Aprilse grillen
- Marijke Persijn
- 10-04-2022
- Nieuws
Het is echt april. Ons gezegde 'April doet wat hij wil', klopt dit jaar helemaal. De ene dag is elk kledingstuk eigenlijk te veel. Een volgende loop je in een dikke winterbroek en jas met een muts op je oren en wanten aan je handen. Lopen en fietsen proberen we tussen de hagel- en sneeuwbuien in te doen.
Inmiddels heb ik er al heel wat Franse lessen op zitten. Erg inspirerend en ook vermoeiend. Onze groep is maar klein. We hebben drie ochtenden in de week les en elke keer van een andere leraar. Op maandag spijkert Joseph ons bij. Hij is een gepensioneerde leraar met ongelofelijk veel ervaring in binnen- en buitenland en een enorme kennis van de Franse taal. Op dinsdag behandelt Bernard teksten met ons. Hij is ook met pensioen. Hij had een geitenboerderij met Chèvrerie (daar wordt ook de geitenkaas verkocht). Hij vertelt ons mooie verhalen. Op woensdag komt pensionado Roland met zijn gitaar en zingt allerlei Franse Chansons voor ons, die hij daarna uitlegt. Dat werkt heel stimulerend nu mijn dameskoor dit genre liederen aan het instuderen is. En ik was altijd al gek op deze muziek.
Ik vond het erg leuk dat Bernard geïnteresseerd bleek in het Japanse Verteltheater, de Kamishibaï. Onze lessen worden georganiseerd in en rond de bibliotheek en zo kon ik er een Kamishibaï met drie leuke albums (butaï) lenen. Het was fijn om de verhalen aan mijn studiegenoten en leraar te vertellen en de platen te laten zien.
Om terug te komen op ons gezegde voor de maand april: in het Frans is er ook een uitdrukking voor deze maand. Deze luidt 'En avril ne te découvre pas d’un fil'. Van mijn Vlaamse buurvrouw in de klas leerde ik dat de Vlamingen zeggen: Aprilse grillen.
Op de foto van vandaag ziet U het plaatsje Wéris in de sneeuw (want zo gaat dat in april…) Mijn vriendin Danièle woont daar. Ze heeft me laatst mee genomen naar de kerk met de prachtige glas-in-lood ramen die in 2020 werden geplaatst. Eerst haalden we de sleutel op in het Museum. De ramen troostten me ’s nachts, toen ik niet slapen kon door al het oorlogsgeweld in de Oekraïne. Kunst blijft bijzonder! Hier gaat het om 'les vitraux d’art Debongnie' van Gilbert Laloux. In één van de ramen kan je dit lezen. In de kerk zong ik 'Dona nobis pacem' en 'Terre rouge, terre de feu'. Het zijn canons die mijn koor Larochante nu zingt. Ook improviseerde ik bij een gebed voor de Oekraïne dat bij een heel stel brandende kaarsen stond. Ooit werd ons Trio MaGMa uitgenodigd om in deze Romaanse kerk een concert te geven. Heel spijtig dat dat er nooit van gekomen is.
Wéris is ook bekend om de dolmens, menhirs en legendarische stenen. Eric en ik hebben deze al jaren geleden bekeken. Binnenkort wandelen mijn vriendin en ik daar opnieuw. Er staat ook één van de bijzonderste huizen die ik ooit gezien heb. Jammer dat we destijds niet doorhadden dat er een restaurant in zat, want dan hadden we binnen kunnen kijken. Nu is het voor heel veel geld verkocht en heeft het een andere bestemming.
Het dorp heeft er wel een erg leuke uitspanning bij. Sylvie runt de tent. Ik blijk haar lang geleden gehoord en gezien te hebben, toen ze een solo zong in de Roméo et Juliette, georganiseerd door Alain Georges in Marcourt. Hij hielp me hier een plaatsje in de zangwereld te vinden. Sylvie verkoopt heerlijke chocolaadjes, speciale thee, zelfgemaakt ijs en nog veel meer.
Ik schreef de vorige keer dat er waarschijnlijk dan toch eindelijk getegeld zou gaan worden in ons huis. Helaas werden de verkeerde tegels bezorgd... Gelukkig kwamen ze na een week alsnog en de zeer sympathieke jongemannen hebben inmiddels alle vloeren gelegd en gevoegd. Het gaat er enorm om spannen of we ons huis in kunnen op 29 april. Er moet nog zó ontzettend veel gebeuren...
A la prochaine, Marijke Persijn
.jpg)
