig hebben we een dierenarts die Ira al jaren kent en bereid was om ons besluit om haar in te laten slapen uit te voeren, want dat is hier niet zo vanzelfsprekend als in Nederland. Ook qua nazorg is er niets geregeld, daar ben je als eigenaar gewoon zelf verantwoordelijk voor. En oké, een plekje vinden in de tuin of een olijfgaard is misschien niet zo moeilijk als het gaat om een kat of een kleine hond, maar als het gaat om een grote hond van 45 kilo, dan wordt het toch wat lastiger.

Na enig speurwerk kwamen we erachter dat Griekenland slechts één officiële dierenbegraafplaats en -crematorium kent, in Athene, zo’n 400 km verderop! Daar rijd je toch niet ‘even’ naartoe met je overleden huisdier op de achterbank! Gelukkig konden ze tegen betaling ook speciaal transport regelen vanuit de Pilion, en als we kozen voor crematie, dan werd de as in een urn via de post naar ons toegezonden. Dat vonden we allebei toch een iets waardiger afscheid voor haar dan haar ergens in het bos illegaal te begraven. Pff, moeilijke dagen waren dat, want je bent dus wel van alles aan het regelen voor iets wat je helemaal niet wilt terwijl je geliefde huisdier nog gewoon om je heen loopt te draaien. Nou ja, inmiddels hebben we alles achter de rug. De urn hebben we gisteren begraven op Ira’s geliefde plekje bij de waterpomp, waar ze altijd zo graag lag, ook al mocht dat eigenlijk niet van ons. We missen haar heel erg; ons verstand weet dat het goed was, ons hart zegt iets anders.

En daarna... Dan gaat het leven daarna dus ongewoon verder, zoals een vriend zo treffend opmerkte. Voor ons betekende dat het oppakken van de kluswerkzaamheden in mijn kantoor. En je gelooft het niet: waren we na alle toestanden en het verdriet om Ira eindelijk weer lekker aan de gang, ontdekten we nog geen paar dagen later bij het opstaan dat we geen stroom hadden, wat niet echt handig is als je aan het klussen bent. Nu gebeurt zo’n stroomstoring wel vaker, maar toen het na een paar uur nog niet terug was, zijn we toch maar eens gaan checken, en wat bleek: alleen óns huis zat zonder. Twee hele dagen duurde het voordat de meneer van de DEH boven in de mast een paar draadjes aan elkaar knoopte en alles weer werkte – voor zolang als het duurt, want dat hebben ze voor hetzelfde probleem zo’n anderhalf jaar geleden ook gedaan. Maar goed, we hadden weer stroom, dus de volgende ochtend stond ik vroeg op, popelend om eindelijk weer aan het klussen te gaan. Niet dus! We zaten opnieuw zonder stroom! Dit keer lag het probleem echter niet bij ons, maar bleek het te gaan om een algehele stroomstoring, het hele dorp zat zonder. Gelukkig duurde het slechts tot in de vroege middag, maar al met al zorgden al die stroomproblemen toch voor wéér een paar dagen klus-oponthoud.

Ik hoop dat het vanaf nu iets soepeler zal gaan allemaal, want ik begin echt haast te krijgen met mijn oma-project, het maken van een gequilt box/speelkleed. Het plan was dat ik daar in september al aan zou beginnen, maar door de overstromingen en de nasleep ervan is dat niet doorgegaan. Zoals het er nu uitziet, kan ik eind deze week eindelijk mijn intrek nemen in mijn hernieuwde atelier annex kantoor en als er zich geen nieuwe hobbels voordoen, dan heb ik nog net genoeg tijd om de quilt af te krijgen voor de baby er is. Maar ja, we hebben het hier niet voor het zeggen, dat moge duidelijk zijn. Eén ding is in ieder geval zeker: het leven in Pilion verloopt altijd anders dan je denkt...

Yiasou uit Pilion!

Wilma Hollander