Wanneer gebruik gewoonte wordt: over de dunne lijn tussen ontspanning en verslaving

VLAARDINGEN - Even een biertje na werk, een pilletje op een festival, of een jointje om te slapen. Voor veel mensen begint het daar. Klein, onschuldig, sociaal. Maar ergens onderweg verandert er iets. Het gebruik wordt vaker, vanzelfsprekender. En dan komt de vraag: wat is verslaving eigenlijk precies. En wanneer weet je eigenlijk of je daar zelf in zit?

In een stad als Vlaardingen, waar iedereen elkaar wel kent of minstens via-via kent, is het makkelijk om mee te gaan met wat ‘normaal’ lijkt. Je draait je diensten, zorgt voor je gezin, spreekt af met vrienden. En dat ene middel hoort er dan gewoon bij. Tot het moment dat je merkt: ik doe dit niet meer voor de gezelligheid, maar omdat ik het nodig heb. Voor rust. Voor slaap. Voor grip.

Verslaving zie je niet altijd van buiten

Wat veel mensen niet weten, is dat verslaving zich vaak in stilte ontwikkelt. Geen grote drama’s of zichtbare ontsporingen, maar subtiele veranderingen. Je staat moe op, hebt minder focus, je vergeet afspraken. Of je merkt dat je liever ontwijkt dan afspreekt. En dan komt er een moment dat je denkt: hoe ben ik hier in hemelsnaam beland?

Steeds meer Nederlanders ervaren problemen met middelengebruik zonder dat ze zichzelf als ‘verslaafd’ zouden bestempelen. Dat komt omdat het beeld dat we van verslaving hebben vaak niet past bij de werkelijkheid. Je hoeft niet op straat te belanden, hoge schulden opbouwen of je baan kwijt te raken om hulp nodig te hebben. Soms ben je gewoon moe. Op. En zie je geen uitweg.

Ook hier, ook nu

Vlaardingen is geen uitzondering. Iedereen kent wel een verhaal in de buurt of in de familie. En soms komt het nieuws letterlijk dichtbij. Het laat zien hoe fragiel onze omgeving soms is. En hoe belangrijk het is dat we blijven praten over thema’s als veiligheid, gedrag en mentale gezondheid. Verslaving hoort daar óók bij.

Want de waarheid is: het kan iedereen overkomen. De harde werker, de gezellige buur, de zorgzame ouder. Verslaving kijkt niet naar achtergrond, opleiding of postcode. En precies daarom is het goed om signalen serieus te nemen. Bij jezelf of bij iemand in je omgeving.

De eerste stap is niet stoppen, maar stilstaan

De eerste stap is niet stoppen, maar stilstaan. Het idee van ‘hulp zoeken’ voelt vaak als een grote stap. Maar het begint meestal heel klein. Een inzicht. Een gesprek. Een artikel dat net even binnenkomt. En het mooie? Dit is een plek zonder oordelen, zonder vaste route. Gewoon: eerlijk en menselijk. En nee, je hoeft je leven niet op z’n kop te zetten. Maar soms is het goed om jezelf af te vragen: gebruik ik iets omdat ik het wil, of omdat ik het nodig heb?

En als je voelt dat het tweede waar is, dan is dat op zich al reden genoeg om het serieus te nemen. Daar begint het: bij eerlijk durven kijken naar wat er echt speelt. En beseffen dat je niet alles alleen hoeft te doen.